Εφηύρε ο Γιάννης Μπουτάρης τους επισκέπτες που μπερδεύονται επειδή νομίζουν ότι προσγειώθηκαν στο γειτονικό κρατίδιο, δηλαδή στο αεροδρόμιο των Σκοπίων, αντί της όμορφης Θεσσαλονίκης; Προφανώς, όχι! Ακόμη κι εγώ το έχω ακούσει και είναι κρίμα που τόσοι Θεσσαλονικείς λεν πως δεν το γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση, ούτε αυτός είναι ο λόγος που το είπε ο δήμαρχος ούτε είναι το μπέρδεμα των ταξιδιωτών που ενδιαφέρει τους επικριτές του.
Ομως, το ποιόν, η βιασύνη και η ζέση των επικρίσεων πρέπει να μας προβληματίζουν. Μήπως οι «μακεδονομάχοι» επικριτές εκμεταλλεύονται τον απελευθερωμένο και γι’ αυτό απηνή δημόσιο λόγο του Μπουτάρη για να κερδίσουν τρία λεπτά δημοσιότητος επειδή, κατά τα λοιπά, τους αγνοεί ο φακός; Πιθανόν!
Διότι είναι απίθανο να το είπε ο δήμαρχος επειδή δι’ αυτής της τεθλασμένης επιδιώκει να βρεθεί στην αγκαλιά του Σύριζα. Μιλάμε γι’ άνθρωπο που τιμά τις αγκαλιές του και έχει αποδείξει πως όσο εύκολος είναι στις σχέσεις του, τόσο απεχθάνεται τη σιδερένια αγκαλιά του κομματικού κατεστημένου.
Το πραγματικό δυστύχημα βρίσκεται στην πλευρά της αντιπολίτευσης για τις σοβαρές αδυναμίες που αποκαλύπτονται όταν οι περιστάσεις την ξαφνιάζουν ή όταν βρεθεί μπροστά στο διαφορετικό. Παράδειγμα, αρνητικό, ο κ. Κικίλιας που αντέδρασε φοβικά ως να είδε το πρόσωπο του ξενιστή/επιχειρηματία, δίνοντας όμως σε όλους εμάς έναν σπουδαίο λόγο για να πιστεύσουμε ότι ο σκιώδης ρόλος στο υπουργείο Αμυνας δεν του ταιριάζει αφού, κατ’ ελάχιστον, μιμείται τον κ. Καμμένο και την επικίνδυνη, το δείχνουν οι εξελίξεις, στρατολαγνική «α λα Ντούτσε» συμπεριφορά του.
Μπορεί ο Μπουτάρης να την πάτησε –δεν είναι η πρώτη φορά–, μπορεί να ήταν ορθόν να έχει εξηγήσει με άνεση όσα είχε να πει αντί να ξαναβαπτίζει εκ του προχείρου το αεροδρόμιο της Μίκρας, σε κάθε περίπτωση όμως τίμησε την εικόνα του ξεχωριστού ανθρώπου που δεν ασχολείται με τα κοινά πράγματα για να «φτιαχτεί», ούτε για να παριστάνει τον καμπόσο. Τίμησε και την αγαθή ευθύτητα για την οποία ξεχωρίζουν οι Βλάχοι.
Ο Μπουτάρης έβγαλε τη Θεσσαλονίκη από την απεχθή «μοναξιά» επί της οποίας κλαυθμήριζαν μυριάδες ανάδελφων Ελλήνων, χτίζοντας ευκαιριακά την μονόχορδη πολιτική τους τύχη πάνω στην εθνικώς απαράδεκτη θεωρία του ανάδελφου έθνους. Και μόνον γι αυτό, δικαιολογείται να μιλά ελεύθερα. Εδώ τα βρήκε με τον «Αγιο» της Πόλης του, είναι πιθανόν να φοβηθεί την… Πατουλίδου;
Θα κέρδιζαν οι κυνηγοί του Μπουτάρη αν δεν καμώνονταν πως δεν θυμούνται σε ποια συγκυρία, το 1992, μεταβαπτίσαμε το αεροδρόμιο. Ας συμπαραταχθούμε όλοι τώρα στην προσπάθεια να πάμε παρακάτω.