Το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται στο εξής δίλημμα, το οποίο επηρεάζει την ανταπόκρισή του στην κοινωνία: Ενα τμήμα του ΚΙΝΑΛ αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ένα άλλο επικαλείται τη «συναίνεση», τις «ίσες αποστάσεις», τον «προοδευτικό χώρο» και φθάνει μέχρι τη λογική της «επάρατης Δεξιάς».
Το επιχείρημα της συναίνεσης σε μια χώρα που, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, υποφέρει συνεχώς από διχασμούς, έχει λογική. Η λογική αυτή, όμως, δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό δεν είναι σαν τα άλλα. Τη μεν πολιτεία του την περιέγραψε πρόσφατα η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung με άριστο τρόπο (https://tinyurl.com/y9dcvvt6). Τη δε ιδεολογία του την έχουν εκφράσει επανειλημμένως τα ηγετικά στελέχη του. Ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει μαοϊκός. Ο ίδιος, η σύζυγός του και υπουργοί όπως οι κ. Φίλης και Πολάκης επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι «πήραν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Τούτη η φράση καθιστά σαφές ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αποβάλει την παρωχημένη κομμουνιστική ιδέα για το κράτος. Το «κράτος» τους δεν έχει καμία σχέση με το ευρωπαϊκό αποκεντρωμένο «κράτος δικαίου». Κατ’ αυτούς, είναι όργανο κυριαρχίας και καταπίεσης μιας κοινωνικής τάξης από μία άλλη. Και συνεπώς τώρα, που έχουν την κυβέρνηση, οφείλουν να το μετασχηματίσουν σε όργανο καταπίεσης της επάρατης αστικής τάξης. Και το κάνουν όπου και όσο μπορούν. Με πρωτοφανείς επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, στα media, στις ανεξάρτητες αρχές κ.λπ. Με την οργανωμένη καταστροφή της μεσαίας τάξης. Με την υπονόμευση των επενδύσεων.
Τα προηγούμενα κόμματα που κυβέρνησαν δεν είναι αθώα τέτοιων εκτροπών. Ομως γνώριζαν ότι επρόκειτο περί εκτροπών. Δεν τις είχαν θέσει ως ύψιστο επαναστατικό καθήκον τους. Η δε μοίρα όσων «αστικών κομμάτων» συμμαχήσουν μαζί τους είναι προδιαγεγραμμένη: αν ο συσχετισμός δυνάμεων το επιτρέψει, θα τα εκμηδενίσουν.
Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές σε πολλές χώρες. Και αυτή θα είναι η μοίρα του ΚΙΝΑΛ αν επιμείνει στις «ίσες αποστάσεις», με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα επαναπατρίσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με κομματικά διλήμματα του παρελθόντος, το ΚΙΝΑΛ δεν θα σωθεί. Απαιτούνται νέοι στόχοι, νέες ιδέες, νέα άτομα, που θα δώσουν νέες ελπίδες. Ας θυμηθεί το ΚΙΝΑΛ πώς πρωτοαναδείχτηκε δήμαρχος το μέλος του Γ. Καμίνης. Και ας το εφαρμόσει. Το χρειαζόμαστε όλοι οι δημοκράτες.