Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της «επιδοματολογίας» των τελευταίων ημερών ήταν ένας διάλογος με τον αντιπρόεδρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ. Παναγιώτη Σγουρίδη, ο οποίος εισέπραξε και αυτός το «αμαρτωλό επίδομα».
«“Πόσα εισέπραξες Παναγιώτη;” τον ρώτησα με την άνεση που μου δίνει η πολυετής γνωριμία μας», γράφει ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Παπαχρήστος («Τα Νέα», 28.2.2018). Σγουρίδης: «350 ευρώ για τους επτά μήνες που ήμουν στην κυβέρνηση (…). Αυτά που δικαιούμουν, αυτά πήρα». Δημοσιογράφος: «Και τότε, γιατί τα πήρες ρε Παναγιώτη και αυτά τα 350 ευρώ;» Σγουρίδης: «Και γιατί να τους τα χαρίσω;»
Tο ερώτημα προς τον πρώην υπουργό, αντιπρόεδρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και πολύ, πολύ –μα πολύ!– πατριώτη (δεν σηκώνει μύγα στο όνομα της Μακεδονίας, πόσο δε μάλλον επιθετικό προσδιορισμό) είναι ένα: Σε ποιον ακριβώς νομίζει ότι θα τα «χάριζε»; Σε εξωγήινους; Στους Τούρκους; Στους ακατονόμαστους βόρειους γείτονες; Στην κυβέρνηση της οποίας υπήρξε υπουργός; Ή μήπως στην πατρίδα για την οποία χύνει μαύρο δάκρυ, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί;
Ο κ. Σγουρίδης είναι ενταγμένος στο ρεύμα που έφερε το «καινούργιο» στη χώρα σε αντίθεση με το «παλιό», κάποιες εκφράσεις του οποίου ήταν διατεθειμένες να «χαρίσουν» κάποια πράγματα στη χώρα που βρίσκεται σε κρίση. Για παράδειγμα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προτείνει το 2011 την κατάργηση του επιδόματος για συμμετοχή των βουλευτών σε Επιτροπές της Βουλής, τη μείωση του αριθμού των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους, την κατάργηση των βουλευτικών αυτοκινήτων κ.ά. Οι πατριώτες συνάδελφοί του –πλην της τιμητικής εξαίρεσης της κ. Χαράς Κεφαλίδου– απέρριψαν σιωπηρώς την πρόταση. Και μετά έτρεξαν στα συλλαλητήρια για να δηλώσουν την αγάπη τους για την πατρίδα.
Ο Τζον Κένεντι είχε πει κάποτε «Μη ρωτάς τι θα κάνει η πατρίδα σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα». Εξ αυτού του λόγου είναι πολλαπλώς χρήσιμη η καμπάνια που ξεκίνησε το Ποτάμι με κεντρικό σύνθημα #gine_patriotis. Πατριωτικό σήμερα δεν είναι να φωνασκούμε για εσωτερική κατανάλωση στα συλλαλητήρια. «Πατριωτικό είναι να παράγεις και να εξάγεις προϊόντα», λέει και το Ποτάμι. «Πατριωτικό είναι να υπηρετείς στα σχολεία δυσπρόσιτων περιοχών (…) να διακρίνεσαι και να προσφέρεις χαρά στη χώρα σου (…) να επιχειρείς κόντρα στη γραφειοκρατία και την παράλογη φορολογία (…) να ανακυκλώνεις και να νοιάζεσαι για το περιβάλλον» κ.λπ.
Αυτός είναι ο νέος πατριωτισμός. Σε αντίθεση, δε, με τα συλλαλητήρια είναι αθόρυβος και προπαντός ανιδιοτελής. Διότι όπως έλεγε ο Αμερικανός δοκιμιογράφος Χένρι Λούις Μένκεν «Οταν κάποιος μιλάει για την αγάπη που έχει στην πατρίδα, είναι ένα καθαρό σημάδι ότι περιμένει να πληρωθεί γι’ αυτό».