Μπορεί ο κ. Τσίπρας να μετακινηθεί στο Κέντρο; Η ρητορική που έχει υιοθετήσει τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι το προσπαθεί. Βοηθούντος του Σκοπιανού, διακεκριμένοι διανοούμενοι σπεύδουν να τον υποστηρίξουν. Αν υποθέσουμε ότι τα «καταφέρνει». Τα «σαλόνια» των πάλαι ποτέ «ΛΜΑΤ» περιμένουν τα πάντα από τον «ικανό στους συμβιβασμούς» κόντρα στην επέλαση του αστικού εκσυγχρονισμού, των ευρωμεταρρυθμίσεων και την παγκοσμιοποίηση του ΔΝΤ. Είναι πάντως αλήθεια ότι, όσο μένουμε εντός των τειχών του αθηνοκεντρικού κράτους, ο συλλογισμός αυτός διατηρεί την αξία του.
Η οικονομία όμως, την οποία διοικούν οι αγορές και όχι το κράτος, δεν αντιλαμβάνεται τον κ. Τσίπρα ως «δικό» της άνθρωπο. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος και την ένταση των φόρων. Η εχθρότητα είναι ευθέως ανάλογη του δημοσιονομικού «χώρου», που αποτελεί τον κεντρικό πολιτικό στόχο του κ. Τσίπρα. Οσο περισσότερο «χώρο» του κάνουν οι φορολογούμενοι, τόσο μεγαλύτερη πολιτική εξουσία αποκτά: επιστρέψαμε σε μια παράδοξη μορφή δουλοπαροικίας, όπου ο πολίτης δουλεύει σχεδόν 200 μέρες για το κράτος και μετά για την οικογένειά του.
Το Κέντρο, στην περίπτωση του κ. Τσίπρα, παραμένει απροσπέλαστο για δύο λόγους. Υπάρχει, πρώτον, το εκτόπισμα Καμμένου: οι εναγκαλισμοί και οι προσωπολατρικές φιλοφρονήσεις της φιέστας στο Ζάππειο δεν αποκρύπτουν το αντικειμενικό γεγονός ότι η συμμαχία είναι δύο ανάσες μακριά από την εγκατάλειψη. Αν ο κ. Ζάεφ τα καταφέρει ο κ. Τσίπρας θα πάει σε εκλογές. Είμαι βέβαιος ότι οποιοσδήποτε «μη-καμένος» βουλευτής σκοπεύει να προσέλθει σε μια «συμμαχία των Πρεσπών» θα έχει προηγουμένως διασφαλίσει ότι ο πρωθυπουργός θα προκηρύξει αμέσως εκλογές για μια νέα αρχή.
Το δυσκολότερο όμως για τον κ. Τσίπρα είναι το πόσο μικρά είναι τα περιθώρια που μπορεί να εκμεταλλευθεί σε αυτό που περίμενε να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της διακυβέρνησής του. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα στελέχη του συνεχίζουν να αναφέρονται στην έξοδο «μετά την 21η Αυγούστου» όταν είναι σε όλους σαφές πως όσα ήταν να γίνουν για να τελειώσει το τρίτο μνημόνιο έχουν ήδη γίνει. Δυστυχώς πήραμε μόνον την «ουρά» όσων είχαν αποφασιστεί στο Eurogroup της 9ης Μαΐου 2016 και δεν είχαν κλείσει μέχρι την 28η Ιανουαρίου 2017. Ούτε σεντ περισσότερο! Δυστυχώς, ακόμη και η αντιπολίτευση, που είχε, ως κυβέρνηση, αποσπάσει υπόσχεση μακρόπνοης λύσης, δεν αντιδρά δυναμικά στον συμβιβασμό ήττας.
Αλήθεια, μπορούν να μας πουν ποιο άλλο κράτος Ζώνης θα έχει πλεονάσματα της γενικής κυβέρνησης επί περισσότερα από τα 40 επόμενα χρόνια, όταν μέχρι και η λαιμητόμος του Μάαστριχτ δέχεται ελλείμματα μέχρι 3%; Ακόμη και μια μείωση κατά μόλις 0,2% στο ωραιοποιημένο σενάριο της Κομισιόν (που υπολογίζει ΑΕΠ ονομαστικό –με πληθωρισμό– στο 2,8% επί 40 χρόνια) πηγαίνει το χρέος στο 235% του ΑΕΠ! Αν γι’ αυτό πανηγύρισαν στο Ζάππειο μας αξίζει η περί του Κέντρου τύφλωση. Εξάλλου, η θεωρία ότι η χώρα μόνο στο Κέντρο μπορεί να κυβερνηθεί είναι πολιτικώς άχρηστη, όπως αποδεικνύει η αφωνία του πολιτικού που κρύφτηκε πίσω της συγκρινόμενη με την παρρησία του πολιτικού που οδήγησε τη χώρα σε χειροπιαστές επιτυχίες.