Μια πορεία που προαναγγέλθηκε ομαλή και, στη χειρότερη περίπτωση, με διασφαλισμένη διαδοχική λύση γίνεται κάθε μέρα περιπλοκότερη και πολύ πιο επικίνδυνη. Η τέταρτη αξιολόγηση υποτίθεται ότι θα ήταν μια άσκηση ταχείας επίλυσης όσων θεμάτων θα μπορούσε η κυβέρνηση να επιλύσει μέχρι τις αρχές Ιουλίου, ενώ τα υπόλοιπα, πολλά εκ των οποίων ήσαν σοβαρά, θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο κείμενο που θα περιέγραφε την επόμενη μέρα. Αυτή ήταν, τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο, η κοινή αντίληψη μεταξύ των «παικτών» της ελληνικής κρίσης.
Φοβάμαι ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν άλλο δρόμο, δικής του εμπνεύσεως που εξυπηρετεί το κομματικό αφήγημα της αναγέννησης από τις στάχτες του τρίτου μνημονίου. Ο κ. Τσίπρας επιδίωξε να εμφανιστεί ως ο άνθρωπος που χειρίζεται με άνεση και αυτοπεποίθηση τις μεταμνημονιακές υποθέσεις. Σε αυτό τον σχεδιασμό θα εξαντλούσε τις εκλογικές προθεσμίες ώστε να ολοκληρώσει ο ίδιος, προσωπικά, την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ομάδα των κρατών της Ευρωζώνης. Μέχρι που έφτασε να εκθέτει τον υπουργό Εσωτερικών με απίθανες ιδέες περί την παραδοξότητα (…) που θα ήταν η επιμήκυνση της ζωής της κυβέρνησης πέραν της συνταγματικής προθεσμίας. Αυτά και άλλα σχέδια που γίνονταν το φθινόπωρο και γιγαντώθηκαν τον χειμώνα, είχαν την ενεργό υποστήριξη όλων των ξένων «παικτών». Πώς λοιπόν φτάσαμε στη σημερινή ανατροπή;
Πράγματι, ομόψυχα οι θεσμοί προτείνουν σήμερα στην κυβέρνηση να προτιμήσει μια πιο ασφαλή λύση από εκείνη που ο κ. Τσίπρας προπαγανδίζει ως καθαρή έξοδο. Οι τρεις από αυτούς (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και ΔΝΤ), τις τελευταίες μέρες αλλά και κατά την ειδική συνεδρίαση του λεγομένου Washington Group (στο οποίο δεν είναι παρούσα η κυβέρνηση), τάχθηκαν χωρίς περιστροφές υπέρ της άποψης ότι συμφέρει την Ελλάδα η λήψη της προληπτικής πιστωτικής γραμμής, όπως το είχε προτείνει ο Γιάννης Στουρνάρας, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που λόγω των εκλεκτικών επιλογών του κομισάριου Μοσκοβισί, προσπάθησε να φανεί συμπαθής στο κυβερνητικό αφήγημα, κατέληξε να προτείνει προς το Eurogroup την επιβολή καθεστώτος «αυστηρής εποπτείας». Δηλαδή του ιδίου ακριβώς ελέγχου που θα είχαμε αν ο κ. Τσίπρας ήταν ελαχίστως ρεαλιστής και προσγειωμένος.
Κάπως έτσι, αντί όλα να κυλούν ομαλά προς την έξοδο, αντί να έχουμε στο «τσεπάκι» μας τη λύση για το χρέος, αντί να θερμαίνεται η οικονομία, φτάσαμε να κατακλυζόμαστε από αντιφατικές εκτιμήσεις για τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν όταν δεν θα υπάρχει πλέον η μνημονιακή ασπίδα.