Οι αντιευρωπαϊστές παντός καιρού χθες έκαναν πάρτι. Η Καταλωνία δεν τους βγήκε όπως την περίμεναν. Το Brexit προκάλεσε τους σχετικούς αφρούς της ευφορίας, πλην όμως οι Βρετανοί είναι Βρετανοί. Δεν χρησιμοποιούν ευρώ, ξεσκάνε σε pubs αντί για καφενεία, οδηγούν δεξιά και δεν τρώνε ηπειρωτικό πρωινό. Εμπλούτισαν δε το ευρωπαϊκό λεξιλόγιο με τη λέξη «χιούμορ». Κι όταν έστρεψαν το βλέμμα τους στη Γαλλία, οι επιδόσεις της Λεπέν και του Μελανσόν τους προσγείωσαν στις ευρωπαϊκές προσδοκίες του Μακρόν. Ωσπου προχθές ήρθε η Ιταλία. Η Ιταλία του σκληρού πυρήνα της ευρωπαϊκής συγκρότησης, η Ιταλία του Ντε Γκάσπερι και της Συνθήκης της Ρώμης, αυτή η ίδια Ιταλία ψήφισε αντιευρωπαϊκά. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για διασκέδαση μέχρι πρωίας των αντιευρωπαϊστών. Οταν στις εκλογές σαρώνουν τα Πέντε Αστέρια και η Λέγκα του Βορρά και όταν η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά θεωρεί παράγοντα σταθερότητας τον Μπερλουσκόνι, ή το κέρινο ομοίωμά του, όπως λέει ο νεαρός μου φίλος Κασιμάτης, τότε το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι η ευρωπαϊκή συγκρότηση βρίσκεται σε αποδρομή. Θα μου πείτε, οι Ιταλοί έχουν πίσω τους μεγάλη κωμική παράδοση. Ο Αρλεκίνος είναι δικό τους δημιούργημα, όπως και η Τσιτσιολίνα. Ψήφισαν τον Μπέπε Γκρίλο για να κάνουν πλάκα στους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν την ίδια σχέση με το κωμικό που έχουν και η «Βαλκυρία» του Βάγκνερ ή το «Μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν.
Οποτε βγαίνει στην επιφάνεια ο αντιευρωπαϊσμός, οι Ευρωπαίοι πολίτες θυμούνται το ενδιαφέρον τους για την Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, το πιο φιλόδοξο πολιτικό όραμα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ένα από τα πιο φιλόδοξα της Ιστορίας, πάσχει από ανία. Η Γηραιά Ηπειρος βαριέται τον εαυτό της. Και παίζει κατενάτσιο για να κυλήσει ο χρόνος χωρίς να φάει κάνα γκολ. Πολιτικό και πολιτισμικό κατενάτσιο. Εχει οργανώσει μια γραφειοκρατία που πάσχει από ελεφαντίαση γιατί φοβάται τον εαυτό της. Φοβάται τον χριστιανισμό της γιατί φοβάται τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της, φοβάται την κλασική παιδεία που την έφερε ώς εδώ για να μη θίξει τους σοφούς κορανιστές, φοβάται την κοινωνική ιεραρχία, όπως φοβάται και τον λόγο που ξεφεύγει από τη μέγγενη της πολιτικής ορθότητας. Παίζει κατενάτσιο και απορεί μετά πώς τη βαριούνται και ψηφίζουν Μπέπε Γκρίλο.
Η Ευρώπη οφείλει να μπει στα πλοία και να πολεμήσει τους Πέρσες στα στενά. Κοινώς να εμπνεύσει τους Ευρωπαίους. Αλλιώς και Γκρίλους θα δούμε, και Τραμπ και όλα τα παραφερνάλια. Ας σταματήσουν οι πολιτικοί της να αναθεματίζουν τον «λαϊκισμό» και ας ψάξουν τρόπους να τον αναχαιτίσουν. Θα μου πείτε, όπως έλεγε ο Πικάσο, «δεν ψάχνω, βρίσκω». Οταν ψάχνεις μες στα στερεότυπα, στερεότυπα θα βρεις.