Οσο πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της δανειακής σύμβασης που έχουμε με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, τόσο θα κορυφώνεται η αγωνία των Ευρωπαίων για όσα μπορούν να συμβούν με αυτή την «τρελή» χώρα μας. Γιατί –και αυτό αποτελεί την πιο σπουδαία διαφορά από όσα ζήσαμε στην εποχή των μνημονίων– αυτή τη φορά δεν υπάρχει άλλος χρόνος: το μνημόνιο Τσίπρα θα τελειώσει και δεν υπάρχει «διάσωση» για την επόμενη μέρα.
Οι κυβερνητικοί αρχίζουν να κατανοούν τον κίνδυνο, αλλά αρνούνται, για λόγους συναισθηματικούς και κομματικούς, να δεχτούν την τιμωρία που τους έχει ήδη δρομολογήσει η Ιστορία. Θα βρεθούν συντόμως χωρίς την προστασία των χρημάτων που μας δίνουν τα ευρωκράτη και, ακόμη δυσκολότερα, χωρίς την επιβράβευση, στα σωστά και στις ανοησίες, που μας απευθύνουν δημοσίως οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί. Ισως ο κ. Τσακαλώτος να είναι ο μόνος στην κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή, που καταλαβαίνει γιατί οι ξένοι δεν φείδονται τόσων καλών λόγων προς τη μνημονιακή κυβέρνηση. Θέλουν να απαλλαγούν από εμάς. Να κηρύξουν τη λήξη του «ελληνικού εφιάλτη».
Να ασχοληθούν με άλλα σοβαρά και καυτά ζητήματα. Να παινευτούν, ενόψει μάλιστα των ευρωεκλογών, ότι η Ζώνη είναι ικανή να επιτυγχάνει τα απίθανα, αφού, μέχρι πολύ πρόσφατα, η διάσωση της Ελλάδας φάνταζε απίθανη.
Σε αυτόν τον καμβά, μια διευρυμένη ομάδα ανοήτων που, δυστυχώς, συμβουλεύουν(!) τον πρωθυπουργό πιστεύει ότι εξυφαίνεται μια «Τρίτη Ευκαιρία», μετά τις δύο του 2015, να δοκιμάσουν το απίθανο: να επιβάλουν τις πιο στενές αντιλήψεις, που πάντοτε είχαν και ποτέ δεν εγκατέλειψαν, για την πορεία του τόπου. Είναι αλήθεια ότι έχουν ένα παράθυρο ευκαιρίας. Στο λυκόφως του μνημονίου και μέχρι να ασκηθεί ο πρώτος έλεγχος από τους Ευρωπαίους, με ή χωρίς προληπτική γραμμή δεν θα διαφέρει ιδιαιτέρως, λίγο πριν από το τέλος του έτους, να ανακοινώσουν σειρά δήθεν «φιλολαϊκών μέτρων» και «θεσμικών υπερβάσεων» με τις οποίες θα επιδιώξουν να παρασύρουν την ψήφο όσων αφελών θα τους πιστέψουν ξανά. Αυτή τη φορά δεν θα πρόκειται για αυταπάτη. Οι κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ θα σκουπίσουν τα δάκρυά τους, οι δήθεν ρομαντικοί θα νομίζουν ότι τα όνειρά τους «παίρνουν την εκδίκηση» από το σύστημα, που μόνον αυτό φταίει επειδή γέρασαν και βούλιαξαν στην αυτοεξαπάτησή τους.
Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω τις αντιδράσεις των ανθρώπων αυτής της κυβέρνησης όταν την ουτοπία με την «καθαρή έξοδο» θα διαδεχθεί η σιδερένια αγκαλιά των αγορών. Αντιλαμβάνομαι ότι «μισούν τον καπιταλισμό», αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για να τον αφήσουν να μας πνίξει. Τα μηνύματα Βίζερ, Ρέγκλινγκ και Σεντένο, μέσα σε λίγες ώρες, που συμπυκνούνται στο «Η Ελλάδα παραμένει ευάλωτη», μας το υπενθυμίζουν. Είναι όμως αμφίβολο αν «Ακούει το Μαξίμου»!