Ακόμη και στις απειλές τύπου «θα σπάσουμε τα χέρια και τα πόδια όποιου τολμήσει να ανέβει στα Ιμια», δεν απαντάς με απειλές όπως «θα τους τσακίσουμε· αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν έστω και ένα χιλιοστό ελληνικής γης, θάλασσας ή αέρα θα τους αντιμετωπίσουμε όπως στους παγκόσμιους πολέμους (!) και το 1821» και με ανακοινώσεις για τη μετακίνηση χιλιάδων στρατιωτών.
Απαντάς, όπως ίσως θα υπαγόρευε ο κοινός, κοινότατος νους, με στρατηγικές που αποτρέπουν τις επιθετικές συμπεριφορές και τα κλιμακούμενα «επεισόδια» μικρής κλίμακας από τη γείτονα. Με τακτικές που δεν περιλαμβάνουν θερμοκέφαλες τοποθετήσεις, παλικαρισμούς για εσωτερική κατανάλωση, λαϊκιστικές αερολογίες, αλαζονικές κορώνες οι οποίες ροκανίζουν την εθνική μας σοβαρότητα, πλήττουν τους θεσμούς που την οικοδομούν, εδραιώνουν την εικόνα μιας στρατηγικά αναξιόπιστης χώρας. Απαντάς με δέσμη κινήσεων και στάσεων που προϋποθέτουν τη βαθιά γνώση ότι κύριος σκοπός ενός αμυνόμενου κράτους είναι όχι μόνο η αποφυγή μιας γενικευμένης σύρραξης αλλά και η διαχείριση εκείνων των μικρών επιθετικών ενεργειών οι οποίες τείνουν να παγιώσουν αλλαγές εις βάρος της χώρας. Απαντάς, όπως θα υπαγόρευε ο κοινός, κοινότατος νους, με την εικόνα μιας ικανής, αυτοκυρίαρχης κυβέρνησης. Με εθνική συναίνεση στα εθνικά ζητήματα. Με μια σταθερή και συνεπή εξωτερική πολιτική. Με την αξιοποίηση διεθνών συμφωνιών. Με συμμαχίες και ισχυρή διαπραγματευτική δύναμη, με μια διαρκή απαίτηση ισορροπίας. Με τη χαμηλόφωνη μετάδοση ενότητας, υψηλού ηθικού, στέρεας θέσης.
Οι απειλές δεν αυξάνουν την ισχύ, αποθρασύνουν τον αντίπαλο. Εθίζουν την κοινή γνώμη στην ύπαρξη διαφορών. Δημιουργούν τις πολιτικές και ψυχολογικές συνθήκες που καθιστούν αναμενόμενο ένα «ατύχημα». Κάνουν περισσότερο αποδεκτή μια ενδεχόμενη αρνητική εξέλιξη. Συχνά μάλιστα αποκαλύπτουν την αδυναμία και τον πανικό που αποθέτουμε στη σκιά ηχηρών λέξεων. Πείθουν τον αντίπαλο για το αντίθετο από το περιεχόμενο των εκφοβισμών – διότι, η εικόνα ενός κράτους πλάθεται από αυτό που πράττει, όχι εκείνο που λέει, είναι καρπός πολυετούς αλυσίδας πεπραγμένων. Οι απειλές αποδομούν κάθε μικρό αποτέλεσμα της μακράς κι επώδυνης ελληνικής άσκησης ψυχραιμίας.