Εύλογη και εύγλωττη η απορία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για το γεγονός ότι, στη σύνοδο Ε.Ε. – Τουρκίας, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ασχολήθηκαν με την κράτηση δύο Ελλήνων στρατιωτικών από τις τουρκικές αρχές και όχι με οκτώ Τούρκους των οποίων την έκδοση από την Ελλάδα απαιτεί η Αγκυρα. Η αγανάκτηση του Τούρκου πρόεδρου είναι εύλογη όχι επειδή είναι δίκαιη, αλλά επειδή μαρτυρεί το ολοένα διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ του ιδίου και της έννοιας του κράτους δικαίου.
«Δεν συνάδει με τη Δικαιοσύνη, αυτοί που επιμένουν στο ζήτημα των δύο (Ελλήνων) να αποφεύγουν κάθε αναφορά στο ζήτημα της έκδοσης των Τούρκων στρατιωτικών που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα και μετά διέφυγαν στην Ελλάδα», δήλωσε ο κ. Ερντογάν, σύμφωνα με την εφημερίδα «Χουριέτ». «Ασφαλώς, δεν συνδέουμε τα δύο ζητήματα… Αλλά αυτοί που δεν λένε τίποτα για αυτό το ζήτημα, τώρα λένε ότι οι δύο Ελληνες στρατιώτες πρέπει να ελευθερωθούν αμέσως».
Προφανώς, ο Τούρκος πρόεδρος συνδέει ευθέως τα δύο ζητήματα, αποκαλύπτοντας τις μεθόδους του: Θα πει και θα κάνει ό,τι τον εξυπηρετεί, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν την ουσία των πραγμάτων. Ο στόχος του στην προκειμένη περίπτωση είναι να ασκήσει πίεση στην ελληνική κυβέρνηση για την έκδοση των οκτώ και, την ίδια ώρα, να επιμείνει ότι η μεταχείριση των δύο Ελλήνων εμπίπτει στην κανονική λειτουργία ενός ευνομούμενου κράτους. Αντιστρέφει, δηλαδή, το επιχείρημα των Ελλήνων όσον αφορά τους οκτώ για να δικαιολογήσει την κράτηση των δύο, σαν να ήταν παρόμοιες υποθέσεις, δημιουργώντας άλλη μία ψευδή ισοδυναμία από τις τόσες που η Τουρκία επιστρατεύει στη διπλωματία της.
Πέρα από το ότι και οι δύο Ελληνες και οι οκτώ Τούρκοι διώκονται από τις τουρκικές αρχές, οι δύο υποθέσεις δεν έχουν κανένα κοινό σημείο. Η Ελλάδα ζητεί την ασφαλή επιστροφή στρατιωτικών που κατηγορούνται για παράνομη είσοδο σε στρατιωτική περιοχή (κάτι το οποίο σε άλλες εποχές θα είχε διευθετηθεί αθόρυβα), ενώ η Τουρκία ζητεί την έκδοση ανθρώπων για να δικαστούν από ένα σύστημα που, σύμφωνα με Τούρκους νομικούς και διεθνείς θεσμούς, δεν παρέχει εχέγγυα δίκαιης μεταχείρισης, ενώ εξυπηρετεί τυφλά τα σχέδια της κυβέρνησης.
Σε αυτό μόνον έχει δίκιο να απορεί με τους Ευρωπαίους ο κ. Ερντογάν: Θα μπορούσαν να συνδέσουν τις δύο υποθέσεις και να του ζητήσουν τον λόγο για την υπονόμευση της Δικαιοσύνης στη χώρα του. Εκεί όπου τα μεγάλα θύματα των βάναυσων τεχνικών της κυβέρνησης είναι κυρίως οι ίδιοι οι Τούρκοι πολίτες – οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί αντίπαλοι και πιθανοί αντίπαλοι που κρατούνται, καταδικάζονται, καταστρέφονται απροστάτευτοι.