Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν πρωθυπουργό είναι να απολέσει τη δεδηλωμένη. Για τον απλούστατο λόγο ότι, ακόμη κι αν κρατά μια εν ισχύι ψήφο εμπιστοσύνης, στην παραμικρή κρίση είναι, ηθικά και πολιτικά υποχρεωμένος να προκαλέσει νέα ψηφοφορία για τη διαπίστωση πλειοψηφίας και τότε, πιθανώς, να παραδώσει την εντολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο κυβερνητικός Αλέξης γεννήθηκε στη μειοψηφία. Μετά το «έγκλημα» του δημοψηφίσματος και την «προδοσία» του τρίτου μνημονίου έχασε τη δεδηλωμένη, όταν κατέστη προφανές ότι σημαντική μερίδα των συντρόφων του (Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, κ.ά.) θα απέσυρε την εμπιστοσύνη της με την πρώτη ευκαιρία.
Χρειάστηκε η εξαπάτηση της αντιπολίτευσης σε συνθήκες εθνικού κινδύνου και μείζονος κινδύνου για να χαθούν πάρα πολλά από όσα είχαμε «με αίμα» κερδίσει μέχρι τότε. Ομως, η πραγματική ασπίδα της κυβέρνησης ήταν ο απίθανος και διεστραμμένος «έρωτας» με τον Πάνο Καμμένο. Κανείς δεν γνωρίζει πώς στήθηκε το μεταπολεμικώς μεγαλύτερο πολιτικό κόλπο. Γνωρίζουμε όμως ότι, όσο παράδοξο κι αν ήταν, τελικώς λειτούργησε.
Μέχρι σήμερα! Τώρα όμως, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θέλει να δει τον κ. Τσίπρα να κάνει το επόμενο βήμα. Να μετακινηθεί ιδεολογικά και πολιτικά στο Κέντρο και να απαρνηθεί τις δήθεν αριστερόστροφες αιχμές και καταβολές του. Θέλει να αποδείξει ότι η μνημονιακή του προθυμία θα επαναληφθεί όταν θα έρθει η στιγμή να διαχωρίσει τη θέση του έναντι «αριστερών» όπως ο Μελανσόν.
Ξαφνικά όμως προέκυψε μεγάλο πρόβλημα. Ο καταφερτζής Αλέξης φάνηκε να αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες στη διαχείριση των τρεχουσών κρατικών υποθέσεων: Σύγκρουση και προσπάθεια χειραγώγησης του δικαστικού χειρισμού μεγάλων υποθέσεων, όπως το «κυνηγητό Γεωργίου», η απειλή διώξεων διεθνών διαχειριστών κατά τον τρόπο που αυτό συμβαίνει για ανώτερα τραπεζικά στελέχη, η επίθεση στο Συμβούλιο Επικρατείας για τον έλεγχο φορολογικών υποθέσεων και, βεβαίως, η σχεδιασμένη πολιτικοποίηση με τη Novartis.
Χειρότερα ακόμη, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε να τα «κάνει θάλασσα» στις πρώτες σοβαρές διπλωματικές δυσκολίες. «Τουρκία – Ερντογάν», «Σκόπια – Μακεδονία» και «Κύπρος – ενεργειακά» μεταβλήθηκαν πολύ γρήγορα σε δυνάμεις ισχυρής αποσταθεροποίησης όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά της περιοχής.
Ακόμη και η μεθόδευση ενός ήρεμου και ασφαλούς τέλους στο ισχύον μνημονιακό πρόγραμμα μετατρέπεται ήδη σε περιπετειώδη σύγκρουση. Ο κ. Τσίπρας χάνει τον έλεγχο κάθε φορά που ανοίγει θέμα μείζονος κρατικού ενδιαφέροντος.