H xώρα παλεύει πάντα με τον λαϊκισμό. Σαν κατάρα, ο λαϊκισμός μάς κυνηγά και περιορίζει τις επιτυχίες μας, φαλκιδεύει τα κεκτημένα, υπονομεύει τις προοπτικές μας, εμποδίζει τις τόσο απαραίτητες διορθώσεις. Πριν από την κρίση και πολύ περισσότερο όταν εκδηλώθηκε. Είναι η γάγγραινα στο σώμα της μεταδικτατορικής Ελλάδας. Λαϊκιστές υπάρχουν παντού. Στον δημόσιο χώρο πρωτίστως, αλλά και στον ιδιωτικό. Μικρά και μεγαλύτερα συμφέροντα. Πάντοτε έτοιμοι να πολεμήσουν όποιον τολμά να τους εναντιωθεί.
Το 2015, μετά 4,5 χρόνια σκληρής μάχης εναντίον των συνεπειών του ασυγκράτητου λαϊκισμού, το σώμα και το πνεύμα του κράτους ηττήθηκαν συντριπτικά. Τον Ιανουάριο, τον Ιούλιο και πάλι τον Σεπτέμβριο. Η τριπλή αυτή πολιτική νίκη του παράταιρου συνασπισμού προσέφερε τεράστια δύναμη στους ακραίους κρατιστές. Η ομάδα αυτή των πολιτικών αντιλήφθηκε γρήγορα τον ψηφοθηρικό συσχετισμό που μπορεί να επιτύχει μεταξύ της δημοσιονομικής λιτότητας και της συγκέντρωσης των εξουσιών γύρω από μικρές αλληλεξαρτημένες ομάδες πολιτικών.
Κάπως έτσι, φτάσαμε σε μια διοίκηση τολμηρή εκεί που θέλει να επιβάλει την απόλυτη θέλησή της, σπάταλη όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των δομών της κεντρικής εξουσίας και εξόχως απρόβλεπτη, αφού μοναδικό της μέλημα είναι η εκμετάλλευση των ευκαιριών όπου και όποτε εμφανίζονται, ανεξαρτήτως μακρόπνοων υπολογισμών της χώρας.
Παρά ταύτα, τα αμέσως επόμενα στάδια της Ελλάδας στην προσαρμογή της μετά την κρίση, δεν προσφέρουν τις ίδιες ευκαιρίες στον καλπάζοντα λαϊκισμό. Είναι, μάλιστα, πιθανόν οι λαϊκιστές να υποστούν κάποιες κρίσιμες ήττες.
Αν υπάρχουν σήμερα περισσότερες πιθανότητες να συμβεί αυτό ή κάτι παρόμοιο, συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν, είναι γιατί η φύση των ζητημάτων έχει πλέον αποκτήσει χροιά σοβαρότατου εκβιασμού.
Σκεφτείτε για παράδειγμα τη συμφωνία για τον έλεγχο της ζημίας που μπορεί να προκαλέσει μελλοντικά, στην οικονομία και στο επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού, η εξυπηρέτηση του τεράστιου δημόσιου χρέους και θα συμφωνήσετε ότι δεν αφήνει περιθώρια για κορώνες λαϊκισμού. Αν η συμφωνία για το χρέος, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και την πολυετή επίτευξη πλεονασμάτων 3,5% δεν συνυπογραφεί από όλες τις κύριες πολιτικές δυνάμεις, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, το κράτος θα αντιμετωπίσει υψηλότατο τίμημα στην ανανέωση των δανείων του, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα κρίση και νέο μνημόνιο. Υπάρχει, λοιπόν, έδαφος για δυνάμεις που θα κάνουν πέρα τους λαϊκιστές. Υπάρχει, όμως, πάντοτε και η περίπτωση ακόμη μιας αποτυχίας.