Ενα κομμάτι κόκκινο χαλί

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εναν ατιθάσευτο φόβο είχε ο Αγαμέμνονας να πατήσει το κόκκινο χαλί, που μέχρι τότε προοριζόταν μόνο για τους θεούς, όταν γύρισε στο ανάκτορό του, νικητής από την Τροία. «Μη με κακομαθαίνεις με τέτοια γυναικίσια. Ούτε γονατίσματα σαν να ’μουν βάρβαρος. Ούτε βοές. Μήτε κόκκινα χαλιά και δρόμο που γεννάει φόβο. Τέτοιες τιμές μόνο στους θεούς. Εγώ θνητός. Δεν μπορώ να συνερίζομαι θεούς με τα πλουμίδια. Εχω φόβο θεού», ενώ «δεν κάνει να πατάς και να λερώνεις τα χαλιά που στοίχισαν χρυσάφι», είχε πει στην Κλυταιμνήστρα («Αγαμέμνων», Αισχύλος), η οποία, λίγο πριν, είχε δώσει την εντολή: «Δούλες αργείτε. Και σας πρόσταξα. Να στρώσετε μπροστά του τα χαλιά, να γίνει δρόμος κόκκινος…». Και επιχειρεί να τον πείσει λέγοντας «Αν τα έργα σου έφτιαχνε ο Πρίαμος; Τι θα’ κανε;». «Σε δρόμους με χαλιά θα περπατούσε», της απαντά εκείνος. Κι έπειτα, «θα μπω πατώντας στα χαλιά σου» πείθεται… και βαδίζει προς το μαχαίρι. Εκτοτε ουδείς, εστεμμένος και μη, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο, στις αποικίες, στο Ισλάμ, φοβήθηκε το σύμβολο της μεγαλοπρεπούς υποδοχής, στο χρώμα του αίματος, του γάμου και της γονιμότητας, του θανάτου, που έγινε εργαλείο διπλωματίας και μέρος του πρωτοκόλλου της δημοκρατίας, φόρος τιμής σε αρχηγούς κρατών, εξέχουσες προσωπικότητες, επισήμους. Που οδηγούσε τους επιβάτες της α΄ θέσης στα βαγόνια (Νέα Υόρκη 1902) και στρώνεται από το 1922 γι’ αστέρια· μικρά, μεγάλα…

Ο Αλέξης Τσίπρας στο πολυσυζητημένο βίντεο «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη» αντιστρέφει τη σκηνή του Αγαμέμνονα. Το κόκκινο χαλί δεν είναι πια συνώνυμο του φόβου και του δέους, αλλά μιας πεζής (δηλαδή κατακτημένης;) κανονικότητας· η πορφυρή λωρίδα ξετυλίγεται γρήγορα και η καθαρίστρια περνάει πάνω της την ηλεκτρική σκούπα. Τα ρεαλιστικά μετόπισθεν της προετοιμασίας της εξόδου της Ελλάδας προς το μέλλον πάνω στο κόκκινο χαλί, που είναι μαζί τάπητας των εξοχοτήτων κι ένα κοινό κομμάτι μοκέτας, δεν αποκρυπτογραφούνται άμεσα από τον θεατή. Το αίμα μοιάζει υπερβολικά χλιαρό για να εξυψώσει το ηθικό και το πνεύμα. Ψυχράθηκε και αδυνάτισε από τις προεκλογικές κοινοτοπίες –«Ελλάδα, διεθνής συνομιλητής»(;), «από την άδεια θέση στη δυνατή παρουσία»(!), «περνάμε στις ανάγκες των πολλών….»–, που αδυνατούν να ξορκίσουν την ακαρπία που πηγάζει από τη σταθερή ανακολουθία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή