Ο Αμερικανός πρεσβευτής συναντήθηκε με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και όχι με τον υπουργό, όπως θα περίμενε κανείς.
Με αφορμή κάτι τέτοια, που τελευταία συμβαίνουν όλο και συχνότερα, δεν μπορώ να μην απολαμβάνω την ειρωνεία ότι εκείνοι, που σήμερα εκλιπαρούν (πίσω από τα προσχήματα) τους Αμερικανούς να συγκρατήσουν την Τουρκία, είναι οι ίδιοι που έσκιζαν τα ρούχα τους, που έβγαζαν αφρούς από το στόμα και καπνό από τα αυτιά, τη νύχτα που ο Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για την παρέμβασή τους στην κρίση των Ιμίων. Πόσο θα ήθελαν, φαντάζομαι, να μπορούσαν σήμερα να πουν την ίδια φράση και η παρούσα κρίση με την Τουρκία να ήταν παρελθόν! Διότι από πολλά έχει γλιτώσει αυτή η κυβέρνηση, όμως από μια εθνική τραγωδία (μικρής έστω έκτασης) δεν θα γλίτωνε. Ακόμη χειρότερα μάλιστα, σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση, θα πλήρωνε και όλα τα υπόλοιπα στραβά της στο πολλαπλάσιο.
Ο εξευτελισμός δεν θα ήταν εμπόδιο – μια στιγμή είναι και περνάει. Θυμηθείτε τον Τσίπρα άλαλο στο CNN, τότε που δεν ήξερε αγγλικά· αλλά και μετά, όταν έμαθε, με τι μεράκι και τσαχπινιά τον είδαμε να ξεσκονίζει τον Ντόναλντ Τραμπ! Επαθε τίποτε έπειτα από αυτά; Εχασε τη θέση του μήπως; Επιβίωση πάση θυσία – αυτό είναι το έμβλημα της κυβέρνησης. Οχι μόνον ευχαριστώ θα έλεγαν, αν οι Αμερικανοί μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν τη σωτηρία, ο Τσίπρας θα απήγγελλε από το βήμα της Βουλής ευχαριστήρια ωδή προς Αμερικανούς, στα λατινικά βεβαίως και κατά το υπόδειγμα του Ορατίου. Μη σας πω κιόλας ότι θα την είχε συνθέσει ο Καμμένος, σε ένα βράδυ, μόνος του, με μόνη τη βοήθεια ενός λεξικού…
Αέρος-εδάφους
Είναι μία φωτογραφία που σοκάρει, από τα προχθεσινά επεισόδια στους πλειστηριασμούς. Βλέπεις έναν πολύ εύσωμο κύριο στον αέρα, κατά κυριολεξία. Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγες ότι ο υπέρβαρος κύριος κάνει μια τούμπα στον αέρα, χορεύοντας στο πανηγύρι του χωριού του. Γιατί, αντίθετα με τους άλλους «ακτιβιστές» κατά των πλειστηριασμών, που είναι κατάλληλα ντυμένοι για μάχη με τους αστυνομικούς, εκείνος φορεί μπλέιζερ με ασημένια κουπιά και σκούρο παντελόνι. Δεν έχει γραβάτα, αλλά είναι, θαρρείς, επειδή την έβγαλε, καθώς ανέβαινε στην πίστα για να ρίξει τη γυροβολιά του στον τσάμικο*. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο φωτογραφικός φακός έχει συλλάβει τον υπέρβαρο κύριο λίγο προτού σκάσει στην άσφαλτο με το κεφάλι. Σοκάρει η εικόνα, γιατί αναρωτιέσαι, με τόσο βάρος που έχει ο άνθρωπος, τι κατραπακιά ήταν αυτή που δέχτηκε για να σηκωθεί στον αέρα. Ανατριχιάζεις σκεπτόμενος τον γδούπο από την πρόσκρουση στην άσφαλτο.
