Στη δική του εποχή, τότε που το Μιράζ ήταν στην αιχμή της τεχνολογίας και ο ίδιος ένας νεαρός πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας μας, το μίνιμουμ των ωρών πτήσης κάθε τύπου (με όργανα, χωρίς όργανα, μέρα, νύχτα κ.λπ.) ήταν οι 25 ώρες κάθε μήνα. Αυτό όριζε ο κανονισμός και ίσχυε για κάθε μάχιμο πιλότο. Σε γενικές γραμμές, μία ώρα πτήσης καθημερινά, εξαιρουμένων των Κυριακών. Χάρη σε αυτή την εκπαίδευση, οι πιλότοι μας είχαν κερδίσει την εξαίρετη φήμη τους στον κύκλο των νατοϊκών δυνάμεων. Η σχεδόν διαρκής ένταση ήταν απαραίτητη. «Επαιρνες δέκα μέρες άδεια το καλοκαίρι και, όταν επέστρεφες, ήσουν ντεφορμέ», θυμάται ο τότε νεαρός πιλότος και προσθέτει: «Εφθανε μια διακοπή τριών-τεσσάρων ημερών για να χάσεις τη φόρμα σου».
Σήμερα, αρκετές δεκαετίες έκτοτε, αυτό το μίνιμουμ που ορίζει ο κανονισμός έχει μειωθεί, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, στις 15 ώρες – ας πούμε, μία ώρα, μέρα παρά μέρα. Στην πραγματικότητα, όμως, εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων και ανταλλακτικών, αυτό το μίνιμουμ έχει πέσει ακόμη περισσότερο – τρομακτικά περισσότερο, θα έλεγα. Αν τα λεγόμενα standards για την εκπαίδευση των πιλότων έχουν τόσο χαμηλώσει, από εκεί και πέρα ο καθένας αντιλαμβάνεται τι ισχύει κατ’ επέκταση και για τα πτητικά μέσα. Για όλα αυτά, ένας τόσο πεπειραμένος πιλότος όσο ο σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος έδωσε τη ζωή του – και όχι «έχασε τη ζωή του», όπως επαναλαμβάνουν απερίσκεπτα διάφοροι, είναι τεράστια η διαφορά.
Τη Μεγάλη Τρίτη, σε συνέντευξή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνέστησε στον υπουργό Εθνικής Αμυνας, επί λέξει, «να μιλάει λιγότερο και να ασχολείται περισσότερο με το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων». Είχε προηγηθεί, τη Μεγάλη Δευτέρα, η συνεδρίαση της Επιτροπής Εξοπλιστικών Προγραμμάτων και Συμβάσεων. Την είχε συγκαλέσει εκτάκτως ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, σε κατάσταση πανικού. Εκεί, σε μια συνεδρίαση στην οποία –πρωτοφανώς– δεν κρατήθηκαν πρακτικά, παρουσιάσθηκε η πραγματικότητα και, για τον λόγο αυτόν, αποφασίσθηκε η δαπάνη ενός δισ. για επείγουσες ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων σε υλικά. (Περιέργως, η πολιτική ηγεσία δεν είχε επιδείξει τη δέουσα σπουδή, όπως λ.χ. είχε κάνει στην περίπτωση της πώλησης βλημάτων στους Σαουδάραβες…)
Η κατάσταση είναι δραματική και στην Πολεμική Αεροπορία. Πόσο δραματική δεν λέγεται· θα ήταν προσβολή στη μνήμη του Γ. Μπαλταδώρου. Διότι γνώριζε τις κάθε είδους ελλείψεις ο πεσών και τις αντιμετώπιζε καθημερινά· παρ’ όλα αυτά, συνέχιζε με την ίδια προθυμία να κάνει το καθήκον του, αψηφώντας τον αυξανόμενο κίνδυνο για τον ίδιο. Αυτή η επίγνωση κάνει ήρωα τον σμηναγό Μπαλταδώρο. Οι παλικαράδες που κάνουν κουμάντο γενικώς, με τη «δημοκρατική» γαλαντομία που τους διακρίνει, έδωσαν στους πιλότους μας (επί ΣΥΡΙΖΑ θεσμοθετήθηκε και αυτό…) το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι. Φυσικά οι πιλότοι δεν το χρησιμοποίησαν. Πώς θα επέτρεπε κάτι τέτοιο αυτό –πώς να το πω δεν ξέρω– που τους κάνει να διακινδυνεύουν τη ζωή τους πάνω από το Αιγαίο; Θα προτιμούσαν, νομίζω, να τους έδιναν καύσιμα και ανταλλακτικά. «Give us the tools, and we will finish the job», που είπε κάποιος μεγάλος.
Τις συνθήκες, που έκαναν τον σμηναγό Μπαλταδώρο να δώσει τη ζωή του, τις διαμόρφωσε ο ανορθολογισμός των αμυντικών δαπανών της χώρας μας. Οπως ο πληθωρισμός καθηγητών και πανεπιστημίων αμφίβολης ποιότητας απαξιώνει τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, ομοίως ο πληθωρισμός στρατοπέδων, διοικήσεων και στρατηγών –όλος αυτός ο μηχανισμός εργοδοσίας που φέρνει ψήφους και πολιτική επιρροή–, απορροφά δυσανάλογα μεγάλους πόρους και, εν τέλει, στραγγαλίζει το αξιόμαχο του στρατού μας. Πότε, επιτέλους, θα τολμήσουμε να θίξουμε αυτό το ταμπού; Τόσα χρόνια, έχω παρατηρήσει ότι ποτέ η περίσταση δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτή τη συζήτηση! Καταλαβαίνω γιατί· ξέρουμε πια για ποιους ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο…