Τι σημαίνει άραγε στη γλώσσα της πολιτικής, στη γλώσσα της πραγματικότητας μάλλον, η πληροφορία ότι «η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσαρεστήθηκαν από τη στάση της Αστυνομίας στη Λέσβο»; Και πώς μεταφράζεται πρακτικά η δυσαρέσκεια αυτή, η οποία μάλιστα δεν γνωστοποιείται τώρα πρώτη φορά, πάντοτε ατελέσφορα όμως, σαν μια ρητορική εκτόνωση που δεν επηρεάζει καθόλου την πηγή της δυσαρέσκειας;
Το συνηθισμένο στην πολιτική, η παράδοσή μας, όπως τη δημιούργησαν οι περασμένες δεκαετίες, είναι να πληροφορούμαστε, από άτσαλες ή τεχνικές διαρροές «κύκλων», «περιβαλλόντων» κτλ., ότι «ο (τάδε) πρωθυπουργός εμφανίζεται δυσαρεστημένος από την πολιτεία του (δείνα) υπουργού». Είναι κι αυτός ένας τρόπος προστασίας του πρωθυπουργικού κύρους, που κάθε κυβέρνηση το θεωρεί κεφάλαιο το οποίο πρέπει να μείνει άθικτο. Ενας πρόεδρος κυβέρνησης όμως δεν «προεδρεύει απλώς», για να θυμηθούμε το ανδρεοπαπανδρεϊκό δόγμα. Δεν είναι δηλαδή ένας εξωτερικός παρατηρητής των πραγμάτων, ένας απόμακρος σχολιαστής τους. Φέρει ακέραιη την ευθύνη των αρχικών επιλογών του για τη στελέχωση του κυβερνητικού επιτελείου, άρα ελέγχεται πρώτα ο ίδιος και κατόπιν οι συνεργάτες που διάλεξε. Και φέρει επίσης ακέραιη την ευθύνη για την αδράνειά του στην περίπτωση που κάποιος ή κάποιοι υφιστάμενοί του δεν σέβονται τις εντολές του ή αποδεικνύονται μια και δυο και τρεις φορές κατώτεροι του μετρίου. Αν ενοχλήθηκε, ας δράσει. Οχι επειδή έχει τη θεσμική εξουσία, αλλά επειδή έχει τη θεσμικότατη υποχρέωση.
Με τη σημερινή κυβέρνηση η παράδοση εμπλουτίστηκε. Στην εθιμική «δυσαρέσκεια του πρωθυπουργού» προστέθηκε η συχνά – πυκνά γνωστοποιούμενη «δυσαρέσκεια του ΣΥΡΙΖΑ», που ναι μεν είναι κυβερνών κόμμα, θέλει όμως και να κρατάει –σαν αριστερή τύψη– τις αποστάσεις του από την κυβέρνηση που υποστηρίζει. Το πράγμα δεν θα ήταν παράδοξο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε όντως ως κόμμα που τα μέλη του διαθέτουν και το όργανο της ομιλίας εκτός από τα όργανα της ακοής, ο δε πρόεδρός του διαθέτει και τα όργανα της ακοής εκτός από το όργανο της ομιλίας. Από τα δημοσιοποιούμενα «παράπονα», όμως, καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μειωθεί σε έναν προσωποκεντρικό οργανισμό που του αναγνωρίζεται το σπουδαίο δικαίωμα να μιλάει εις ώτα μη ακούοντος.
Μετά τα επεισόδια της Λέσβου, όπου η Αστυνομία συνέλαβε τους δαρμένους πρόσφυγες, όχι τους δείραντες ακροδεξιούς, μάθαμε ότι «ενοχλήθηκε και η κυβέρνηση». Μα ποιος κυβερνάει αλήθεια;