Αλέξης Τσίπρας
Ζωή χωρίς οξυγόνο
Ακούς αναλύσεις ότι τον Σεπτέμβριο ο Τσίπρας θα έχει τουλάχιστον ένα ζουρνά να παίξει. Τότε, λένε, θα τον συνέφερε να κάνει τις εκλογές – προτού χρειαστεί να κόψει τις συντάξεις· προτού φανεί ποια βάρη, συμβολικά και οικονομικά, φέρνει το μνημόνιο-μετά-το-μνημόνιο. «Λογικά», λένε, «το φθινόπωρο». Και, ύστερα από μια παύση: «Αλλά, άσε τη λογική. Aυτοί δεν σκέφτονται όπως εμείς».
Το «λογικό» θα ήταν αυτό που έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Οταν το οξυγόνο τελειώνει, φεύγεις. Το έκανε ο Καραμανλής, ενόψει του οικονομικού και πολιτικού αδιεξόδου. Το έκανε ο Παπανδρέου, παραδίδοντας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το έκανε και ο Σαμαράς, επισπεύδοντας την προεδρική εκλογή, όταν είδε ότι όλες οι διέξοδοι ήταν πια μπαζωμένες. Τι είναι αυτό που σήμερα κάνει τα στελέχη της αντιπολίτευσης να μην αποκλείουν ότι ο Τσίπρας θα δοκιμάσει να συνεχίσει και χωρίς οξυγόνο; Τι εννοούν όταν λένε ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «σκέφτονται αλλιώς»;
Το «αλλιώς» το όρισαν οι ίδιοι την τελευταία εβδομάδα. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στην παραγωγή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού για να καταλάβει ότι έχει να κάνει με μια εξουσία όχι συνηθισμένη. Υπάρχουν ακόμη μυαλά στο επιτελείο της κυβέρνησης που νομίζουν ότι τους έχει διαλέξει η Ιστορία. Νομίζουν ότι την κυβέρνηση τη νομιμοποιεί όχι το πολιτικό της κεφάλαιο, αλλά κάποιο ηθικό της μονοπώλιο που της επιβάλλει να εμποδίσει την «παλινόρθωση» του «παλαιού συστήματος». Από αυτόν τον καθεστωτικό ιδεασμό εκπορεύονται και οι εμφυλιακές αρές: Ο αναθεματισμός των αντιφρονούντων ως «σκουπιδιών»· «εκδοροσφαγέων»· «νεκρών ψυχών».
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ακραίες εξαιρέσεις. Δεν έχουν κάνει όλοι όλα τα σοσιαλδημοκρατικά τους εμβόλια. Θα μπορούσε να δει τα αναθέματα μόνο ως τακτικά όπλα – ένα «δεύτε τελευταίον ψεκασμόν» προς το κομματικό ποίμνιο. Θα μπορούσε. Αλλά έτσι θα προέβαλλε την πολιτική του λογική σε κάτι που συστηματικά την αρνείται.
Κυριάκος Μητσοτάκης
Το πόντιουμ και το βυτίο
Η μέθοδος αυτή δικαιώνει εκείνους στη Ν.Δ. που έλεγαν ότι το κόμμα πρέπει να καταστρώνει το ίδιο την ατζέντα και όχι να μαγνητίζεται από τους τρόπους του αντιπάλου. Δικαιώνει την άποψη ότι η μονοθεματική αντισύριζα αντιπολίτευση απειλούσε να καθηλώσει όχι μόνο τη Ν.Δ., αλλά και τη δημόσια ζωή σε ένα πολιτικό και ψυχολογικό αδιέξοδο: στην καταγγελτική μονοτονία μιας ανατροφοδοτούμενης μιζέριας.
Οσοι στη Ν.Δ. διαβάζουν τις μετρήσεις, λένε ότι οι συριζαϊκές καμπάνιες κατά της διαφθοράς, ακόμη και όταν υποκλέπτουν εισαγγελικά μέσα, όπως στην περίπτωση της Novartis, δεν αποφέρουν πια δημοσκοπικά οφέλη. Με την αντισυστημική «σκανδαλοθηρία» το Μαξίμου μπορεί να συσπειρώνει την κυβερνητική πλειοψηφία – να συντηρεί έναν από τους τελευταίους αρμούς που συγκρατούν τον συνεταιρισμό με τους ΑΝΕΛ· ψήφους όμως δεν φαίνεται να κερδίζει.
Το ότι η κυβέρνηση δεν κερδίζει δεν σημαίνει ότι δεν προκαλεί και ζημιά. Τροφοδοτεί κυρίως αυτό το μαύρο ρεύμα αντιπολιτικής, που εκλογικά μπορεί να εκφραστεί είτε διά της αποχής είτε διά της παροχέτευσης της ψήφου σε πιο ακραία σχήματα.
Η επιλογή του Μητσοτάκη να υπερβεί αυτή την ατζέντα μέσω μιας εμπροσθοβαρούς, θετικής αντιπολίτευσης δεν είναι ατελέσφορη. Εχει όμως τα όριά της. Μπορεί αυτοσυστηνόμενος ως εν αναμονή πρωθυπουργός να αγνοεί τα ανακοινωθέντα του Μαξίμου – τα επίσημα, τα ανεπίσημα και τα διανεμόμενα διά του Τύπου. Δεν θα μπορέσει όμως να αποφύγει κάποια στιγμή την κατά πρόσωπο αντιπαράθεση με τον πρωθυπουργό στη Βουλή.
Δεν θα μπορέσει να αποφύγει την επανάληψη μιας παράστασης, όπου ο Τσίπρας θα του πετάξει ένα βυτιοφόρο αυριανικής ύλης.
Εχοντας κρατήσει ήδη για πολύν καιρό το κόμμα του σε κατάσταση εκλογικού συναγερμού, ο Μητσοτάκης έχει να διανύσει τα τελευταία χιλιόμετρα χωρίς να πέσει στη μαύρη τρύπα που ανοίγει μια ηθικά εξαντλημένη κυβέρνηση.
Σαν να λέμε, έχει να περπατήσει στο νερό χωρίς να βραχεί.