Σε μία από τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις με αφορμή τη βύθιση του «Σάμινα» στην Πάρο το 2000, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης είπε μέσα στη Βουλή «αυτή είναι η Ελλάδα». Επικρίθηκε από πολλές πλευρές, αλλά είχε δίκιο. Αυτή ήταν η Ελλάδα εκείνη την περίοδο, μετά ακολούθησε μία τετραετία βελτίωσης μέχρι τους Ολυμπιακούς του 2004, που η γενική συμπεριφορά της κοινωνίας και του κράτους εξέπληξε και εμάς τους ίδιους, για να ακολουθήσουν τα χρόνια της συνεχούς κατρακύλας. Η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της έκαναν πολλούς να νομίσουν ότι η χώρα έπιασε «πάτο», αλλά τα τελευταία τρία χρόνια, επί διακυβέρνησης Συρανέλ, αποδείχθηκε ότι κάτω από τον «πάτο» υπάρχει ο «απόπατος». Η φράση αποδίδεται στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, αλλά δεν έχει τόση σημασία η πατρότητά της. Σημασία έχει η διαπίστωση ότι αποδίδει συνεχώς την πραγματικότητα, καθώς η παρακμή στην οποία έχουμε πέσει δεν φαίνεται να έχει «πάτο». Τρανή απόδειξη όσα απίστευτα γίνονται στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα, που αναμφίβολα αποτελούν αντανάκλαση της πολιτικής και κοινωνικής Ελλάδας σήμερα.
Είναι απολύτως σαφές και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ότι οι διαστάσεις της ποδοσφαιρικής φαρσοκωμωδίας, «α λα Γκρέκα», ξεπερνούν πλέον το συγκεκριμένο άθλημα ως προϊόν ή ως θέαμα. Είναι διαστάσεις κατάντιας μιας χώρας και με αυτήν την έννοια δεν επιτρέπεται να αντιμετωπιστούν με αδιαφορία, κυνισμό, ή γελάκια και φυσικά δεν αποτελούν έκπληξη. Είναι ένα μόνο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της σαπίλας που κατατρώει τα σωθικά της χώρας, με απόλυτη ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί επί των ημερών της και με τη δική της ενθάρρυνση και συμπεριφορά περάσαμε από τον «πάτο» στον «απόπατο».
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η απειλή, ή μάλλον ο κίνδυνος, μιας εθνικής καταστροφής είναι προ των πυλών. Δεν είναι μόνον ο Ερντογάν απρόβλεπτος. Ολόκληρη η Τουρκία είναι απρόβλεπτη και με λυμένο το ζωνάρι, αφού σχεδόν όλα τα κόμματα της γείτονος ανταγωνίζονται σε εθνικισμό και παραληρούν με πρωτοφανή επιθετικότητα, πιέζοντας για κατάργηση της Συνθήκης τη Λωζάννης και αρπαγή εδαφών από τις διπλανές χώρες. Μόλις προχθές ο Ερντογάν ως «γκρίζος λύκος» μίλησε για συρρίκνωση της Τουρκίας μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ότι δεν θα ανεχθεί άλλη συρρίκνωση. Εννοώντας προφανώς ότι δεν θα κάνει πίσω από εδάφη που έχει χαρακτηρίσει τουρκικά, όπως τα Ιμια!
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, η Αθήνα, δηλαδή η κυβέρνηση, δείχνει πόσο διαβολική είναι στην ίντριγκα, στον κυνισμό, στην παραβίαση νόμων και θεσμών, στην πελατειακή και διχαστική μικροπολιτική και πόσο ανεπαρκής και επιπόλαιη είναι στην πραγματική πολιτική και την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Κυριαρχούν η διγλωσσία έως και πολυγλωσσία, η ανοησία, η άγνοια, η επιπολαιότητα. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός θα ήταν να επιβάλει τον «σκασμό» σε όσους παίζουν τη χώρα στα… ζάρια. Πώς, όμως, αφού σε αυτούς στηρίζεται;