Με τον κ. Λάκη Νικολάου μπορείς να συζητήσεις πολλά. Για ιατρική, για πολιτική και φυσικά για ποδόσφαιρο. Πολλώ δε μάλλον, όταν όλη η επικαιρότητα την τελευταία εβδομάδα περιστρέφεται γύρω από τα γεγονότα της Τούμπας που προκάλεσαν διακοπή του πρωταθλήματος, παρέμβαση των διεθνών ομοσπονδιών και φυσικά πολιτική θύελλα για τη σχέση κυβερνώντων και παραγόντων του ποδοσφαίρου.
«Η εμπειρία μου από τον χώρο ποδοσφαίρου ως αθλητής είναι άριστη, όμως πιστέψτε με, αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον παραγοντισμό». Ο Νικολάου, άλλωστε, εκτός από ποδοσφαιριστής της «ΑΕΚ του Μπάρλου» και μέλος της εθνικής ομάδας, παραμένει πάντα κοντά στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Διετέλεσε μέλος της διοίκησης της ΕΠΟ για λίγους μήνες, πρόεδρος της ΑΕΚ το 1997 για λιγότερο από ένα χρόνο, ενώ παραμένει επικεφαλής της ιατρικής ομάδας της ΑΕΚ, έχοντας, εκ παραλλήλου για έξι χρόνια, την ίδια θέση ευθύνης και στον Ολυμπιακό.
Θυμάται ακόμη την «παραγοντική» του εμπειρία. «Στην ΕΠΟ “αναγκάστηκα” να παραιτηθώ γιατί δεν χώραγε ο νους μου την κατάσταση που επικρατούσε». Ακόμη, όμως, και στην αγαπημένη του ΑΕΚ, η εικόνα ήταν ανάλογη: «Το μόνο που ενδιέφερε όσους βρίσκονταν γύρω από την ομάδα ήταν το δικό τους συμφέρον, η προσωπική τους προβολή… ένιωθα σαν να λιποτακτούσα, αλλά δεν μπορείς μόνος σου να κάνεις τον ήρωα, άντε να κάνεις τον Δον Κιχώτη».
Ο ίδιος παραλογισμός, υποστηρίζει, υπάρχει και σήμερα. Μάλιστα, ενώ οι παλαιοί παράγοντες, που αρχικώς ήταν πολύ επιθετικοί, κατάλαβαν και άρχισαν να βελτιώνονται, «οι νέοι παράγοντες, και κάποιοι από αυτούς με εκπαίδευση, αντί να μπουν και να δουν τι είναι το σωστό, παραλογίζονται κι αυτοί εις βάρος τελικά του ποδοσφαίρου».
Για τον γνωστό ορθοπεδικό ιατρό, οι πληγές του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι συγκεκριμένες. Αντανακλούν, δε, στον τρόπο λειτουργίας, συνολικά, της ελληνικής κοινωνίας: μη λήψη αποφάσεων λόγω πολιτικού κόστους, γενικευμένη κατάσταση ανομίας και… διαπλοκή.
«Υπάρχει στοιχείο διαπλοκής, είτε πολιτικής, είτε οικονομικής, είτε ακόμη και προσωπικής στο ποδόσφαιρο» αναφέρει, επικαλούμενος το παράδειγμα των διαιτητών: «Δεν το παίρνει ο καθένας το σήμα της Fifa, όσο καλός κι αν είναι… Δεν θα τον χρηματίσουμε, δεν θα τον απειλήσουμε, αλλά θα τον βάλουμε στη σειρά. Υπάρχουν τέτοια εργαλεία τα οποία δημιουργούν θέματα διαπλοκής στο ποδόσφαιρο».
Ως προς το ζήτημα της βίας, αναφέρει ότι συμμετείχε σε περισσότερες από 20 επιτροπές. «Οταν έφτανε η ώρα για την εφαρμογή, η απάντηση ήταν “αυτά δεν γίνονται, έχουν πολιτικό κόστος”. Κι άλλη επιτροπή, κι άλλη επιτροπή, ίδια κατάληξη. Τίποτε!». Ανάλογη οπτική έχει και για το επιχείρημα της κυβέρνησης περί ελλιπούς θεσμικού πλαισίου. «Δεν έχουμε νόμους που ρυθμίζουν το ποδόσφαιρο; Οχι βέβαια. Νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Πάντοτε αναζητούμε μία σολομώντεια λύση για να μην πειράξουμε τον ένα, μη θίξουμε τον άλλο, να μη στεναχωρήσουμε τον τρίτο. Δεν λύνονται προβλήματα με αυτό τον τρόπο!». «Τι κερδίζουμε τώρα με τη διακοπή του πρωταθλήματος; Τίποτε! Μόνον να τελεσιδικήσουν οι ανοικτές υποθέσεις, τίποτε άλλο! Γιατί για τις ανομίες μιας μερίδας φιλάθλων ή παραγόντων να την πληρώνουν οι υπόλοιποι φίλαθλοι; Να τιμωρηθούν όσοι έχουν ευθύνη ώστε και οι άλλοι να βάλουν μυαλό!».
Το πρόβλημα, προφανώς, δεν αντιμετωπίζεται μόνον στα στενά όρια του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Του θέτω το ζήτημα του Τύπου, οπαδικού και μη. «Μόνον τους τίτλους αν διαβάσεις, αναρωτιέσαι πώς τα νέα παιδιά θα μείνουν πίσω όταν η ίδια η εφημερίδα ή το σάιτ που διαβάζουν τους έχουν δώσει το σήμα της επίθεσης. Είναι άλλο να υπηρετείς ένα σύλλογο, και άλλο να φανατίζεις νέους».
Τελικά, μήπως όλα είναι ζήτημα νοοτροπίας όλων μας σε αυτή τη χώρα; Μήπως, τελικά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Θέλουμε τη νίκη, με όποιο κόστος και όποιο τρόπο; «Αν πάτε σε έναν παιδικό αγώνα, θα δείτε ότι οι πατεράδες τσακώνονται περισσότερο στις εξέδρες, απ’ όσο τα παιδιά που παίζουν στον αγωνιστικό χώρο. Ευτυχώς, στις ακαδημίες έχω παρατηρήσει ότι οι προπονητές επιχειρούν να εμφυσήσουν στα παιδιά μια διαφορετική νοοτροπία» σχολιάζει και προσθέτει: «Εκτός από τον μεσογειακό μας χαρακτήρα που μας παρασύρει σε τέτοιες ενέργειες σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνον στα γήπεδα, είμαστε περισσότερο οπαδοί παρά φίλαθλοι. Ο Ελληνας βγάζει τον εγωισμό στην ομάδα του, η ομάδα εκπροσωπεί την προσωπικότητά του, μεταβιβάζει σε αυτή τον δικό του εγωισμό και περιμένει από την ομάδα να εκπληρώσει τα θέλω του. Γι’ αυτό και είναι τόσο φανατισμένος…».
Ο Λάκης Νικολάου
• Γεννήθηκε στην Ιο το 1949, αλλά πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στο Περιστέρι.
• Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον Ατρόμητο και έγινε ευρύτερα γνωστός με την ομάδα της ΑΕΚ, στην οποία αγωνίστηκε από το 1971 έως το 1982, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και συμμετέχοντας στην πορεία προς τους «4» του ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1976-77.
• Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή το 1975, ενώ το 1985 πήρε τον τίτλο του διδάκτορος του Παν. Αθηνών. Εχει βραβευθεί για το ερευνητικό του έργο στην αντιμετώπιση αθλητικών κακώσεων.