Η απενοχοποίηση της Δεξιάς

1' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την Παρασκευή το απόγευμα έπεσα πάνω στην τηλεοπτική αναμετάδοση ομιλίας του γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Δημήτρη Κουτσούμπα στην Πάτρα, στο πλαίσιο του «Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου» της ΚΝΕ. Η πυκνότητα των συγκεντρωμένων δεν ήταν μεγάλη αλλά εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι είχαν μαζευτεί καλοκαιριάτικα μερικές χιλιάδες άνθρωποι που ανέμιζαν κόκκινες σημαίες και φώναζαν τα ίδια συνθήματα που άκουγα όταν πήγαινα ακόμα σχολείο (περίπου 30 χρόνια πίσω).

Συνηθίζουμε να λέμε ότι «η Ιστορία γράφεται από τους νικητές» αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι στην Ελλάδα συνέβη το αντίθετο. Κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Ελλάδα παραμένει μία από τις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη όπου μια πλατεία γεμάτη με σημαίες με σφυροδρέπανα δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Η παρεμβολή της στρατιωτικής δικτατορίας επέτεινε το φαινόμενο, με αποτέλεσμα όλες οι γενιές που μεγάλωσαν από το 1974 και μετά να έχουν γαλουχηθεί με όλη τη ρομαντική, εξιδανικευμένη, ηρωική μυθολογία της εγχώριας Αριστεράς. Καμία σκιά, κανένα ερωτηματικό, σαν μυθιστόρημα.

Σε αυτό το πλαίσιο ο χαρακτηρισμός «δεξιός» στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες που ακολούθησαν ισοδυναμούσε με βρισιά. Ολα αυτά φαίνεται ότι κλονίζονται σήμερα – μαζί με τόσα άλλα. Ιδιαίτερα μετά την αναμόχλευση του ζητήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ, πυκνώνουν οι αναφορές για την ανάδυση μιας νέας δεξιάς ταυτότητας και στη θεωρητική ή κατασκευασμένη ανάγκη να υπάρξει μια πιο ευδιάκριτη κομματική εκπροσώπηση ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή.

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό: παλαιότεροι αλλά κυρίως νέοι δεξιοί σχηματισμοί εμφανίζονται σε όλη την Ευρώπη διεκδικώντας ρόλο και εξουσία. Στην Ελλάδα, φυσικά, βαφτίζονται «ακροδεξιοί» με συνοπτικές διαδικασίες γιατί μπορεί να αμφισβητούν, για παράδειγμα, μια πιο συναινετική ατζέντα για τη μετανάστευση. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Οι Ελληνες «νεοδεξιοί» δεν είναι απαραίτητα αντικομμουνιστές και σε πολλά σημεία ανάγνωσης του σύγχρονου κόσμου γνωρίζουμε ότι επικοινωνούν υπόγεια με ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια Δεξιά λιγότερο ενοχική, λιγότερο απολογητική και σίγουρα πιο μαχητική σε σχέση με τις κεντροδεξιές ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας από το 1984 και μετά. Προς το παρόν οι χειρισμοί του Κυριάκου Μητσοτάκη στο «Μακεδονικό» φαίνεται να λειτουργούν συσπειρωτικά. Αλλά το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή