Διπλωμάτες, αναλυτές και αξιωματούχοι οργανισμών, που επισκέπτονται την Ελλάδα, διαπιστώνουν μια περίεργη γι’ αυτούς πολιτική πραγματικότητα, την οποία δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να αποτιμήσουν.
Σχεδόν όλοι, ανεξαιρέτως, επισημαίνουν το οξύμωρο οι μεν φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, από όλο το ιδεολογικό φάσμα – σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, συντηρητικοί–, να υιοθετούν συχνά κριτική στάση έναντι αποφάσεων και δράσεων της ελληνικής κυβέρνησης οι οποίες τυγχάνουν της έγκρισης και στις περισσότερες περιπτώσεις της ένθερμης υποστήριξης των Ευρωπαίων, η δε μέχρι πρότινος ευρωσκεπτικιστική Αριστερά που δηλώνει –ή μάλλον δήλωνε μέχρι πριν από μερικά χρόνια– αντισυστημική και ευθέως αντιδυτική και αντιευρωπαϊκή, τώρα ευρισκόμενη στην εξουσία, να υλοποιεί πολιτικές με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό που ικανοποιούν τους εταίρους.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των πρόσφατων δηλώσεων του επιτρόπου Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί στην Αθήνα, ο οποίος, όπως αναμενόταν λόγω της θέσης του, εμφανίσθηκε ως ένθερμος υποστηρικτής της ολοκλήρωσης των μνημονίων και της επιστροφής της Ελλάδας στην κανονικότητα.
Η αντιπολίτευση θα μπορούσε κάλλιστα να είχε υποστηρίξει ότι η χώρα δεν έχει επιστρέψει στην κανονικότητα με τους φόρους και τις εισφορές να βρίσκονται σε υπερβολικά ύψη, χωρίς να διολισθήσει σε σχεδόν προσωπικού χαρακτήρα επιθέσεις σε έναν κορυφαίο θεσμικό παράγοντα της Κομισιόν.
Σύγχυση παρατηρείται και στο διπλωματικό πεδίο. Είναι διάχυτη η ικανοποίηση των δυτικών συμμάχων για τη συμφωνία των Πρεσπών –φάνηκε και στην εν εξελίξει σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ–, για την οποία υποστηρίζουν ότι λειτουργεί σταθεροποιητικά για τα Βαλκάνια και ενισχύει τον ρόλο της Ελλάδας. Και εδώ η Νέα Δημοκρατία θα μπορούσε να είχε υιοθετήσει λιγότερο συγκρουσιακή στάση, προβάλλοντας τα δικά της επιχειρήματα μερικά εκ των οποίων μπορούν να βρουν ευήκοα ώτα μεταξύ των εταίρων, όπως ότι είναι πολύ καλύτερο να παραμείνει υπό τον έλεγχο και τη φιλελεύθερη καθοδήγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη η «πατριωτική» λαϊκή Δεξιά όταν τμήμα της ερωτοτροπεί με ακροδεξιά σχήματα που συχνά τυγχάνουν και «εξωτερικής» ενθάρρυνσης, υποστήριξης, ενίοτε και χρηματοδότησης.
Υπό το ίδιο πρίσμα, η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες επιβάλλει πολύ προσεκτική διαχείριση από την αντιπολίτευση, η οποία σε σχετικά σύντομο διάστημα πιθανώς να είναι κυβέρνηση.
Τους συμμάχους και εταίρους δεν ενδιαφέρουν τόσο οι επικοινωνιακές κόντρες στο εσωτερικό της Ελλάδας, οι νικητές και οι ηττημένοι στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν τους ενδιαφέρει αν οι κινήσεις του κ. Τσίπρα αποτελούν «κωλοτούμπα» ή στροφή προς τον ρεαλισμό. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η όποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας να κάνει τις σωστές κινήσεις.
Το εύκολο είναι να κατηγορήσει κανείς τον κ. Τσίπρα ότι «τους κάνει τη δουλειά» και γι’ αυτό τον στηρίζουν. Δυστυχώς, είναι το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την εθνικά επικίνδυνη θητεία του στην αξιωματική αντιπολίτευση, όταν κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ως «μερκελιστές» και εθνικούς μειοδότες που «έκαναν τη δουλειά» των ξένων και γι’ αυτό οι τελευταίοι τους στήριζαν.