Είναι πολλοί εκείνοι που λογικώς εικάζουν πως αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε δημοψήφισμα για την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ, θα το έχανε. Τα αποτελέσματα των εκλογών του 1981 αυτό δείχνουν: οι δυνάμεις που έλεγαν ότι ήταν κατά της ένταξης συγκέντρωσαν 60% του εκλογικού σώματος.
Βεβαίως ποτέ η εκλογική αριθμητική δεν αντιστοιχεί στη δημοψηφισματική και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε πράξη την προεκλογική του υπόσχεση να διεξαγάγει δημοψήφισμα για την προσχώρηση της χώρας στον πυρήνα της Ευρώπης. Αλλά ο δημοψηφισματικός λαϊκισμός πάντα βρίσκει τρόπο. Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως η ΕΟΚ ήταν στο ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ, το οποίο ως γνωστόν «αιματοκυλούσε τους λαούς με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις». Η συμφωνία είχε πάρα πολλά κενά που δημιουργούσαν βάσιμους φόβους για την εύθραυστη οικονομία, ειδικότερα για την ελληνική βιομηχανία που είχε εθιστεί στην κρατική προστασία. Αλλά αυτό ήταν πολιτική επιλογή, όπως γράφει η λέκτορας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Sheffield κ. Ειρήνη Καραμούζη. «Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο Καραμανλής υπερέβη τις δυσκολίες δίνοντας έμφαση στην ταχύτητα (άρα και στην ευελιξία) και σε βάρος ειδικότερων πολιτικών συμφερόντων της χώρας. Αυτό έχει κάποια βάση. Οι Ελληνες είχαν (…) επισημάνει ότι το 1961-63 η βρετανική αδιαλλαξία είχε προκαλέσει αδιέξοδο που διευκόλυνε την απόρριψη της αίτησης του Λονδίνου, ενώ το 1970-72 η βρετανική ευελιξία είχε διευκολύνει το σκοπούμενο αποτέλεσμα. (…) Το ενδεχόμενο μιας διασύνδεσης της ελληνικής αίτησης με τις αντίστοιχες των χωρών της Ιβηρικής επίσης διατράνωσε την επιλογή του Καραμανλή για την ανάγκη ενός γρήγορου αποτελέσματος». («Η ένταξη στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, 1974-1979», «Καθημερινή» 25.5.2015).
Υπήρχαν και αβάσιμοι φόβοι. Ακόμη και για την πολιτιστική μας κληρονομιά: «Η Ρωμιοσύνη θα επιβιώσει άραγε μέσα στο κράμα που θα σχηματισθή (σ.σ.: της Ενιαίας Ευρώπης), θα περισωθή ως πνευματική και ηθική, ως ιστορική παρουσία, ή θα σβήση και θα αφανισθή, για να μείνη στους επιγόνους μόνο σαν τρυφερή ή και ενοχλητική ακόμη ανάμνηση; (…) Πώς είναι δυνατόν να περισωθούν στο μέλλον τα δικά μας εθνικά κεφάλαια, συγκεκριμένα και απλά: η νεοελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία μας;» (Ευάγγελος Παπανούτσος «Βήμα», 1.11.1962).
«Αλλα τα μάτια του Καραμανλή κι άλλα του κ. Αλέξη Τσίπρα», θα πουν κάποιοι και έχουν δίκιο. Η παράθεση των παραπάνω απλώς θέλει να δείξει ότι για κάθε συμφωνία μπορούν να βρεθούν πολλά που θα τη συκοφαντούν. Οπως τώρα που πρώτα υπογράφεται η συμφωνία και μετά θα πάει στη Βουλή. Να σημειώσουμε ότι η υπογραφή της Συνθήκης Προσχωρήσεως στην ΕΟΚ έγινε στις 28 Μαΐου 1979 στο Ζάππειο και η κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή στις 28 Ιουνίου 1979.