Νίκος Φίλης: Αλογόμυγες

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν όχι τώρα, πότε; Ο τρόπος με τον οποίο ο Νίκος Φίλης τσαλάκωσε την κυβερνητική καρτ ποστάλ από το Καστελλόριζο απηχεί, λένε, τις αγωνίες και άλλων στελεχών από τη μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα θέλει να συζητήσει το πλάνο της εξόδου που το οικονομικό επιτελείο έχει μέχρι στιγμής μοιραστεί μόνο με τους δανειστές.

Γιατί το Μαξίμου δεν έχει στέρξει να παρουσιάσει το πρόγραμμά του στο εσωτερικό; Αν έχει λόγο, όπως λέει ο Φίλης, να αποσιωπά τα προψηφισμένα μέτρα, τι λόγο έχει να κρύβει τις αναπτυξιακές του προτάσεις; Η ορθόδοξη απάντηση είναι ότι μια ολιστική παρουσίαση του φερόμενου ως «σχεδίου» θα έπρεπε να συμπεριλάβει και τα βάρη.

Θα έπρεπε, δηλαδή, η ίδια η κυβέρνηση να αρχίσει να χαρτογραφεί τα νέφη του μεταμνημονιακού στερεώματος – προγραμματισμένες περικοπές, πολύ υψηλοί στόχοι για πρωτογενή πλεονάσματα, υβριδικός μηχανισμός επιτήρησης. Θα συνέφερε το Μαξίμου η συζήτηση αυτή να γίνει στη σκιά της διευθέτησης για το χρέος και μιας πανηγυρικής σκηνοθεσίας για την έξοδο. Δηλαδή να μη γίνει καθόλου.

Αυτήν την, ούτως ή άλλως ψιλή, προπαγανδιστική μόνωση των πραγματικών όρων της εξόδου προσπαθεί να σπάσει εκ των έσω ο Νίκος Φίλης. Η συγκρατημένη αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου δείχνει ότι το Μαξίμου προτιμά να κατευνάσει, παρά να απαντήσει στην κριτική, κάνοντας πως δεν άκουσε σε πόσο οξύ τόνο διατυπώθηκε.

Ο Φίλης δεν μοιάζει, πάντως, διατεθειμένος να παραιτηθεί από το είδος της αντιπολίτευσης που ασκεί συστηματικά μετά το σχίσμα με τον Καμμένο και την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση. Πρόκειται για την αντιπολίτευση της αλογόμυγας: Πολύ ηχηρή, μετρίως οχληρή και ολοσχερώς ατελέσφορη, αν κρίνει κανείς από τη μέχρι τώρα επιρροή της στη γραμμή που χαράσσει ο τσιπρικός πυρήνας.

Εκείνο που δείχνει χωρίς να το καταγγέλλει ευθαρσώς η ενδοσυριζαϊκή αμφισβήτηση του success story είναι ότι η κυβέρνηση βιάζεται να πατήσει έξω από το μνημόνιο, αφοσιωμένη στον βραχύ ορίζοντα των εκλογών και αδιάφορη για τον απώτερο ορίζοντα της οικονομίας.

Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να έχει στο μαξιλάρι κεφάλαια αρκετά για ένα χρονικό παράθυρο, από το οποίο θα περάσει κακήν κακώς το αφήγημα περί ανάκτησης της κυριαρχίας, τάχα «επαληθευμένο» από πελατειακές διευθετήσεις και ζαχαρωτά της τελευταίας προεκλογικής στιγμής.

Οσο πλησιάζουμε στον Αύγουστο, φαίνεται ότι αυτό το παράθυρο δύσκολα θα μπορέσει να ανοίξει πέραν του φθινοπώρου του 2018.

Μέσα στη φούσκα της φιλολογίας περί εξόδου κυοφορείται έτσι μια τριτογενής κρίση – κρίση που θα εκδηλωθεί όταν η χώρα θα βρεθεί μόνη με τις αγορές μετά τις εκλογές. Ο συμβολισμός της επίσκεψης στο Καστελλόριζο φαντάζει έτσι ανάποδος: Ο Τσίπρας ήθελε να δείξει ότι φτάνει στον προορισμό, ενώ επιστρέφει όπισθεν στην αφετηρία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή