Οταν η Ιστορία επιταχύνεται, το αντιλαμβάνονται πρώτα οι πολιτικοί. Μετά οι δημοσιογράφοι (όχι όλοι) και τα στελέχη των κομμάτων, κάποτε οι επιχειρηματίες, τελευταίος ο πληθυσμός. Τις τελευταίες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας και το περιβάλλον του νιώθουν αυτή την αίσθηση βουτιάς στο κενό, υπόκωφου πόνου στη βουβωνική χώρα και ζαλάδας στην κεφαλή. Η παρέα του πρωθυπουργού βλέπει την άλλη όψη της εξουσίας, το τρομερό πρόσωπο της Μέδουσας, κόρης του Φόρκυος, ο οποίος ήταν, μην το ξεχνάμε, γιος του… Πόντου!
Το πολυτιμότερο αγαθό για όλες τις οικονομίες, ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών τους, είναι η εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτήν, οι δοκιμασίες είναι συνεχείς. Οποια κι αν είναι τα ατού των παραγωγών σου, όσο δεξιοτέχνες κι αν είναι οι εργαζόμενοί σου. Η εμπιστοσύνη πολλαπλασιάζει τις ευκαιρίες όταν η συγκυρία είναι ευνοϊκή. Η απουσία εμπιστοσύνης καταβαραθρώνει τις προοπτικές όταν η συγκυρία γίνει δυσμενής. Και όλα αυτά συμβαίνουν, με μαγικό τρόπο, στις αγορές. Ο,τι ακριβώς δεν μπορούν να κατανοήσουν οι άνθρωποι που κυβερνούν. Και δεν μπορούν για δύο λόγους: γιατί, πρώτον, δεν πιστεύουν στην «εύπλαστη δύναμη των αγορών» αλλά στη «βαρβαρότητα του κράτους» και, δεύτερον, γιατί ποτέ τους δεν εμπιστεύθηκαν τις ανοικτές δομές και τη χαοτική διάταξη των αποφάσεων που λαμβάνονται μέσα στις αγορές. Δεν είχαν, άλλωστε, τα προσόντα για να επιβιώσουν σε πραγματικά ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Με άλλα λόγια, η κρίση διακυβέρνησης, στη δίνη της οποίας εισήλθε με γρήγορο ρυθμό ο ΣΥΡΙΖΑ, εξηγείται προφανώς από τα δραματικά γεγονότα που πέφτουν πάνω του ως μετεωρίτες. Εξηγείται, όμως, κι από ένα σοβαρότατο λάθος που έχει κάνει ο κ. Τσίπρας στον βασικό του σχεδιασμό.
Η κυβέρνηση πουλάει το τέλος της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε τον Αύγουστο 2015, ως μια περίφημη καθαρή έξοδο από τα μνημόνια. Το κάνει, όμως, χωρίς να καταλαβαίνει πόσο λάθος ήταν ο κεντρικός συλλογισμός που προπαγάνδισε στην αντιπολίτευση για τη σχέση μεταξύ κρίσης και μνημονίων. Καμμένος, Τσίπρας και Λαφαζάνης πιστεύουν ότι οι ζημιές που προκάλεσε η ελληνική κρίση οφείλονται στα μνημόνια.
Κι όμως: η κρίση εμπιστοσύνης, που διογκώνεται κάθε νέα μέρα, μπορεί να γίνει άκρως επικίνδυνη, επειδή ακριβώς συμπίπτει με την απώλεια της προστατευτικής ασπίδας των μνημονίων. Οι αγορές προεξοφλούν ότι σε λίγους μήνες η Ελλάδα δεν θα έχει τις «πλάτες» των Ευρωπαίων, ούτε τις τακτικές εκθέσεις συμμόρφωσης της τρόικας, ούτε το εύκολο χρήμα της ΕΚΤ. Γι’ αυτό επείγει να αποκατασταθούν σύντομα η εσωτερική ηρεμία και η εμπιστοσύνη και είναι αυτό η απόλυτη και πρώτη ευθύνη του πρωθυπουργού.