Είναι μεγάλα και βαριά τα καθήκοντα ενός υπουργού. Το πρώτο και κύριο είναι να χαράσσει πολιτική για το μέλλον. Πρέπει να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις στον τομέα του· να παρακολουθεί τα ξένα παραδείγματα· να βλέπει ποιες πολιτικές επιτυγχάνουν τους στόχους και ποιες αποτυγχάνουν· να συσκέπτεται με τους επιτελείς του για να ενισχύσει τις καλές πρακτικές και να αναθεωρήσει τις επιβλαβείς.
Οι υπουργοί της Πρώτης Φοράς γυρίζουν την πλάτη τους στο μέλλον, που λέει και ο τροβαδούρος τους. Χαράσσουν πολιτικές προκειμένου να αναβιώσουν το παρελθόν. Επαναφέρουν το άσυλο για κάθε ανομία στα ΑΕΙ. Στο ενδιάμεσο βολεύουν κι όσους μπορούν. Οι μετακλητοί έγιναν στρατιά, απίθανοι οργανισμοί ξεφυτρώνουν από το πουθενά. Περνούν και στα κρυφά τροπολογίες, σαν εκείνη που έδινε επίδομα ενοικίου στους υπουργούς. Στο ίδιο πνεύμα και ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγου, πέρασε μια φωτογραφική τροπολογία στο νομοσχέδιο για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, αυτό που κατά τον πρωθυπουργό «αποτελεί παρακαταθήκη και σπόρο ανάπτυξης του πολυτιμότερου αγαθού, των ίδιων των νέων ανθρώπων, με όλο το συμβολικό αλλά και πραγματικό φορτίο της δημιουργίας ενός φάρου εκπαίδευσης, μόρφωσης και πολιτισμού» (12.3.2018).
Το άρθρο 46 του νόμου ορίζει ότι «ο υπουργός ελέγχει τη νομιμότητα οποιασδήποτε εκλογής ή εξέλιξης ή πράξης αναπομπής φακέλου, είτε αυτεπαγγέλτως είτε ύστερα από προσφυγή από όποιον έχει έννομο συμφέρον». Η εν λόγω νομοθετική ρύθμιση, όπως αποκάλυψε η «Καθημερινή» (4.3.2018) και έφερε στη Βουλή η κ. Νίκη Κεραμέως, «αφορά συγκεκριμένα τη διαδικασία εκλογής για την πλήρωση θέσης αναπληρωτή καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ».
Πέρα όμως από το νομοθετικό ρουσφέτι του κ. Γαβρόγλου, γεννάται ένα ερώτημα: δεν έχει άλλες δουλειές ο υπουργός και πρέπει να απασχολείται και με τις διαδικασίες εκλογής στα ΑΕΙ; Θα μελετά δεκάδες φακέλους, αφού όλοι όσοι δεν εκλέγονται σε κάποια βαθμίδα θα προσφεύγουν στον υπουργό; Εκείνο το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ υπάρχει ή ο υπουργός ελέγχει όλες τις πράξεις;
Δυστυχώς αυτό είναι το κίνητρο του συγκεντρωτισμού που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος. Να μπορεί, δηλαδή, ο υπουργός να μοιράζει χάρες σε ημετέρους –«κατόπιν ενεργειών μας…»– και να αποκλείει τους υπόλοιπους. Οσο για τη χάραξη πολιτικών, βλέπουμε το χάλι της Παιδείας και μπορούμε να κρίνουμε πόσο σοβαρές είναι. Αλλά τι να πρωτοπρολάβει ένας άνθρωπος; Να υπόσχεται διορισμούς, να ελέγχει την εξέλιξη ή πράξη αναπομπής φακέλου υποψηφιότητας στα 40 ΑΕΙ της χώρας; Γι’ αυτό, ίσως, ανέθεσε την εφαρμογή του νόμου στο «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα»…