Ηταν Δεκέμβριος του 2015, στο νομοσχέδιο για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Τότε οι βουλευτές της Ν.Δ. είχαν όντως ψηφίσει «κατά συνείδηση». Το κόμμα βρισκόταν σε εσωκομματική εκλογική περίοδο, ακέφαλο, χωρίς γραμμή.
Λόγω αυτής της σπάνιας ελευθερίας, μπορεί κανείς εκ των υστέρων να διαβάσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ως γνήσια αποτύπωση των ρευμάτων που διατρέχουν τη Ν.Δ. στα θέματα των ατομικών δικαιωμάτων. Μόλις δεκαεννιά βουλευτές είχαν ψηφίσει υπέρ· 29 καταψήφισαν· 27 κράτησαν τη φωνή της συνείδησής τους στη μόνωση της συνείδησής τους, καταφεύγοντας στην ασφάλεια της απουσίας. «Ξέρετε πόσο πιο δύσκολο είναι το “ναι” για εμάς που εκλεγόμαστε στην περιφέρεια;» έλεγε τότε ένας από τους πέντε βουλευτές της επαρχίας που τόλμησαν να ψηφίσουν υπέρ. Μόνο ένας από αυτούς εκλέγεται σε νομό της Βόρειας Ελλάδας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ντόρα Μπακογιάννη είχαν, βεβαίως, ψηφίσει «ναι».
Τώρα, με το ζήτημα της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οχι μόνο γιατί η Ν.Δ. λόγω της πόλωσης δεν αναγνωρίζει στον εαυτό της την πολυτέλεια να συμφωνεί με την κυβέρνηση ούτε στο τι μέρα είναι. Ούτε επειδή η εκλογική της ανάγκη δεν της αφήνει περιθώριο να ξενίσει το συντηρητικό ακροατήριο στην περιφέρεια – και ιδίως στον Βορρά. Η κυριότερη διαφορά είναι η ουσία της ρύθμισης. Η διαφωνία του Μητσοτάκη στις αναδοχές δεν είναι, λένε, «τακτική». Δεν λέει «όχι» επειδή θα χάσει ψήφους. Λέει «όχι» επειδή διαφωνεί.
Η Ν.Δ. φαίνεται ότι θα ήθελε το θέμα να περάσει χωρίς να την ακουμπήσει. Χωρίς να το πολυσυζητήσει εσωτερικά. Αλλά και χωρίς να βρουν αφορμή κάποια στελέχη να υπερθεματίσουν σε κοινωνικό συντηρητισμό. Λέγεται ότι είχε καταβληθεί και επιτελική μέριμνα προκειμένου να μη νιώσουν κάποιοι την άνεση να κερδοσκοπήσουν με τηλεκηρύγματα χρηστοήθειας. Για τον ίδιο σκοπό, της αθόρυβης προσπέρασης, ο πρόεδρος της Ν.Δ. προσανατολιζόταν να μην τοποθετηθεί ο ίδιος επί του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια.
Η στάση της Ντόρας Μπακογιάννη –που δήλωσε υπέρ της ρύθμισης στην Επιτροπή, αφού πρώτα είχε εκφραστεί ομοίως στη συνεδρίαση των τομεαρχών- αναγκάζει το κόμμα να ασχοληθεί με τις αναδοχές πιο ενεργά απ’ ό,τι υπολόγιζε. Κάθε διαφοροποίηση της Μπακογιάννη είναι εγγενώς ευάλωτη σε παρερμηνείες. Είναι ύλη πρόσφορη για παραπολιτική κατάχρηση, ακόμη και όταν αφορά ένα θέμα αρχής άσχετο με τα καίρια αντιπολιτευτικά μέτωπα.
Βλέποντας και τους κραδασμούς στο Κίνημα Αλλαγής, η κυβέρνηση μπορεί να νομίζει ότι με την ατζέντα των δικαιωμάτων καταφέρνει να ζαλίζει την αντιπολίτευση. Δεν τη ζαλίζει περισσότερο απ’ όσο και η ίδια ζαλίζεται. Το τείχος των αντιλήψεων που προκαλεί τη ζάλη είναι διακομματικό. Οι ρωγμές στο τείχος δεν μετράνε εκλογικά. Μετράει μόνο το τείχος.