Τον Απρίλιο του 1983 βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου στη «σκεπαστή» εξέδρα του σταδίου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ημουν δώδεκα στα δεκατρία και ο μεγαλύτερος ξάδελφός μου με είχε πάρει μαζί του για να δούμε την ΑΕΚ. Ξεκινήσαμε με λεωφορείο από τη Γλυφάδα, φτάσαμε στον ηλεκτρικό του Φαλήρου και με το τρένο ανεβήκαμε στον Περισσό. Από εκεί, το «κόψαμε» με τα πόδια για το γήπεδο. Θα επαναλάμβανα πολλές φορές αυτή τη διαδρομή μέσα στα επόμενα χρόνια.
Θυμάμαι πολύ καλά πόσο είχε έρθει το ματς. Η ΑΕΚ νίκησε τον Παναθηναϊκό με 4-1. Τρία γκολ είχε βάλει ο Θωμάς Μαύρος, ένα ο Χρήστος Αρδίζογλου και για τον Παναθηναϊκό είχε σκοράρει ο Θανάσης Δημόπουλος (στο YouTube μπορεί κάποιος να δει τα στιγμιότυπα του αγώνα).
Το μυαλό γυρίζει στα περασμένα χάρη στο φετινό πρωτάθλημα της ΑΕΚ έπειτα από 24 χρόνια. Κάποτε θα σκότωνα (που λέει ο λόγος…) για να δω την ΑΕΚ να παίρνει πρωτάθλημα ξανά. Εδώ και χρόνια όμως έχω πάψει επί της ουσίας να παρακολουθώ ποδόσφαιρο, κυρίως το ελληνικό. Οπότε, η φετινή πρωτιά άγγιξε απλώς τον θαμμένο έφηβο μέσα μου.
Η ηλικία, θα μου πείτε. Ναι, μάλλον. Αλλιώς παραμυθιάζεσαι στα 12 ή στα 25, αλλιώς (δεν) παραμυθιάζεσαι στα σαράντα οκτώ. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Είναι και άλλα, πολλά. Είναι η παντελής απουσία θεάματος και η αφόρητη μίρλα και μιζέρια που επικρατεί στις εξέδρες. Είναι επίσης η γνωστή άσχημη μυρωδιά που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε τέτοιο βαθμό, που να σου έχουν στερήσει πλέον το πιο ουσιαστικό: το στοιχείο του απρόβλεπτου που έχει το ίδιο το σπορ. Την ίδια τη χαρά του καθαρού παιχνιδιού. Η παραφιλολογία του παραγοντισμού και των στημένων, βρώμικων παιχνιδιών στο παρασκήνιο είναι πια τόσο θορυβώδης που δεν υποφέρεται. Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στις συνωμοσιολογίες, είσαι τόσο καχύποπτος με τους πάντες και τα πάντα, που το ενδιαφέρον σου εκμηδενίζεται. Τουλάχιστον το δικό μου.
Οχι πως «στην εποχή μου» ήταν όλα καθαρά. Κάθε άλλο. Χώρια οι κακές αθλητικές εγκαταστάσεις, τα τσιμεντένια γήπεδα χωρίς καθίσματα, οι κάκιστοι αγωνιστικοί χώροι και, φυσικά, τα «στησίματα» που και τότε δεν πήγαιναν πίσω. Ωστόσο, η αποφορά δεν είχε επεκταθεί σε τέτοιο βαθμό. Ή ίσως και να μην το είχα υποψιαστεί διότι ήμουν νέος ακόμα.
Στα 1982-83, πάντως, το επαγγελματικό ελληνικό ποδόσφαιρο έκανε τα πρώτα του βήματα. Ηταν πιο αθώο. Το πιο μεγάλο σκάνδαλο που είχε σκάσει τότε ήταν με τον «Μπουμπλή», τον Χουάν Ραμόν Ρότσα.
Η βία όμως δεν είχε πάρει τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα. Εάν δείτε τα στιγμιότυπα του αγώνα στον οποίο αναφέρθηκα στο YouTube, σε κάθε γκολ της ΑΕΚ θα δείτε τους Ενωσίτες στη «σκεπαστή» να πανηγυρίζουν κοιτώντας εμφατικά προς τα δεξιά τους. Αυτό συμβαίνει διότι σε μια γωνιά της «σκεπαστής» είχαν στριμώξει τους οπαδούς του ΠΑΟ. Μου φαίνεται απίστευτο κι εμένα σήμερα που το γράφω, όμως ήμουν μέσα εκείνη την ημέρα και το θυμάμαι πολύ καθαρά. Ενα συρματόπλεγμα μας χώριζε. Ουσιαστικά αγγιζόμασταν. Κάτι τέτοιο θα ήταν απλώς αδιανόητο σήμερα.