Η σύγκρουση Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή «έγραψε», με αναπάντεχο τρόπο, ένα άλλο τέλος στη μακρά περίοδο της μνημονιακής Ελλάδας. Ειδικά ο κ. Μητσοτάκης δεν άφησε κανένα περιθώριο δεύτερης ερμηνείας. Φάνηκε από την αμηχανία Τσίπρα, όταν διαπίστωσε ότι τα γνωστά «χτυπηματάκια» κάτω από τη ζώνη αυτή τη φορά απαντήθηκαν με «κροσέ».
Είναι αλήθεια ότι η χώρα χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα. Το συντομότερο, το καλύτερο. Οι διεθνείς επενδυτές, οι δικοί μας επιχειρηματίες, όλοι όσοι έχουν να πάρουν μια απόφαση με μακροχρόνιο ορίζοντα, χρειάζονται σιγουριά και καθαρό ορίζοντα. Το σημαντικό εφεξής είναι η διατύπωση και εφαρμογή μιας ανοικτά φιλοεπιχειρηματικής οικονομικής πολιτικής προς όφελος όσων συμμετέχουν στην παραγωγή: μισθωτών, στελεχών, μετόχων. Η επιμονή του προέδρου του Eurogroup Μάριο Σεντένο στην αξία των μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να επιτύχει η Ελλάδα την πραγματική αποδοχή της από τις αγορές κεφαλαίου, δείχνει και την πραγματική αγωνία των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης. Αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ξεζουμίσει τους φορολογουμένους προκειμένου να εξαγοράσει την εύνοια των Ευρωπαίων, οι οποίοι βεβαίως είχαν φθάσει στο σημείο να εύχονται την αυτομόληση της Ελλάδας από το ευρώ. Δεν ξεχνώ ανώτατο στέλεχος των «μηχανισμών» να εξηγεί ότι η φυγή στη δραχμή, που ήταν ισχυρό ενδεχόμενο τέτοιες μέρες το 2015, θα ήταν ένα «τέλειο δώρο» προς τους Ευρωπαίους: θα μπορούσαν ευκολότερα να απολαμβάνουν τη χώρα μας, ως τουριστικό προορισμό και ως ευκαιρία τοποθετήσεων, αφού ένα ευρώ θα αγόραζε πέντε, τουλάχιστον, φορές περισσότερη «Ελλάδα». Ευτυχώς, επειδή η αντιπολίτευση στάθηκε στο ύψος της, η χώρα σώθηκε και, παραδόξως για όσα πίστεψε τότε η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διεσώθη και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος δεν λησμόνησε, υποκριτικώς όπως συχνά πράττει, να ευχαριστήσει γι’ αυτό τον κ. Μεϊμαράκη! Αυτά όλα δεν αλλάζουν την ουσία. Το «κοστούμι» που έραψε ο κ. Τσίπρας στο εμποροραφείο της τρόικας δεν είναι κατάλληλο για να κερδίσει η Ελλάδα τις εντυπώσεις και κυρίως τη μάχη στις ανοικτές αγορές. Μπορεί το Βερολίνο να έδωσε την «έμμεση αναγνώριση» ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πάει σε εκλογές έχοντας λίγο καιρό πριν (ξανα)μειώσει τις συντάξεις, και να δέχτηκε ότι μια τεχνική παράταση «δεν είναι μεγάλο θέμα», στην Αθήνα ωστόσο η κατάσταση καθίσταται εκρηκτική. Είναι λοιπόν λογικό και αναμενόμενο ότι ο κ. Μητσοτάκης, όπως έδειξε και η αλλαγή της στάσης του στη Βουλή, να έχει πει από το Βερολίνο ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις Τσίπρα παρά μόνον όταν ταιριάζουν με τη δική του πολιτική. «Δεν θέλουμε να βουλιάξουμε τη χώρα στο τέλμα της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας», φέρεται να εξήγησε στους συνομιλητές του στο Βερολίνο. Ο κ. Τσίπρας θα ήθελε πολύ να μιλήσει την ίδια, φιλική προς την πραγματική οικονομία, γλώσσα. Είναι όμως πολύ δύσκολο να το επιχειρήσει χωρίς αυτό να θυμίσει στους Ευρωπαίους πόσο εύκολα μια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ρίξει έξω τα πάντα με την ελπίδα να κερδίσει τις προσεχείς εκλογές. Ιδίως μάλιστα η σπαρασσόμενη παρούσα συγκυβέρνηση με τον κ. Καμμένο!