Καθώς πυκνώνουν οι επαφές και εντατικοποιούνται οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι για να υπάρξει συμφωνία στο ζήτημα της ονομασίας αυτή θα πρέπει να ισχύει για όλες τις χρήσεις. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους «μαξιμαλιστική» απαίτηση της Ελλάδας. Για λόγους πρακτικούς, αλλά και συμβολικούς, το να αποκαλείται η χώρα αλλιώς στο εσωτερικό και αλλιώς στο εξωτερικό δημιουργεί προβλήματα.
Δεν αρκεί ο λαός της ΠΓΔΜ να υιοθετήσει μια σύνθετη ονομασία για «κάποιες διεθνείς δράσεις». Πρέπει και να ενστερνισθεί την ουσία αυτής της αλλαγής. Μόνον έτσι θα αποκλεισθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον που θα μπορούσαν να πλήξουν τις διμερείς σχέσεις και, κατ’ επέκταση, τη σταθερότητα στην περιοχή.
Για να υπάρξει, λοιπόν, αυτή η συμφωνία, θα πρέπει να αλλάξει η συνταγματική ονομασία της χώρας. Οντως, δεν είναι εύκολο. Ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν διαθέτει την αναγκαία πλειοψηφία δύο τρίτων για να αλλάξει το Σύνταγμα. Επίσης, είναι αλήθεια ότι μια άλλη κυβέρνηση ή αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο μέλλον, θα μπορούσε να το αλλάξει και πάλι. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ΟΗΕ και οι «ισχυροί» σύμμαχοι και εταίροι, που για πολλούς λόγους επιθυμούν να λυθεί αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να ασκήσουν την επιρροή τους ώστε η ονομασία που θα συμφωνηθεί να ισχύει παντού. Και, ναι, να πλαισιωθεί από μια διεθνή συμφωνία που όντως θα αποτελεί επιπρόσθετη διασφάλιση.
Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Ζόραν Ζάεφ, σημείωσε πρόσφατα ότι η χώρα του θα κληθεί να προβεί σε κάποιες αλλαγές στο Σύνταγμά της πριν από την ένταξη στην Ε.Ε., καθώς στην πορεία θα μεταβιβάσει τμήμα της κυριαρχίας της στην Ενωση, όπως συνέβη με όλα τα κράτη-μέλη.
Με τις σωστές δόσεις κινήτρων και πιέσεων, ΗΠΑ και Ε.Ε. μπορούν να πείσουν τα κόμματα και τον λαό της γειτονικής χώρας, που προσδοκούν διακαώς την ένταξη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, να αποδεχθούν μια αλλαγή του Συντάγματος εφόσον αυτή θα αποτελεί το κλειδί για ευημερία και ασφάλεια. Η Ελλάδα εμφανίζεται έτοιμη να διανύσει τη δική της απόσταση, ακόμη και αν αυτό προκαλέσει εσωτερικούς κραδασμούς. Η αναγκαιότητα υιοθέτησης μιας ονομασίας για όλες τις χρήσεις –στο εσωτερικό, στις διακρατικές σχέσεις, στους διεθνείς οργανισμούς– δεν είναι υπερβολή. Είναι το αυτονόητο, καθοριστικό βήμα προς μια οριστική και βιώσιμη λύση.