Ο ακούσιος σαλτιμπάγκος της φωτογραφίας είναι ο Στάθης Λεουτσάκος, της πρώτης κυβερνητικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος, αν θυμάστε, που ονειρευόταν τη ρήξη με την Ευρώπη, επειδή η εξαθλίωση «θα άνοιγε δρόμους με προοδευτικό πρόσημο», όπως το έθετε. «Υπάρχει ζωή και μετά το ευρώ», έλεγε και υποστήριζε ότι η ρήξη θα επέσπευδε τις «προοδευτικές αλλαγές» (δηλαδή: συσσίτια, ουρές, ελλείψεις βασικών προϊόντων κ.λπ.). Η προοπτική αυτή δεν τον ανησυχούσε, γιατί «ο λαός μας έχει περάσει φτώχεια», όπως έλεγε, υπαινισσόμενος ότι μπορεί να ξαναπεράσει, αφού είναι μαθημένος. (Θα προσφερόταν μάλιστα ως πληρέστερη εμπειρία, διότι η φτώχεια θα συνοδευόταν από τη βία ενός καθεστώτος με φιλοδοξίες και σκοπούς απροκάλυπτα κομμουνιστικούς.)
Η λεπτομέρεια, ωστόσο, που δίνει κάτι μοναδικό στη σκηνή είναι το τέλεια γυαλισμένο μαύρο παπούτσι του Λεουτσάκου, που αστράφτει στο φως καθώς ο ίδιος παίρνει την ακούσια εναέρια τούμπα του. Χαμηλοτάκουνο, παντοφλέ, σε γραμμή «Σαρλ Ζουρντάν»! Παπούτσι ενός είδους που έχω να δω από τη δεκαετία του 1970 και νόμιζα ότι δεν υπάρχει πια. Αν ήμουν ο Ωντεν, όλο αυτό θα ήταν μεγάλη πηγή έμπνευσης. Από αυτή τη φωτογραφία –και το παντοφλέ Ζουρντάν– σίγουρα θα γράφονταν «οι στίχ’ οι δυνατοί που εδώ ήταν η αρχή των».
* : Με την ευκαιρία της αναφοράς στον τσάμικο, τώρα που ο Εντι Ράμα δεν χάνει ευκαιρία να ανακινεί το ζήτημα των Τσάμηδων, πότε θα αλλάξουμε την ονομασία του φερώνυμου χορού; Πότε θα ανακαλύψουμε ότι είναι αρχαίος ελληνικός χορός και θα του βρούμε και μια ωραία, εύηχη και αρχαιοπρεπή ονομασία; Ας μην αργούμε, παρακαλώ. Οσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά. Το θέμα είναι εθνικό…
Το γνωστό κόμπλεξ
Το ζήτημα των δύο Ελλήνων ομήρων «δεν είναι το μείζον», μας καθησυχάζει ο Ν. Φίλης και μας θυμίζει ότι πρέπει να μας ενδιαφέρουν περισσότερο η ειρήνη, η ηρεμία και η οικονομία. Βάλετε με τον νου σας οι δύο όμηροι να ήσαν, λ.χ., πανεπιστημιακοί (γενικώς), αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, εργατολόγοι, αναρχικοί ή τρομοκράτες – αραδιάζω στην τύχη κάποια από τα προσφιλή στους Συριζαίους επαγγέλματα. Είναι όμως στρατιωτικοί. Ιδού γιατί τόσο εύκολα μπορεί ο κάθε Φίλης να αποφαίνεται ότι το θέμα τους «δεν είναι μείζον».
Κατά σύμπτωση, την ίδια μέρα, το κυβερνητικό ΑΠΕ μετέδωσε την είδηση περί προαγωγών των ανωτέρων αξιωματικών της Αεροπορίας, βάζοντας από πάνω έναν υβριστικό τίτλο για τους αξιωματικούς: «Ερποντας και γλείφοντας σαν εκκρεμές, δίνοντας γη και ύδωρ, ανεβαίνεις ψηλά όπως η μαϊμού» κ.λπ. (Φαντασθείτε πόσο πρέπει να βαριόταν ο συντάκτης, για να ανεβάσει την είδηση χωρίς προηγουμένως να διαγράψει την ηλιθιότητα που τον εξέθετε…)
Και στις δύο περιπτώσεις, είναι το γνωστό κόμπλεξ της Αριστεράς με τον στρατό και, ειδικά, της κατ’ ευφημισμόν λεγόμενης ανανεωτικής. Τους έχει μείνει, φαντάζομαι, από τον ανταρτοπόλεμο…