Μπορεί κανείς να παραμερίσει για μια στιγμή τι είπε και τι δεν είπε ο Τζέφρεϊ Πάιατ στη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μπορεί να ξεχάσει τον πρωτοφανή θόρυβο με τις επίσημες δηλώσεις και τις ανεπίσημες διαψεύσεις· να ξεχάσει ότι ο πρεσβευτής επιβεβαίωνε αυθεντικά τον εαυτό του, αναρτώντας τη δήλωσή του στο Twitter, την ώρα που το Μαξίμου τον διέψευδε με non-paper. Πριν και πέρα από αυτόν τον σκόπιμο θόρυβο μιλούν τα ίδια τα περιλάλητα «στοιχεία του FBI». Πού μιλούν; Στη δικογραφία.
Αξίζει κανείς να γκουγκλάρει αυτά τα έγγραφα. Αξίζει να δοκιμάσει να τα διαβάσει – στα αγγλικά ή στη μεταφραστική κακοποίηση που έχουν υποστεί στα ελληνικά. Θα συναντήσει ονόματα πολιτικών μόνο στο διαβιβαστικό του νομικού γραφείου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, που απαντά στο προηγούμενο αίτημα της εισαγγελέως. Η λίστα των ονομάτων στο αμερικανικό έγγραφο δεν είναι τίποτε περισσότερο από γραφειοκρατικός κατοπτρισμός της λίστας που είχε στείλει η εισαγγελέας. Πέραν του διαβιβαστικού, τα ονόματα πολιτικών δεν τα συναντά κάποιος πουθενά στο σώμα του όντως ανακριτικού υλικού του FBI.
Για την κυβέρνηση, όμως, αυτό το διαβιβαστικό ήταν το χρυσό δισκοπότηρο της σκανδαλοθηρίας. Το FBI επιστρατευόταν για να δώσει στο σκάνδαλο όχι μόνο δανεική αξιοπιστία, αλλά και συνωμοσιολογική σαγήνη. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση έκανε επίμονη πολιτική –δηλαδή προπαγανδιστική– χρήση αυτού του χαρτιού. Η πρώτη και τελευταία γραμμή άμυνας σε όποιον αμφισβητούσε την προστατευόμενη πλοκή των ντόπιων μαρτυριών, ήταν «μα, δεν τα λέμε μόνο εμείς· τα λέει το Εφμπιάι· τι είμαστε εμείς;· πλανητάρχες;· θα μηνύσετε και το Εφμπιάι;».
Πολύ πριν από τη συνάντηση του Πάιατ με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, η αμερικανική πλευρά είχε αφήσει να γίνει γνωστή η δυσαρέσκειά της γι’ αυτή την κατάχρηση της ανακριτικής συνδρομής – συνδρομής που χορηγήθηκε υπό αυστηρούς όρους και μόνο για πληροφόρηση των ελληνικών αρχών («intelligence and lead purposes only»).
Λένε τώρα ότι η έρευνα του FBI συνεχίζεται. Μπορεί, λένε, να φτάσει σε Ελληνες πολιτικούς. Μπορεί. Ομως με τα «στοιχεία», που η κυβέρνηση και οι μιντιακές τους απολήξεις επικαλούνται μέχρι στιγμής ως εισαγόμενα ντοκουμέντα, το μόνο που αποδεικνύεται είναι η κυβερνητική προσπάθεια να υποκλαπεί το κύρος μιας ξένης ανακριτικής υπηρεσίας για να δικαιολογηθεί μια εγχώρια πολιτική καμπάνια.
Το νέο στοιχείο, που προέκυψε το βράδυ της Δευτέρας, είναι ότι, προκειμένου να διαφυλάξει το υποκλαπέν κύρος, το Μαξίμου είναι διατεθειμένο να σύρει την αμερικανική πρεσβεία στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Είναι διατεθειμένο να δαπανήσει για κομματικούς λόγους διπλωματικό κεφάλαιο σε μια στιγμή που το έχει πολλή ανάγκη για γνησίως διπλωματικούς σκοπούς. Μετά την τήξη των θεσμικών ορίων, οδηγείται σε ρευστοποίηση και το όριο μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.