Μέσα στη μαυρίλα των καιρών πρέπει να επισημάνουμε και πάλι τη θετική παρακαταθήκη που θα αφήσει το, κατά Βαρουφάκη, τσούρμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τη γελοιοποίηση κάθε ταμπού της μεταπολίτευσης. Ξεκίνησαν γελοιοποιώντας το σύνθημα ότι «ένας άλλος κόσμος –εκτός μνημονίων– είναι εφικτός». Συνέχισαν γελοιοποιώντας το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Καταλήγουν γελοιοποιώντας εκ φύσεως τη στρεβλή διαδικασία της παραπομπής πολιτικών προσώπων στη Δικαιοσύνη.
Ετσι, μετά τις παραστάσεις «Σχίζουμε τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο», «Καθαρή έξοδος στις αγορές», σήμερα ανεβαίνει το σόου της «κάθαρσης»· ολίγον τι μπουρδουκλωμένο, αλλά όλοι στηρίζονται στην ευγλωττία του πρωθυπουργού που θα ανακαλύψει πάλι κάποιους μεσάζοντες για τους οποίους δεν θα ματακούσουμε ποτέ. Βλέπουμε ήδη το προοίμιο της παράστασης με τις δέκα κάλπες, ενώ δεν υπάρχουν δέκα κατηγορητήρια, αλλά μόνο ένα ερώτημα σχετικά με την αρμοδιότητα της προανακριτικής επιτροπής να κρίνει την ουσία της υπόθεσης ή αν θα πρέπει να επιστρέψει ο φάκελος στη Δικαιοσύνη.
Είναι δε τόσο πρόχειροι –ποιο φωτισμένο νομικό μυαλό να συμβουλεύονται άραγε;– που αύριο πιθανότατα θα γελάσει κάθε πικραμένος και μαζί μ’ αυτούς ο πρώην πρωθυπουργός. Κι αυτό διότι δέκα κάλπες με μυστική ψηφοφορία θα δώσουν δέκα διαφορετικά αποτελέσματα με βάση περίπου τα ίδια στοιχεία. Οι βουλευτές αντί να απαντήσουν στο ερώτημα αν πρέπει να επιστρέψει η δικογραφία στη Δικαιοσύνη, θα κρίνουν αν όσα πιθανολογούν οι μάρτυρες π.χ. περί του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου είναι πιο επιβαρυντικά από όσα πιθανολογούν περί του κ. Αδώνιδος Γεωργιάδη. Δεν θα κρίνουν ως δικαστές, όπως το Σύνταγμα (δυστυχώς) ορίζει, αλλά ως αντίπαλοι. Θα αποτυπωθούν οι συμπάθειες και αντιπάθειες των κυβερνώντων στα διάφορα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία (πλην ενός) θήτευσαν μετά το 2009, την περίοδο που η δημόσια δαπάνη έπεφτε και όχι την εποχή 2004-2009 που εκρηγνυόταν.
Eτσι λοιπόν με την ελπίδα μιας εύκολης επικοινωνιακής νίκης και το μάτι στην οθόνη, για να δουν τι θα γράψει το συριζότσουρμο, θα γελοιοποιηθούν –αλλά ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται– και θα γελοιοποιήσουν και τις συνταγματικές ρυθμίσεις περί ευθύνης υπουργών. Ομως το Σύνταγμα δεν πρέπει να γελοιοποιείται, πρέπει να αναθεωρηθεί. Το πρώτο είναι επικίνδυνο, το δεύτερο αναγκαιότητα και το πρόβλημα είναι πώς οι κυβερνώντες δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά.
Σήμερα στη Βουλή θα δούμε σε ζωντανή μετάδοση ένα ακόμη επεισόδιο φθοράς των δημοκρατικών θεσμών. Θα το αντέξουν κι αυτό, αλλά ελπίζουμε ότι θα γίνει μάθημα στο «παλιό» πολιτικό προσωπικό, πως οι κουτοπόνηρες πρακτικές εκδικούνται. Πρώτα τη Δημοκρατία και ενίοτε τους ίδιους…