Αν το δει κανείς σκηνοθετικά, έτσι έπρεπε να γίνει. Μόνο μια υπερπαραγωγή, όπως αυτή που στήνεται σήμερα στη Βουλή, θα συνιστούσε θεατρικώς –αν όχι ιστορικώς– ισοδύναμη συνέχεια του εγχειρήματος της Novartis. Ο,τι άρχισε με εφέ, έπρεπε να συνεχιστεί με εφέ.
Το εφέ συνίσταται στην αναπαράσταση μιας κατηγορίας που όμως δεν υπάρχει διατυπωμένη στην πρόταση για προανακριτική. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει σε αφηρημένα νομικά ερωτήματα περί παραγραφής και ανακριτικής αρμοδιότητας της Βουλής – όχι σε περιγραφή αδικημάτων και σύνδεσή τους με πρόσωπα. Η σκηνοθεσία όμως υποβάλλει την ιδέα ότι οι δέκα είναι τουλάχιστον ύποπτοι. Κατηγορούμενοι χωρίς κατηγορία.
Η προσδοκία ότι ο πρόεδρος της Βουλής θα αντιτασσόταν στη σκηνική οδηγία του Μαξίμου ακουγόταν μόνο σαν αστήρικτο ευχολόγιο. Τίποτε στην προϋπηρεσία του δεν προμήνυε ότι ο Νίκος Βούτσης αναγνωρίζει τις θεσμικές δυνατότητες του ρόλου του.
Η αλυσίδα των ενεργειών με τις οποίες ετοιμάστηκε ο φάκελος της Novartis –ενεργειών που αποκαλύπτονται σταδιακά ως δευτερογενές σκάνδαλο, μεγαλύτερο του πρωτογενώς καταγγελλόμενου– δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλο αποτέλεσμα. Το ερώτημα είναι πού καταλήγει αυτή η αλυσίδα. Είναι ένα σόου πολιτικής όξυνσης που θα ρίξει αυλαία μετά τη σημερινή κορύφωσή του; Ή μήπως έχει πυροδοτηθεί μια εξωθεσμική ακολουθία που δεν μαζεύεται – μια ακατάσχετη νομοτέλεια διαδοχικών εκτροπών;
Αυτό που ήδη φαίνεται δύσκολο να μαζευτεί είναι οι παρενέργειες στην πορεία της «εξόδου από τα μνημόνια», που η ίδια η κυβέρνηση είχε σχεδιάσει. Τα σήματα πολιτικού κινδύνου που εκπέμπει μια κακόφημη χώρα –η οποία εμφανίζεται τώρα έτοιμη να σύρει στα δικαστήρια δύο πρώην πρωθυπουργούς, τον επίτροπό της στην Ε.Ε. και τον διοικητή της κεντρικής της τράπεζας– διαλύουν την περιπόθητη «επενδυσιμότητά» της. Διαλύουν το ίδιο το πρόταγμα της κυβέρνησης περί επιστροφής στην κανονικότητα – επανεισάγοντας την «κανονικότητα» της πολιτικής επισφάλειας.
Kάποιοι εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βγει ωφελημένος από τις «δίκες» της Novartis. Το ισχυρίζονται με το σκεπτικό ότι οι σφαγές είναι πάντα πιο θεαματικές από τα σεμινάρια ποινικής δικονομίας. Το αίμα κόβει εισιτήρια, όχι οι θεσμοί.
Για να επιβεβαιωθεί αυτή η πρόβλεψη, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να σφουγγαρίσει πολύ γρήγορα τα αίματα. Θα πρέπει να γυρίσει την υπόθεση στη Δικαιοσύνη –δηλαδή σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης δημοσιότητας– προκειμένου να στήσει πάλι μια βιτρίνα ομαλότητας. Μόνο με αυτήν τη βιτρίνα είναι βιώσιμο το εκλογικό αφήγημα της «εξόδου».
Δεν φαίνεται να υπάρχει χρόνος για τέτοιο σφουγγάρισμα. Η υπόθεση που είχε σχεδιαστεί ως δολιοφθορά έχει πια πάρει διαστάσεις ανωμαλίας. Ελεγχόμενη ανωμαλία δεν υπάρχει.