Το κλίμα μεταξύ των συντρόφων της Πολιτικής Γραμματείας του κυβερνώντος κόμματος που κλήθηκαν στο Μαξίμου από τον πρόεδρο και πρωθυπουργό (πρόεδρος της Βουλής, πέντε υπουργοί, μία περιφερειάρχης και τρία στελέχη του «μηχανισμού») ήταν βαρύ. Οσοι βρίσκουν ακόμη το κουράγιο να χαμογελούν στις κάμερες κρεμούν την αισιοδοξία τους στα πολυτελή έπιπλα του Μεγάρου.
Ισως ο βαθύτερος, ψυχολογικός, λόγος που κάνει κάτι τέτοιο ο Αλέξης Τσίπρας είναι το μήνυμα που επιθυμεί να απευθύνει προς την όποια «κομματική αντιπολίτευση» θα προκύψει μετά τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν ήδη, σε πολιτικό χρόνο, δρομολογηθεί. Οσο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί και στις τρεις, άλλο τόσο είναι σίγουρο ότι η «ομάδα του Αλέξη» –οι βουλευτές που θα εκλεγούν στο όνομά του– θα είναι πολύ πιο ενισχυμένη από την παρούσα κοινοβουλευτική περίοδο. Αν υπάρχουν «σύντροφοι» που σκέφτονται να τον αμφισβητήσουν αύριο, καλόν είναι να σκεφτούν ότι είτε εκείνοι θα φύγουν από το κόμμα είτε το «κόμμα Τσίπρα» θα αυτοπροσδιοριστεί. Προφανώς προς το Κέντρο και, αν όλα πάνε καλά, στην αριστερή πτέρυγα της γηρασμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Προϋπόθεση για να θέσει παρόμοια ευρωυποψηφιότητα ο πάντοτε συμπαθής σε ορισμένες πρωτεύουσες «Aleksis» είναι να παραμείνει «ψύχραιμος και ρεαλιστής» κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο. Ωστόσο, ο «αριστερός ηγέτης» δεν έχει μέσα του απορρίψει το ενδεχόμενο να πάρει την εκδίκησή του από τους σκληρούς του Βερολίνου. Οι οποίοι βεβαίως έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά τα πολλαπλασιαζόμενα σημάδια αναβίωσης, τηρουμένων των αναλογιών, του αντιευρωπαϊκού και αντιγερμανικού κλίματος που επικράτησε το 2015.
Μπορεί το οικονομικό επιτελείο να διατηρεί τη σοβαρότητά του, ο πρωθυπουργός όμως θα χρειαστεί όλη τη γοητεία του και ίσως έναν κάποιο αυταρχικό τόνο προς τους συντρόφους προκειμένου να αντιληφθούν τις πολύ πραγματικές δυσκολίες της καθαρής εξόδου. Ο κ. Τσίπρας φοβάται πως, μέχρις ότου κλείσουν οι συζητήσεις για το αυστηρό πλαίσιο εποπτείας που ζητείται από την κυβέρνηση για την επόμενη μέρα, τα πράγματα θα δυσκολεύουν συνεχώς. Πρωτοβουλίες όπως αυτή της «αγαπητής» υπουργού Εργασίας, που συνεχίζει να υπόσχεται την «εργατική άνοιξη» όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, επιβεβαιώνουν στο μυαλό πολλών καχύποπτων ότι η ελληνική κυβέρνηση διατηρεί κρυφή ατζέντα προεκλογικών παροχών και ανατροπών του μνημονιακού κεκτημένου.
Πράγματι, η ανάθεση σε νεαρό νομικό της Θεσσαλονίκης, που δεν διαθέτει την απαραίτητη εμπειρία, να συντάξει την «ανεξάρτητη» γνωμοδότηση στο κρισιμότατο θέμα της διαιτησίας μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων για κρίσιμα εργασιακά θέματα της επόμενης μέρας και ο προσβλητικός τρόπος με τον οποίο η κυρία Αχτσιόγλου αγνόησε την ήπια γνώμη των εργοδοτικών ενώσεων, που πρότειναν το φιλοσυνδικαλιστικό Διεθνές Γραφείο Εργασίας, δείχνουν ότι η ομάδα Τσίπρα ετοιμάζεται για «πόλεμο». Πλην, όμως, η νευρικότητα και η βάναυση αντίδραση των αγορών, όπως με κάθε ευκαιρία καταγράφεται (Αργεντινή, τιμές πετρελαίου, ισοτιμίες, έξοδος από τη νομισματική χαλάρωση, κ.λπ.), στα «νύχια» των οποίων ευχαρίστως θα μας παραδώσει ο άξονας Βερολίνο – Παρίσι, πρέπει να προετοιμάζουν τους πολίτες για τα χειρότερα. Το απολεσθέν παράθυρο αναπτυξιακών ευκαιριών, που απήλαυσε η Ευρωζώνη την τριετία που πέρασε, μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο γνωστό γαϊτανάκι των χαμένων ευκαιριών, τον αποκρουστικό ελληνικό «γκρεμνό» στον οποίο μας οδηγεί ο μαγικός αυλός της δήθεν «καθαρής εξόδου».