Οσοι πιστεύουν στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μακριά νυχτωμένοι. Εχουν χάσει επεισόδια ή, έστω, τη «στρατηγική ανάπτυξης» που παρουσίασε η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες. Αν πετάξουμε τις φιοριτούρες και τα ευχολόγια του προγράμματος και σταθούμε στην ανάλυση για τα αίτια της ελληνικής οικονομικής κρίσης και την προτεινόμενη δημοσιονομική διαχείριση, η κυβέρνηση έχει αποτάξει και τον κεϊνσιανισμό. Αρκεί να διαβάσει κάποιος με πόση περηφάνια παρουσιάζει τον δημοσιονομικό εξορθολογισμό του κράτους. Δεν είναι μόνο ότι επαίρονται για «τα ισχυρά αποτελέσματα των δημοσιονομικών επιδόσεων που συνεχίστηκαν το 2017, με τις τελευταίες εκτιμήσεις να τοποθετούν το πρωτογενές πλεόνασμα στο 4,2% έναντι στόχου 1,75%». Είναι που καμαρώνουν και για τη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών: «Μέχρι το τέλος του 2018, οι εκτιμώμενες παρεμβάσεις θα ανέλθουν στο 36,5% του ΑΕΠ σε σωρευτική βάση (περίπου 67 δισ. ευρώ σε ακαθάριστους όρους από την αρχή των προγραμμάτων το 2010, εκ των οποίων το 20% προέρχεται από την πλευρά των δαπανών και το 16,5% από την πλευρά των εσόδων. Το 2018, σε σωρευτική βάση, το 54,8% των συνολικών παρεμβάσεων προέρχεται από την πλευρά των δαπανών και το υπόλοιπο 45,2% από την πλευρά των εσόδων». Καθόλου άσχημα, θα λέγαμε, μόνο που στριφογυρνά στον τάφο της η Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τη ζήλια…
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε μια πορεία νεοφιλελευθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το αποκαλούμενο «ολιστικό» (λες και είναι από εκείνες τις θεραπείες-βουντού που ασκούσε κάποτε η κ. Λύδια Κονιόρδου) σχέδιο μιλάει για στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, που δημιούργησε «αυξανόμενα δημοσιονομικά ελλείμματα και υψηλό χρέος»; Σε καμιά περίπτωση. Αν και στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης βρίσκονται εγγράμματοι και όχι οι συνήθεις μπαρουφολόγοι της Αριστεράς, θα λέγαμε ότι η συνολική πολιτική της κυβέρνησης είναι «όπου φυσάει ο άνεμος πάω». Σοσιαλδημοκρατικοποιείται όταν διά συνεργασιών θέλει να διασωθεί στις δημοτικές εκλογές· αποσοσιαλδημοκρατικοποιείται όταν θέλουν να βρίσουν τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και άλλα στελέχη της Κεντροαριστεράς· φιλελευθεροποιείται στα δημοσιονομικά όταν θέλουν να πάρουν κάτι από τους εταίρους· αποφιλελευθεροποιείται όταν κυνηγούν την ψήφο του Θύμιου και των συναδέλφων του ταξιτζήδων.
Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για σοσιαλδημοκρατικοποίηση ούτε για φιλελευθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία του μπορεί να ονομαστεί ως «ό,τιναναιποίηση». Ας μου συγχωρεθεί αυτός ο άχαρος νεολογισμός, αλλά κάπως πρέπει να χαρακτηρίσουμε τα πολλά πρόσωπα της πολιτικής που διακηρύσσει η κυβέρνηση. Ετσι κι αλλιώς, όσα και να βάλει στο χαρτί ο υπουργός των Οικονομικών θα τα ακυρώσει την επόμενη μέρα κάποιος συνάδελφός του. Εδώ ο κ. Θοδωρής Δρίτσας, ως υπουργός Ναυτιλίας, ακύρωσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό καταθέτοντας τη δική του τροποποιημένη σύμβαση στη Βουλή για το λιμάνι Πειραιά, στον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο θα κολλήσουν;
Το σχέδιο επικρίθηκε έντονα ως μια κουρελού προτάσεων που δεν έχουν συνοχή μεταξύ τους. Ετσι είναι, αλλά για να πούμε και των συντακτών το δίκιο, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Σε μια εποχή έντονης οικονομικής κινητικότητας μέχρι να γραφτεί οποιοδήποτε σχέδιο, η ζωή ήδη το έχει ξεπεράσει. Το μόνο αναπτυξιακό σχέδιο που έχει νόημα είναι η απελευθέρωση των ανθρώπων να δοκιμάσουν νέα πράγματα, που κανείς νομοθέτης –πόσο μάλλον αν είναι του ΣΥΡΙΖΑ– μπορεί να φανταστεί. Και αυτά τα νέα πράγματα δεν μπαίνουν σε κανένα αναπτυξιακό σχέδιο, πόσο δε μάλλον αν είναι αυτής της κυβέρνησης.