Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ, η ανάπτυξη το 2017 δεν ξεπέρασε το 1,4%, δηλαδή, μόλις το 50% του 2,8% που προέβλεπε αρχικά ο προϋπολογισμός, και «έκατσε» κάτω από το 1,6% στο οποίο κατέληξε η τελευταία από τις αλλεπάλληλες διορθώσεις προς τα κάτω που έγιναν στη διάρκεια του έτους. Με λίγα λόγια και για όσους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν ποσοστά και νούμερα, η ανάπτυξη το περασμένο έτος ήταν πολύ αναιμική, αισθητά χαμηλότερη από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γεγονός που εμπλουτίζει με στοιχείο νέας αυταπάτης την εξαγγελία – πρόβλεψη του πρωθυπουργού από τους Δελφούς ότι από φέτος και τα επόμενα χρόνια η ανάπτυξη θα ξεπερνά το 2%. Η τελική διαπίστωση για την ανάπτυξη και την πορεία της οικονομίας γενικότερα θα έλθει ασφαλώς μετά το τέλος του 2018.
Προς το παρόν πάντως ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του πορεύονται με ένα αφήγημα που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια και χωρίς «προληπτική γραμμή στήριξης» που θα συνοδεύεται από έλεγχο, επαναπόκτηση των «κλειδιών του χρηματοκιβωτίου» του προϋπολογισμού, ένα «μαξιλάρι» με μερικά δισεκατομμύρια για πιθανές δυσκολίες με τις αγορές, αλλά και για πάσα άλλη χρήση, «την ελευθερία μας», έστω και με κάποιο κόστος· και φυσικά άφθονες υπονοήσεις ότι μετά τον Αύγουστο το κρατικό χρήμα θα ρέει πάλι άφθονο στις τσέπες των πολιτών, αλλά και επιμονή στην υψηλή φορολογία για την τροφοδότηση του (κοινωνικού δήθεν) κράτους. Αρα, πάλι «ψηφίστε μας για να δείτε άσπρη μέρα», ασχέτως της πραγματικότητας.
Επειδή προφανώς το οικονομικό αφήγημα δεν αρκεί για την ανάκαμψη της κυβέρνησης και επειδή η προνοητικότητα είναι μία από τις αρετές της κυβέρνησης Συρανέλ, το πλαισιώνει ήδη με «ρεαλιστικές» πρακτικές:
– Λάσπη και σκανδαλολογία, αφενός για να αιωρούνται κατηγορίες πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων και αφετέρου για να αναβιώσουν οι μνήμες και το θυμικό των «αγανακτισμένων» ότι η χώρα μπήκε στα μνημόνια επειδή κάποιοι «έφαγαν». Σε συνδυασμό με ρητορική περί ηθικού πλεονεκτήματος.
– Αλωση κράτους και όλων των εξουσιών, της Δικαιοσύνης περιλαμβανομένης, με ποικίλους τρόπους. Με διορισμούς φίλων και συγγενών σε οργανισμούς, όπως τα ΕΛΠΕ, με πληρώσεις θέσεων γενικών γραμματέων μέσω φωτογραφικών προκηρύξεων, με τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Φραγκίσκος Κουτεντάκης (της γραμμής «ή αυτοί ή εμείς») ακόμη και στο –έως τώρα– ανεξάρτητο Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.
– Ενίσχυση του φθαρμένου αριστερού προφίλ της κυβέρνησης και ένα πρώτο βήμα έγινε με τον ανασχηματισμό, παράλληλα με δημιουργία εντυπώσεων περί ανοίγματος στην ευρύτερη Αριστερά (Κουβέλης) κατά το πρότυπο «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις».
– Συνέχιση των σχέσεων ανοχής και θαλπωρής σε διάφορους τύπους αντιεξουσιαστών («Ρουβίκωνας») ή υποχώρηση στις αξιώσεις τους (Γιαγτζόγλου).
– Εντατικοποίηση της στοχευμένης πελατειακής πολιτικής για τη δημιουργία πληθυσμιακών ομάδων που θα φοβούνται ότι θα «χάσουν» αν φύγει η σημερινή κυβέρνηση.
Κάπως έτσι θα βαδίζει η χώρα προς τις εκλογές.