Το «The Letdown» είναι μια πολύ χαριτωμένη σειρά στο Netflix που πραγματεύεται με χιούμορ τις μικρές απογοητεύσεις της μητρότητας. Σε ένα επεισόδιο, η πρωταγωνίστρια κάνει τα πάντα προκειμένου να βρεθεί στα γενέθλια μιας φίλης της, να επιστρέψει για ένα βράδυ στην εποχή πριν κάνει το παιδί, σε λίγη κανονικότητα. Ομως δεν βρίσκει μπέιμπι σίτερ και καταλήγει στο εστιατόριο με το παιδί στον μάρσιπο. «Μην ανησυχείτε, τώρα όπου να ’ναι θα κοιμηθεί», λέει στην παρέα. Famous last words. Το παιδί «σεληνιάζεται», δεν κοιμάται ποτέ, κανείς δεν μπορεί να ανταλλάξει μια κουβέντα από τις φωνές. Οταν αναγκάζεται να αποχωρήσει, οι υπόλοιποι αναστενάζουν με ανακούφιση. Στη διαδρομή για το σπίτι, η πρωταγωνίστρια βάζει τα κλάματα τόσο από την κούραση όσο και από τη συνειδητοποίηση ότι η παρέα της δεν είναι πια δική της. «Μην ανησυχείς», της είπα από μέσα μου, «στο τέλος κερδίζεις εσύ. Περίμενε λίγα χρόνια και θα είναι εκείνοι από την παρέα σου που δεν έχουν παιδιά αυτοί που θα μειονεκτούν».
Το Σάββατο, παραμονή της γιορτής της μητέρας, μία από τις καλύτερές μου φίλες έκανε πάρτι στον γιο της. Πριν από πέντε χρόνια ήμουν το πρώτο τηλέφωνο που είχε κάνει όταν έμαθε ότι είναι έγκυος. Μαζί είχαμε πάει σε πολλές από τις εξετάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενώ στην αίθουσα αναμονής ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια του τοκετού. Στο προχθεσινό πάρτι δεν ήμουν καλεσμένη γιατί δεν έχω η ίδια παιδιά. Καλεσμένοι ήταν μόνο οι συμμαθητές του μικρού και όσοι από τους φίλους μας έχουν παιδιά σε αυτή την ηλικία. «Θα βαριόσουν», μου είπε η φίλη μου, όταν με την οικειότητα που έχουμε τη ρώτησα πώς κι έτσι.
Η απομόνωση των νέων μαμάδων και ο αγώνας να διατηρήσουν τις φιλικές τους σχέσεις μετά το παιδί έχουν αναλυθεί εξαντλητικά. Η ιστορία ωστόσο μπορεί να ειπωθεί και από την άλλη πλευρά. Των φιλενάδων που προσπαθούν να «είναι εκεί», αλλά πλέον δεν «κολλάνε». Που βάζουν υπενθυμίσεις για τα γενέθλια των παιδιών των φίλων τους, αλλά χάνουν τη γιορτή. Που ακούν ακούραστα ιστορίες και χαζεύουν φωτογραφίες στα κινητά, και αποφεύγουν να ζαλίζουν τις μανάδες φίλες τους με τα δικά τους προβλήματα ή να δηλώνουν κουρασμένες γιατί «τι να πω κι εγώ». Η φίλη μου είχε δίκιο, πιθανότατα θα βαριόμουν στο παιδικό πάρτι. Ισως επειδή με αγαπάει μου έδωσε την ευκαιρία, αντί για τις τσιρίδες 30 πεντάχρονων, να χαρώ το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Ηταν στην παραλία που δονήθηκε το κινητό μου με την υπενθύμιση: «Μην ξεχάσεις τη γιορτή του…».