Βγαίνοντας από το μετρό της Ομόνοιας, προχθές γύρω στις 7 το βράδυ, είδα έναν άστεγο, προφανώς από κάποια χώρα της ΝΑ Ασίας, κουλουριασμένο στο πεζοδρόμιο. Ηταν στη γωνία με την Πανεπιστημίου. Παρά την ευχάριστη ζέστη, αυτός ο άνθρωπος είχε σκεπαστεί με κουβέρτα, πιθανώς να ήταν άρρωστος και το βλέμμα του έμοιαζε απλανές. Δίπλα του είχε σταθεί ένας λαχειοπώλης και ολόγυρα όλα έμοιαζαν σπασμένα, διαλυμένα. Μου έμεινε το βλέμμα αυτού του ανθρώπου και, κυρίως, το ότι τόσο πολλοί άνθρωποι προσπερνούσαμε απαθείς. Η ανθρώπινη δυστυχία έχει, δυστυχώς, ενταχθεί στο κάδρο της αθηναϊκής εικονογραφίας.
Ανηφόρισα την Πανεπιστημίου και αμέσως μετά τη γωνία της Πατησίων, συνάντησα έναν επαίτη με προτεταμένα τα μέλη, ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Τα κυκλώματα της επαιτείας είναι διεθνή και πάντα είχαν ισχυρή παρουσία, αλλά μέσα στη γενική κατήφεια το φαινόμενο είναι τραχύτερο παρά ποτέ. Στην άκρη του πεζοδρομίου, τα περίπτερα σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας έμοιαζαν με βρωμερές αγορές. Προσπέρασα γρήγορα και ανέβηκα τη Θεμιστοκλέους, που στην αρχή της προς την Πανεπιστημίου είναι πεζόδρομος. Είχα σχεδόν ενσωματώσει τη γεύση της παραλυσίας που έχει μεταμορφώσει κομμάτια της Αθήνας σε κάτι ξένο, παράταιρο, στα όρια του αποκρουστικού.
Στη Θεμιστοκλέους, γεμάτη κόσμο εκείνη την ώρα, υπάρχει ένας γωνιακός φούρνος που σερβίρει καφέ σε τραπεζάκια έξω. Ηταν γεμάτα και παρατηρούσα τον κόσμο να κάθεται με φυσικότητα δίπλα στις κολόνες της ημιυπαίθριας στοάς, που ήταν τόσο ρυπαρές όσο και εκείνες, λίγο παραπάνω, έξω από ένα απαστράπτον, κατά τα άλλα, φαρμακείο. Να, λοιπόν που η εστίαση και οι παροχές υγείας μπορεί να θάλλουν στην Αθήνα και σε καθεστώς ασύλληπτης ρυπαρότητας.
Καθώς ο προορισμός μου ήταν το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, μπορείτε, νομίζω, να φανταστείτε τη συνέχεια. Η ανηφόρα της Θεμιστοκλέους με έβγαλε στην Ακαδημίας, που από την Κάνιγγος ώς την Ιπποκράτους, διεκδικεί το έπαθλο της πιο καταθλιπτικής οδού. Περπατούσα αναζητώντας δέκα εκατοστά ηρεμίας και καθαριότητας, χωρίς επιτυχία. Το θέατρο «Ολύμπια», έως ότου παραδοθεί προς χρήση από τον Δήμο Αθηναίων, είναι απαραίτητο να συμβάλει στη γενική κατάθλιψη; Απορίες Αθηναίου διαβάτη.
Μπήκα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου από την πίσω είσοδο της Σόλωνος. Με την αίσθηση ότι όσα είχα προσπεράσει είναι «κανονικότητα».