Ας υποθέσουμε ότι η σπουδή του κ. Καμμένου να ανακοινώσει πρώτος τον θάνατο του Γιώργου Μπαλταδώρου υποκρύπτει κάποιο αίσθημα. Δεν εννοώ αίσθημα πολιτικής ενοχής, θα περίμενα πολλά. Δεν νομίζω ότι περνάει από το μυαλό ούτε το δικό του, ούτε του πρωθυπουργού του ότι έχουν μερίδιο ευθύνης στον πόλεμο νεύρων που έχει κηρύξει στη χώρα μας η Τουρκία. Η κλιμάκωση του οποίου, αν μη τι άλλο, δηλοί κάποια ανικανότητα ή έστω αστοχία πολιτικού υλικού, πάντως αδυναμία χειρισμών, που πωλείται σε πολύ καλή τιμή με το περιτύλιγμα της ρητορείας και του παιδιάστικου παλικαρισμού. Η κυβέρνηση πάσχει από την αμηχανία του έφηβου που πάει για πρώτη φορά με γυναίκα. Συμπεριφέρεται σαν να μην ξέρει τι να κάνει, τι να πει, πώς να αντιδράσει. Οι πασχαλινές ευχές του κ. Τσίπρα στους δύο στρατιωτικούς περιγράφουν με ακρίβεια αυτήν την αμηχανία. «Απαιτούμε το τέλος του Γολγοθά σας», δήλωσε, λες και ύψωνε πανό σε διαδήλωση. Οταν εκπροσωπείς μια χώρα ολόκληρη δεν φθάνει να απαιτείς. Πρέπει να έχεις βρει και τον τρόπο για να ικανοποιηθεί η απαίτησή σου. Είναι η διαφορά του πρωθυπουργού από τον απλό πολίτη.
Το αίσθημα που υποκρύπτει η σπουδή του κ. Καμμένου θα το περιέγραφα ως ταραχή. Αυτού του τύπου η ταραχή που καταλαμβάνει τις ψυχές των Μακάρων όταν αίφνης αντιληφθούν ότι κάτι δεν πάει καλά στη νήσο, όπου τους έχουν εγκαταστήσει οι θεοί για να απολαύσουν τη ζωή τους. Με άλλα λόγια, η αιφνίδια εισβολή της πραγματικότητας στον κόσμο της υποκριτικής. Η κρίσιμη αυτή στιγμή που αρχίζει και μυρίζει καμένο, ο πρωταγωνιστής το αισθάνεται αλλά συνεχίζει να απαγγέλλει τον μονόλογό του, ώσπου κάποιος τεχνικός πετάγεται από τα παρασκήνια και φωνάζει «φωτιά». Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι σου είναι άχρηστες οι στολές παραλλαγής και η απόδοση τιμών στους ήρωες που έπεσαν στη Σαλαμίνα.
Οι αερομαχίες στο Αιγαίο δεν είναι κόντρες στην παραλιακή όπου οι δύο αντίπαλες συμμορίες ανταλλάσσουν πριν από τον αγώνα ύβρεις για να ανάψουν τα αίματα. Δεν αντιλέγω. Τα αισθήματα του κ. Καμμένου είναι αγνά, άδολα, αμιγώς πατριωτικά, αφού δεν θέλει να αφήσει την πατρίδα χωρίς τις υπηρεσίες που της προσφέρει από τη θέση του υπουργού. Απλώς ας καταλάβει επιτέλους πως και τα νεύρα έχουν τα όρια της αντοχής τους. Αναφέρομαι στα νεύρα όσων διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί στην κυριολεξία, με μηχανές επίσης καταπονημένες. Ηρωας δεν είναι όποιος δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και παίζει μαζί του. Αυτός είναι απλώς βλαξ ή σαλός. Ηρωας είναι όποιος αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, τον φοβάται, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τον αποτρέψει και, όταν πια δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τον αντιμετωπίζει αδιαφορώντας για το κόστος.