Η αίσθηση παντοδυναμίας και αφθαρσίας την οποία δημιουργεί η εξουσία, ιδιαίτερα η απρόσκοπτη άσκησή της για χρόνια, είναι μια ψυχική κατάσταση που δεν γνωρίζει κόμματα και παρατάξεις. Κλεισμένοι σε ένα κουκούλι προστατευόμενης διαβίωσης από εξωτερικές επιδράσεις, έχοντας εξασφαλίσει διευκολύνσεις και επιδόματα (όπως φάνηκε) για σχεδόν τα πάντα, ορισμένοι αποκόπτονται από το περιβάλλον. Αυτή ήταν η περίπτωση –σε ακραίο βαθμό– υπουργών της ενδεκαετίας ΠΑΣΟΚ (1993-2004), ορισμένων της περιόδου 2004-2009 της Ν.Δ. και, πλέον, υπάρχουν και τα απτά παραδείγματα δύο –τέως– υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαϊκισμός είναι μια σοβαρή ασθένεια η οποία έχει καταστρεπτικές επιπτώσεις και γι’ αυτό πρέπει να είναι κάποιος προσεκτικός όταν ζητεί μείωση των μισθών που λαμβάνουν όσοι ασκούν διοίκηση ή καταλαμβάνουν υπουργικό θώκο. Ωστόσο, ανάμεσα στην ισοπέδωση και την ασυδοσία υπάρχουν αρκετά στάδια. Κυρίως, όμως, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν κληρονομείται και διδάσκεται πολύ δύσκολα, αυτό της συναισθηματικής νοημοσύνης. Της αντίληψης, εν προκειμένω, ότι η ελληνική κοινωνία έπειτα από κατάρρευση της οικονομίας διαστάσεων πολεμικής σύγκρουσης, βρίσκεται υπό αφόρητη πίεση. Η δημόσια σφαίρα βρίθει ερευνών για την αδυναμία του μέσου Ελληνα να αντεπεξέλθει ακόμη και στην αποπληρωμή λογαριασμών λίγων ευρώ. Ούτε λόγος για την αδιανόητη υπερφορολόγηση ή την μέγγενη των τραπεζών, οι οποίες τείνουν να μετατραπούν σε συλλέκτες διαμερισμάτων και ακινήτων. Στη συντριπτική πλειονότητά τους όσοι αντιμετωπίζουν το καθημερινό άγχος της επιβίωσης είναι διακριτικοί. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αξιοπρέπεια είναι ένα μέγεθος το οποίο δεν ζυγίζεται με κάποιον τρόπο και προσπαθούν να επιβιώνουν σε αυτή την αδιανόητη κατηφόρα του βιοτικού επιπέδου τους όσο γίνεται πιο διακριτικά.
Γι’ αυτό και οι επιλογές είσπραξης επιδομάτων, όπως αυτή του ζεύγους Αντωνοπούλου-Παπαδημητρίου, ή η «γκρίνια» βουλευτών ότι «δεν βγαίνουν» με τον μισθό τους περνούν αυτή τη λεπτή κόκκινη γραμμή και γίνονται προσβλητικές. Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως, έπειτα από οκτώ χρόνια σε οξεία κρίση, εξακολουθεί να μη γίνεται αντιληπτό από ορισμένους το μέγεθος της κοινωνικής κατάρρευσης γύρω μας. Πρόκειται μάλλον για τη στιγμή που το κουκούλι εξουσίας μετατρέπεται σε κελί απομόνωσης από την πραγματικότητα, σε φυλακή πολιτικών ψευδαισθήσεων.