Η προοδευτική εκπαιδευτική πρακτική, ως γνωστόν, θεωρεί πως οι ποινές αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στην πνευματική και ηθική ανάπτυξη του ατόμου. Οσο λιγότερες οι ποινές, όσο περισσότερο τα απηρχαιωμένα χαστούκια θυμίζουν χάδι, τόσο ευκολότερα προσαρμόζεται το άτομο στο περιβάλλον του. Πάρτε για παράδειγμα την άγρια ζωή. Ποιος σκέφθηκε ποτέ να χαστουκίσει ή να νουθετήσει τον υπερήφανο λέοντα, τον Αφρικανό; Κι όμως ποιος θα τολμήσει να υποστηρίξει ότι ο λέων, με τη λεοντή του, τους οδόντας και τους όνυχάς του δεν συμβιώνει αρμονικώς με το περιβάλλον του; Γι’ αυτό θεωρώ άκρως αντιπαιδαγωγική την πρακτική ορισμένων, μηδ’ εμού εξαιρουμένου, οι οποίοι αποθαρρύνουν τις προσπάθειες της ριζοσπαστικής Αριστεράς να προοδεύσει στο μάθημα της ευρωπαϊκής πολιτικής, που έχει εκπολιτίσει την Αριστερά υπό τον γενικό όρο της σοσιαλδημοκρατίας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί με τον πάντα φίλο Νίκο Μαραντζίδη μήπως δεν είναι σωστό να ζητούμε να ξεκουμπιστούν το συντομότερο, μπας και σωθεί κάτι από το ναυάγιο της χώρας. Κινδυνεύουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο να τους δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα. Δεν οφείλουμε στοργικό διάλογο για τον ακτιβισμό με τον κ. Κυρίτση, αντί να φωνάζουμε «μαζέψτε τα βλαμμένα και τις μπογιές τους»;
Και τώρα για να σοβαρευτούμε. Την περίφημη στροφή στη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ την ακούμε από την πρώτη στιγμή που έγινε κυβέρνηση. Δεν την πίστεψα ποτέ. Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι καρφίτσα που τη βάζεις στο πέτο σου και λες «εγώ τώρα είμαι σοσιαλδημοκράτης». Θα μου πείτε, στην ωραία χώρα μας, οι πολιτικές ετικέτες εξασφαλίζουν θέση στην πασαρέλα της πολιτικής. Εδώ ο Καμμένος δηλώνει κεντρώος, γιατί να μη δηλώσει ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης. Τι του λείπει του παιδιού, του Κατρουγκάλου, του Κουρουμπλή ή του Πολάκη; Τι περισσότερο είχαν ο Μπραντ, ο Πάλμε και ο Σμιτ;
Τους λείπει η παιδεία. Και δεν αναφέρομαι στα βασικά της εγκυκλίου τοιαύτης, που κι αυτά τους λείπουν. Αναφέρομαι στην παιδεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, την παιδεία της κοινωνικής καταλλαγής, στην αντίληψη ότι «η έρις και η στάσις», όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών, δεν είναι κινητήριες δυνάμεις της προόδου αλλά κοινωνικές νόσοι. Το βάθος της ιστορικής τους αντίληψης φθάνει έως τον Εμφύλιο. Πολιτεύθηκαν ως αντάρτες στο όνομα του διχασμού και συνεχίζουν. Δεν είναι «κακοί» άνθρωποι. Απλώς αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν.
Ας περάσουν εξετάσεις σοσιαλδημοκρατίας στην αντιπολίτευση, κι αν αποδειχθεί ότι κατάλαβαν τα μαθήματά τους, ας γίνουν δεκτοί στην τριτοβάθμια. Αν, εννοείται, υπάρχει σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη και τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα έως τότε.