Εχει το ενδιαφέρον της η κουβέντα που άνοιξε περί τον πρίγκιπα Ανδρέα και τη συμμετοχή του στη Μικρασιατική εκστρατεία. Ο Ανδρέας ανέλαβε τη διοίκηση του Β΄ Σώματος Στρατού στις 23 Ιουλίου του 1921, χωρίς να έχει μεγάλη στρατιωτική πείρα. Οπως έγραψε κάποτε ο Δημήτρης Φωτιάδης: «Κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας έπρεπε να λάβη μέρος στην εκστρατεία» («Τα Φοβερά Ντοκουμέντα: Σαγγάριος», 1974.) Η ιστοριογραφία, πάντως, δεν αποτιμά θετικά τη συνεισφορά του (βλέπε ρεπορτάζ Δ. Αθηνάκη στην κυριακάτικη «Κ», 13.5). Ωστόσο, και δίχως ο γράφων να εκκινεί από αισθήματα συμπάθειας, σε ορισμένες κρίσεις του φαίνεται ότι ο Ανδρέας δεν είχε πέσει έξω. Για παράδειγμα:
Οταν τον Ιούλιο του 1921 στην Κιουτάχεια συζητείται μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών η συνέχιση ή μη της εκστρατείας, ο Ανδρέας σπεύδει να πληροφορηθεί τις προθέσεις του αρχιστρατήγου Παπούλα, εκφράζοντας «ρητώς και απεριφράστως την γνώμην ότι έπρεπε να αρκεσθώμεν εις τα κτηθέντα και να μη ριψοκινδυνεύσωμεν περαιτέρω και εάν είναι η πολιτική ηγεσία που επιμένει για συνέχιση της εκστρατείας προς τελείαν κατασυντριβήν του εχθρού». Ο Ανδρέας ισχυρίζεται στο βιβλίο του «Δορύλαιον – Σαγγάριος 1921» (1928) ότι ο Παπούλας δεσμεύθηκε μπροστά του πως «θα παρητείτο, εάν έβλεπεν έντασιν της επιμονής της Κυβερνήσεως».
Ο Ανδρέας συναντά στην Κιουτάχεια και τον υπουργό των Στρατιωτικών Νικόλαο Θεοτόκη, ο οποίος, παρά τις ενστάσεις του βασιλόπαιδος, θεωρεί ότι «η προς Αγκυραν προέλασις ήτο πάντως επιβεβλημένη». Μάλιστα, ο υπουργός μιλά απλώς για «επιδρομή» στην Αγκυρα, χρησιμοποιώντας τον αγγλικό όρο: raid. Ο Ανδρέας, στρατιωτικός ων, μπερδεύεται: ο όρος «επιδρομή» αφορά ευέλικτο, μικρό στρατιωτικό σχήμα, όχι τρία ολόκληρα σώματα στρατού, εκείνη δε την περίοδο αφορούσε μία ταξιαρχία ιππικού ενισχυμένη από τμήματα πεζικού.
Αν «οι πάντες σχεδόν στο Γενικό Στρατηγείο πάσχουν από σοβαρό έλλειμμα πραγματικότητας», γράφει ο Ανδρέας, «καθώς και από «απειρίαν και εγωπάθειαν», δεν ισχύει το ίδιο για τους «επί του μετώπου ευρισκόμενους αξιωματικούς… πάντες έκρινον την συνέχισιν της εκστρατείας ως λίαν παράτολμον και επικίνδυνον άνευ προηγουμένης λήψεως ωρισμένων μέτρων». Ο Ανδρέας συμπληρώνει στις αναμνήσεις του: «Εφυγον εκ Κιουταχείας άθυμος εξ όσων ήκουσα και με σαφές το προαίσθημα επικειμένων δεινών».
Στο ερώτημα γιατί ο Παπούλας υπέκυψε στις πιέσεις να συνεχιστεί η εκστρατεία, ο Ανδρέας αναφέρει ότι τα μέλη του Γενικού Στρατηγείου γνώριζαν καλά τον χαρακτήρα του Παπούλα και «μετά μεγάλης όντως επιτηδειότητος έθιγον τας χορδάς της απεράντου φιλαυτίας και φιλαρχίας αυτού». Ο πρίγκιπας θεωρεί ακόμα πως ο Παπούλας ήταν αδαής περί τα στρατιωτικά: «Η αμέτρητος αυτού άγνοια της πολεμικής τέχνης ηνάγκαζεν αυτόν να ακολουθή τυφλοίς όμμασι τας συμβουλάς του επιτελείου του».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έστειλαν χιλιάδες νέα παιδιά να διαβούν την Αλμυρά Ερημο εν μέσω καύσωνα, τον Αύγουστο του 1921…