Υποσχέσεις χωρίς σχέδιο

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι παραδοσιακοί πολιτικοί φρόντιζαν να ενημερώνουν, με εκείνο το απίθανο «κατόπιν ενεργειών μας», για το πόσο καλά «φροντίζουν» τους ψηφοφόρους τους. Κάπως έτσι ενεργεί και η κυβέρνηση, τιμώντας την παράδοση του απίθανου κινηματογραφικού Μαυρογιαλούρου στα εργασιακά και τον ρόλο των συνδικάτων, έχοντας μετατρέψει την υπουργό Εργασίας σε… Γκρούεζα. Γενικότερα, τα στελέχη της υπόσχονται οτιδήποτε τους μοιάζει να ταιριάζει σε ένα κάποιο ιδεολογικο-κομματικό αφήγημα, χωρίς να νοιάζονται για την ουσία και τη λειτουργικότητα όσων λέγουν και, ακόμη χειρότερα, όσων ευλόγως πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα συμβεί στην περίπτωση που θα τα εφάρμοζε κιόλας.

Σε γενικές γραμμές, τα εργασιακά θέματα βρίσκονται στην πρώτη σειρά όσων υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει στο 2008. Στην πράξη, η επαναφορά όπως την προπαγανδίζει η κυβέρνηση θα αναβίωνε κατά τρόπο αυθεντικό τις δύο βασικές νομοθετικές ρυθμίσεις, του 1982 και του 1990, επί των οποίων στηρίχθηκε η ξεχωριστή δύναμη του πιο καλά οργανωμένου τμήματος του ελληνικού κατεστημένου, της εργατικής γραφειοκρατίας, μιας ιδιαιτέρως ισχυρής κάστας του κράτους. Με δύο λόγια, η πλειοψηφία υπόσχεται ότι από το προσεχές φθινόπωρο θα ξεκινήσει μια ταχεία επαναφορά των μισθών, σε όλη την οικονομία, προς τα επίπεδα που είχαν «κατακτηθεί» μέχρι και το 2010, όταν, εκείνο το καλοκαίρι, ολοκληρώθηκε η τελευταία «ελεύθερη» διαπραγμάτευση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, υπό την παρότρυνση μάλιστα του τότε πρωθυπουργού Παπανδρέου για την παροχή αυξήσεων.

Απόδειξη της πολιτικής κυρίως υφής όσων υπόσχονται είναι ότι δεν έχει διευκρινιστεί αν η κυβέρνηση προτίθεται να ανεβάσει κατά το ποσό που «λείπει», μετά τη βάναυση περικοπή του 2012, τα κατώτατα όρια με πράξη του υπουργικού συμβουλίου ή θα το «αφήσει» στα χέρια των κοινωνικών εταίρων. Είναι προφανές ότι η κυρία Αχτσιόγλου χειρίζεται το θέμα ως να επρόκειτο για την πολιτική της προίκα: «Αυτή που έδωσε… λεφτά στους εργάτες». Αν πάλι της «κλέψει» ο πρωθυπουργός τη δόξα, η υπουργός ονειρεύεται να είναι αυτή που θα καταστήσει υποχρεωτικές (αρχή της επεκτασιμότητας) τις πρώτες κλαδικές συμβάσεις.

Και επειδή το εν λόγω σχέδιο χρειάζεται πρόθυμους «ηλιθίους» στην πλευρά της εργοδοσίας, στο Μαξίμου και το αρμόδιο υπουργείο υπόσχονται ήδη υποχρεωτική διαιτησία, ώστε να υποχρεώσουν τις επιχειρήσεις σε ανεπιθύμητες κυήσεις ευνοϊκών ρυθμίσεων. Ουδείς πολιτικός της πλειοψηφίας έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς θα αντιδράσει η οικονομία. Υποθέτω δεν τους ενδιαφέρει, αφού στο μεταξύ θα έχουν μεταθέσει τις κυβερνητικές ευθύνες στις πλάτες της σημερινής αντιπολίτευσης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή