Εχει ποτέ κανείς διερωτηθεί πάνω στο συμβολικό φορτίο που φέρει η ονομασία «Σχολή Ικάρων»; Ο μύθος, πασίγνωστος: ο Ικαρος θέλησε να πετάξει με τα κέρινα φτερά του ώς τον Ηλιο, τα φτερά έλιωσαν και ο υψιπέτης νέος (αυτός που πετάει ψηλά, δηλαδή – μα συνάμα και υψιπετής: αυτός που πέφτει από ψηλά) γκρεμίστηκε και χάθηκε στο Βόρειο Αιγαίο, στα νερά που βαφτίστηκαν από εκείνον: το Ικάριο Πέλαγος.
Δεν ενέχει μια κάποια ποίηση το ότι μια στρατιωτική σχολή εμπνέεται όχι απλώς από έναν μυθικό ήρωα που θέλει να πετάξει όσο πιο ψηλά γίνεται αλλά και από την πτώση του εξαιτίας αυτού του ονείρου; Φυσικά, σημασία εδώ δεν έχει η πτώση αλλά η πτήση. Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να περπατά πάνω στη γη, το όνειρο αυτό έχει κάποτε το υψηλότερο τίμημα.
Δεν ονομαζόταν πάντοτε «Σχολή Ικάρων» η ιστορική ανωτάτη σχολή ιπταμένων και άλλων ειδικοτήτων της Πολεμικής μας Αεροπορίας. «Σχολή Αεροπορίας» ονομαζόταν – προβλέψιμη και συμβατική ονομασία. Ιδρύθηκε το 1931 ως αυτόνομος κλάδος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (σημειωτέον: η αμερικανική πολεμική αεροπορία αυτονομήθηκε μόλις το 1945). Μεταπολεμικά, στις εγκυκλίους διαταγές οι υποψήφιοι μόνιμοι αξιωματικοί χειριστές άρχισαν σιγά σιγά να αποκαλούνται «Ικαροι». Επισήμως, η ονομασία «Σχολή Ικάρων» δόθηκε τον Μάρτιο του 1957. Παρ’ όλα αυτά, δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν παλαιό αεροπόρο να ονομάζει τη σχολή με άλλο όνομα πέρα από αυτή: Ικάρων.
Ο πατέρας μου ορκίστηκε ιπτάμενος ανθυποσμηναγός το 1950 με την 22η Σειρά της Σχολής Αεροπορίας, μέσα του όμως, και για εκείνον όπως και για τους συμμαθητές του, ήταν ξεκάθαρο: είχε αποφοιτήσει από την Ικάρων. Τριάντα δύο Ικαροι ορκίστηκαν στις 2 Νοεμβρίου του 1950, δεκαπέντε ημέρες μετά χάθηκαν οι πρώτοι δύο της σειράς. Εως το 1965 χάθηκαν άλλοι πέντε. Σχεδόν κάθε σειρά της Ικάρων έχει τους πεσόντες της και οι χειριστές εκείνων των γενεών έλεγαν για έναν συνάδελφό τους που έπεσε στο καθήκον: «Πήρε το φιλί του Χάρου μέσα στο αεροπλάνο». Ο,τι δυστυχώς συνέβη προχθές με τον 34χρονο σμηναγό (Ι) Γιώργο Μπαλταδώρο, πατέρα δύο παιδιών.
Στην Πολεμική Αεροπορία, τυχόν σοβαρός τραυματισμός εν πτήσει έφερνε τον χειριστή στο καθεστώς της λεγόμενης «πολεμικής διαθεσιμότητας». Ο όρος είναι ιδιαιτέρως τιμητικός: στον Στρατό Ξηράς σε πολεμική διαθεσιμότητα βγαίνει αποκλειστικά μόνιμος αξιωματικός που τραυματίζεται πολύ σοβαρά στο πεδίο της μάχης, εν καιρώ πολέμου. Πρακτικά αποστρατεύεται, ωστόσο συνεχίζει να παίρνει βαθμούς και μισθό σαν να ήταν εν ενεργεία. Στην Πολεμική Αεροπορία όμως αυτό ισχύει και για τους εν πτήσει σοβαρούς τραυματισμούς σε καιρό ειρήνης. Γιατί; Μα λόγω της ακραίας επικινδυνότητας που χαρακτηρίζει την ιδιότητα του ιπταμένου.
Δεν ονομάστηκαν τυχαία Ικαροι. Και δεν είναι τυχαίο το ότι και οι ίδιοι αισθάνονται Ικαροι. Ανά πάσα στιγμή ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα
Για τους ανθρώπους αυτούς, «ο ουρανός είναι το όριο». Το ίδιο ίσχυε για τον Γιώργο Μπαλταδώρο. Υπήρξε γνήσιος, άριστος Ικαρος.