Μετά τη σύνοδο του G7 στο Κεμπέκ του Καναδά, δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι βασικός στόχος του Ντόναλντ Τραμπ είναι να επιβάλει όρους πλήρους επικυριαρχίας των ΗΠΑ στο πλαίσιο της Δύσης. Πήγε αποφασισμένος και πλήρης αλαζονείας να δείξει στους υπόλοιπους ηγέτες ποιος είναι το αφεντικό και να «τα σπάσει» μαζί τους. Εξ ου και έφτασε αργοπορημένος, φροντίζοντας παράλληλα να αποχωρήσει πρόωρα και πρώτος από τη σύνοδο, να κάνει επίδειξη της περιφρόνησης που νιώθει για τους άλλους διαφωνώντας μέσω Twitter με το κοινό ανακοινωθέν και «λούζοντας» με προσβολές τον οικοδεσπότη του πρωθυπουργό του Καναδά.
Με λίγα λόγια, ήταν ένας Τραμπ σε όλο του το μεγαλείο και δεν αποκλείεται να συνέβαλε στο συγκεκριμένο «show off» η επικείμενη συνάντησή του (σήμερα) με τον Κιμ Γιονγκ Ουν. Να ήθελε, δηλαδή, να επισημάνει στον ηγέτη της Βόρειας Κορέας ότι έχει να κάνει με τον πλανητάρχη που μπροστά του γονατίζουν οι ηγέτες των πιο ισχυρών οικονομικά χωρών του κόσμου. Και άλλωστε, όπως τονίστηκε παραπάνω, σε αυτό αποσκοπεί το σλόγκαν «Πρώτα η Αμερική» που τον έφερε στην προεδρία και γι’ αυτό οι σύμβουλοί του κυμαίνονται μεταξύ Στιβ Μπάνον και Τζον Μπόλτον.
Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι φανερό ότι η συμπεριφορά του Ντόναλντ Τραμπ προκαλεί αμηχανία στους άλλους ηγέτες και κυρίως στους Ευρωπαίους. Προφανώς δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα υιοθετούσε μια τόσο εξοργιστική, τόσο ταπεινωτική στάση απέναντί τους. Εκφράζουν την αγανάκτησή τους, απειλούν με αντίποινα, αλλά είναι σαφές ότι η σημερινή Ευρώπη τουλάχιστον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πολιτική ισχύος –ανάλογη της πολιτικής των κανονιοφόρων– που έχει υιοθετήσει η σημερινή Ουάσιγκτον.
Ολες οι κινήσεις του Ντόναλντ Τραμπ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι προτεραιότητές του είναι η πλήρης ακύρωση της πολιτικής Ομπάμα, η εξουδετέρωση της Γερμανίας ως παγκόσμιας οικονομικής δύναμης και ταυτόχρονα η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ή η αλλαγή της σημερινής της μορφής. Πριν από μερικές μόλις ημέρες ο Στιβ Μπάνον ξεκαθάρισε ότι υποστηρίζει τις εθνικολαϊκιστικές κυβερνήσεις και κόμματα και ότι τα ηνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να φύγουν από τις Βρυξέλλες και να είναι στα χέρια των εθνών. Αρα τάχθηκε ουσιαστικά κατά της εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ντόναλντ Τραμπ καταφέρει συνεχώς χτυπήματα κατά των ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως κατά της Γερμανίας.
Το κακό είναι ότι πέρα από την αμηχανία που διακατέχει τους Ευρωπαίους ηγέτες, υπάρχουν και τα διαφορετικά συμφέροντα των χωρών τους στις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Ο Τραμπ το γνωρίζει αυτό και θα το εκμεταλλευτεί, κάτι που έχει αρχίσει ήδη να κάνει με την Ιαπωνία στο θέμα του κλίματος. Και το βέβαιο είναι ότι αν η Ευρώπη, πρώτον, δεν αποκτήσει στρατιωτική ισχύ και, δεύτερον, δεν ξεκαθαρίσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, ένας Τραμπ θα μπορεί να την αντιμετωπίζει ως υποτελή.