Η εικόνα του ανυπεράσπιστου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη απέναντι στους «νταήδες» είναι μία ευκαιρία να ξυπνήσουν όσοι ακόμη πιστεύουν ότι η βία είναι ενδεδειγμένος τρόπος «αντίστασης» – σε τι, άραγε, αν όχι στην ίδια τη δημοκρατική οργάνωση της πολιτείας; Η επίθεση προκάλεσε την αντίδραση του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, ωστόσο προτού ακόμη αποδοθούν κατηγορίες στους δράστες άρχισαν οι πολιτικές αλληλοκατηγορίες για τις ευθύνες των κομμάτων. Εξ ορισμού, ως διοικούσα τη χώρα η εκάστοτε κυβέρνηση έχει την ευθύνη για την προστασία των πολιτών. Ωστόσο, την ευθύνη για την ποιότητα της δημοκρατίας τη μοιράζονται όλα τα κόμματα και βέβαια και οι θεσμοί, που καλούνται να την προστατέψουν. Και σε τελική ανάλυση, ο σεβασμός του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων – δηλαδή η δικλίδα ασφαλείας του δημοκρατικού μας συστήματος δεν είναι άλλη από εμάς.
Οι απειλές στην ελευθερία της έκφρασης και ο κατήφορος που έχει πάρει η δημόσια συζήτηση δεν φαίνεται όμως να συγκινούν πολλούς. Από χθες, η «παρέμβαση» του Ρουβίκωνα με τις μπογιές κατά του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη νέα μείωση των συντάξεων μάζευε «like» στα κοινωνικά δίκτυα. Εχει γίνει πολύς λόγος για τις δράσεις του Ρουβίκωνα και κατά πόσο συνιστούν απειλή για τη δημόσια τάξη. Μπορεί πράγματι να μην απειλούν τη ζωή των θυμάτων τους. Είναι όμως «άκακη» η στοχοποίηση πρεσβειών, συμβολαιογραφείων και του ίδιου του ΣτΕ, ή μήπως θρέφει περαιτέρω το τέρας του λαϊκισμού;
Η στοχοποίηση των τραπεζών είχε ξεκινήσει πριν από την έκρηξη της κρίσης χρέους, και παρά τον δευτερεύοντα ρόλο τους συνέβαλε σε ένα τυφλό μένος που αυτόματα κατέτασσε τους εργαζόμενους εκεί, σε ταξικούς εχθρούς. Ηταν αυτό το μένος που έκανε κάποιους να φωνάζουν «να καείτε» στους εργαζόμενους της Marfin. Οπως τραπεζίτης, και μάλιστα «δοτός» από τους Ευρωπαίους, θεωρήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. Τι και αν πήρε την εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από τη Βουλή ως υπερκομματικός τεχνοκράτης; Ποιο από τα κόμματα ανέλαβε την ευθύνη της απόφασής του, ώστε να προφυλάξει τον πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ από το να βρεθεί με μία βόμβα μέσα στο αυτοκίνητό του;
Η κατηφόρα συνεχίζεται. Δεν το διακρίναμε ίσως καθαρά στη Marfin, γιατί βολικά η ευθύνη μεταφέρθηκε από τους δράστες του εμπρησμού στην πυρασφάλεια του κτιρίου. Δεν το είδαμε ούτε στην επίθεση στον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Κωστή Χατζηδάκη, διότι μας «τύφλωσε» η… κατηγορία του «νεοφιλελεύθερου». Και δεν το βλέπουμε ούτε στον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, τα νούμερα του οποίου για την ελληνική οικονομία αμφισβητούνται σε πείσμα των στατιστικολόγων παγκοσμίως, προφανώς επειδή στο παρελθόν δούλευε στο ΔΝΤ. Εδώ που έχουμε φτάσει, εμείς και το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορούμε ξαφνικά να αποκτήσουμε ούτε την πολιτική ορθότητα των Σουηδών, ούτε τον αλληλοσεβασμό των Καναδών. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να διασφαλισθεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, ώστε να μην πέσει και αυτή θύμα της κρίσης. Αν υπάρχει ένας θεσμός που μπορεί να διαφυλάξει την κατάκτηση της πολιτικής ελευθερίας στη χώρα μας, είναι αυτός. Αλλά η δικαστική περιπέτεια του κ. Γεωργίου δεν δείχνει μία αδέσμευτη από πολιτικές στοχεύσεις Δικαιοσύνη. Ούτε βέβαια η υπόθεση της Novartis, που στοχοποίησε με συνοπτικές διαδικασίες κάποιους από τους ισχυρότερους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης. Η τιμωρία των ενόχων της επίθεσης εναντίον του κ. Μπουτάρη θα ήταν μια καλή αρχή.