Πώς αντέδρασε ο κ. Τσίπρας όταν άκουσε τον Βαλκάνιο ομόλογό του να του λέει πως όρος της συμφωνίας είναι η αναγνώριση της «μακεδονικής» γλώσσας; Θα του ζήτησε υποθέτω να του πει δυο τρεις φρασούλες στα μακεδονικά για να «πιάσει» τον ήχο, θα προσπάθησε να τις επαναλάβει με αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως αμερικανική προφορά, αφού «όλα τα ξένα» έτσι προφέρονται, και χαμογελώντας σαρδόνια, θα μάδησε ένα ακόμη φιστίκι και μασουλώντας το θα του είπε: «Ιτς Αγκριντ». Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω λίγο, ως προς το φιστίκι. Ομως ουδόλως υπερβάλλω ως προς το γλωσσικό. Για τον κ. Τσίπρα και το τσούρμο των μεταμφιεσμένων, πάντα κατά Μπαλτά, κομμουνιστών το γλωσσικό δεν είναι «μείζον». Γι’ αυτό μπορεί να θριαμβολογεί λέγοντας ότι η Ελλάδα στη διαπραγμάτευση κατήγαγε πολιτισμικό θρίαμβο, αφού διασφάλισε τα πνευματικά δικαιώματα της μακεδονικής αρχαιότητας. Διασφάλισε και τα πνευματικά δικαιώματα των καρναβαλικών εθίμων της Κοζάνης και των αναστενάρηδων. Εγώ πάντως δικαιούμαι να αναρωτηθώ ποιους συνειρμούς γεννάει στο μυαλό του κ. Τσίπρα ο όρος «μακεδονική γλώσσα». Υποθέτω όχι περισσότερους απ’ αυτούς που δημιουργεί ο όρος «ελληνική γλώσσα», ένα εργαλείο επικοινωνίας που χρησιμοποιείται για να εξαπατά ο ένας τον άλλον. Χρήσιμο μεν, και ενδιαφέρον στον βαθμό που σε βοηθάει να ξεφύγεις, να κρυφτείς, «να τη βγάλεις καθαρή», που λένε.
Δεν είμαι γλωσσολόγος και, για να είμαι ειλικρινής, η σαλάτα περί της ύπαρξης ή όχι «μακεδονικής» γλώσσας, σε κυριλλικό ή λατινικό αλφάβητο, με σερβοκροατικές ή βουλγαρικές επιμειξίες, με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Διάβασα ότι ο μακαρίτης Ευάγγελος Αβέρωφ είχε αναγνωρίσει την ύπαρξή της επί Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, όπως διάβασα και την απάντηση του κ. Μπαμπινιώτη στον κατήγορό του κ. Κοτζιά ότι την είχε αναγνωρίσει ως γλώσσα από το 1977. Ο κ. Μπαμπινιώτης απάντησε ότι η Ελλάδα τότε είχε αναγνωρίσει τη χρήση του λατινικού αλφαβήτου και τίποτε παραπάνω. Και στο κάτω κάτω, αν ο κ. Κοτζιάς το θεωρεί αυτό κατακριτέο, τότε γιατί δέχεται σήμερα την αναγνώρισή της; Ποιητική αδεία ενδεχομένως, διότι μην ξεχνάμε ότι ο κ. Κοτζιάς, εκτός από υπουργός Εξωτερικών της ευημερούσης χώρας μας, είναι και ποιητής, συνεχιστής μιας παράδοσης που τίμησαν οι Σολωμοί κι οι Παλαμάδες μας.
Εξαντλήσαμε το οπλοστάσιό μας στο ζήτημα του ονόματος της χώρας. Και αφήσαμε τη γλώσσα να περάσει ως «μακεδονική», άνευ άλλου προσδιορισμού, στα πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες του κόσμου μας. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να θυμόμαστε πως το «γλωσσικό» είναι όχημα πολιτισμικού αλυτρωτισμού. Θα μου πείτε εδώ δεν θυμόμαστε τη γλώσσα μας.