Οφείλω να ομολογήσω ότι πανηγύρισα τα γκολ της Νότιας Κορέας επί της Γερμανίας (2-0) στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας. Οχι όμως από κάποιο σύνδρομο αντιγερμανισμού. Ούτε επειδή «είμαι με τους μικρούς, τους αδύναμους» (ποτέ μου δεν ενστερνίστηκα αυτή τη θέση). Το αντίθετο: πανηγύρισα το έξοχο γκολ της Γερμανίας στο εκπληκτικό 2-1 επί της αξιόμαχης Σουηδίας στο 95ο λεπτό.
Αν μάλιστα με ρωτούσε κάποιος στην έναρξη του φετινού Μουντιάλ ποια ομάδα υποστηρίζω, θα έλεγα τη Γερμανία. Για τους Γερμανούς μετράει κάθε λεπτό του αγώνα είτε είναι το 1ο, είτε το 30ό, είτε το 45ο, είτε το 90ό και το 95ο, δεν έχει καμία σημασία. Το απέδειξαν στο ματς με τη Σουηδία. Το έχουν αποδείξει άπειρες φορές στην ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) ιστορία τους.
Ομως, η φετινή Γερμανία ήταν σκιά του καλού εαυτού της. Νομίζω δίκαια έμεινε εκτός τόσο νωρίς στη διοργάνωση. Η χαρά μου όμως με τη νίκη της Κορέας έχει και έναν προσωπικό χαρακτήρα: έχοντας ταξιδέψει τρεις φορές στην Κορέα, έχω μια αδυναμία στη χώρα αυτή η οποία έπαιξε στα ίσα τη Γερμανία και κέρδισε δίκαια. Το δε δεύτερο γκολ ήταν για σκηνή ανθολογίας.
Σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο, πάντως, ο νους μου ανατρέχει στην πρώτη διοργάνωση που παρακολούθησα ολόκληρη, σχεδόν λεπτό προς λεπτό. Ηταν εκείνη της Ισπανίας το 1982, όταν ήμουν 12 ετών. Οι συνομήλικοι αλλά και οι παλαιότεροι θα θυμούνται έναν ανέλπιστο θρίαμβο της Ιταλίας και σίγουρα θα θυμούνται το εκπληκτικό 3-2 επί της εκπληκτικής Βραζιλίας, μέσα από συγκλονιστική διακύμανση του σκορ και χατ-τρικ του Πάολο Ρόσι.
Προσωπικά, όμως, στέκομαι σε ένα άλλο χατ-τρικ: του Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ στον β΄ γύρο, όταν η Εθνική Πολωνίας επικράτησε με 3-0 επί του Βελγίου.
Αλίμονο, η κλήρωση τα είχε φέρει έτσι που στον ίδιο όμιλο με την Πολωνία έπαιζε και η Σοβιετική Ενωση.
Θυμίζω τη χρονιά: 1982. Η Πολωνία διήνυε τον δεύτερο χρόνο της επιβολής του σοβιετικού στρατιωτικού νόμου το 1981. Το βίαιο αυτό μέτρο καταστολής έληξε τελικώς το 1983. Η κομμουνιστική Μόσχα ήθελε οπωσδήποτε να συντρίψει την «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα και ο Πολωνός ηγέτης Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι ανέλαβε τη «βρωμοδουλειά». Οταν τον συνάντησα πολλά χρόνια αργότερα, το 2008, στη Βαρσοβία, επέμενε ότι είχε λάβει ένα σαφές μήνυμα από τη Μόσχα: αν δεν πατάξεις του αντιφρονούντες, θα μπούμε με τα τανκς μέσα.
Αντιλαμβάνεται κανείς σε πόσο φορτισμένο κλίμα πραγματοποιήθηκε ο αγώνας Πολωνίας – Σοβιετικής Ενωσης στις 4 Ιουλίου του 1982. Ηθελα με πάθος να νικήσει η Πολωνία. Παρ’ όλα αυτά, το πολιτικό «ντέρμπι» έληξε με το άνοστο 0-0, η Πολωνία όμως πέρασε στους ημιτελικούς χάρη στη διαφορά τερμάτων. Ηττήθηκε από την Ιταλία με 2-0 (άλλα δύο γκολ ο Ρόσι) αλλά επικράτησε στον μικρό τελικό της Γαλλίας με 3-2, κερδίζοντας την τρίτη θέση στο τουρνουά. Το εθνικό συγκρότημα μιας χώρας που αντιστεκόταν και τελούσε υπό στρατιωτικό νόμο, έφτασε στην τρίτη θέση της κατάταξης. Για μένα αυτό ισοδυναμούσε με Παγκόσμιο Κύπελλο.