Στα τέλη του 2012, ένα κορίτσι 15 ετών, τραυματίστηκε σοβαρά από συρμό του μετρό στο Βερολίνο. Τα τραύματα της αποδείχθηκαν μοιραία, και παρόλο που η έφηβη μεταφέρθηκε ταχύτατα στο νοσοκομείο, λίγο αργότερα υπέκυψε. Ακολούθησε έρευνα της γερμανικής αστυνομίας, όμως απαντήσεις δεν δόθηκαν για το πώς ακριβώς προκλήθηκε ο θάνατός της. Ηταν ατύχημα ή αυτοκτονία; Αυτό το ερώτημα βασάνιζε από την αρχή τους γονείς της, που είχαν αποφασίσει να κάνουν τα πάντα για να το απαντήσουν. Οι συνομιλίες της κόρης τους στο Facebook, τα μηνύματα που έστελνε και δεχόταν, σκέφτηκαν ότι μπορεί να έδιναν κάποια εξήγηση, να αποκάλυπταν ένα μυστικό, ένα στιγμιότυπο, ένα καθοριστικό γεγονός στη ζωή της κόρης τους που δεν γνώριζαν.
Προσπάθησαν να μπουν στον λογαριασμό της χρησιμοποιώντας τον κωδικό που η ίδια, όπως δήλωσαν, τους είχε δώσει, αλλά δεν ήταν δυνατό να διαβάσουν τα μηνύματα που είχε ανταλλάξει. Απευθύνθηκαν στο Facebook, αλλά η απάντηση που έλαβαν, όταν ζήτησαν να τους επιτραπεί καθολική πρόσβαση στον λογαριασμό, ήταν αρνητική, καθώς το προφίλ του κοριτσιού είχε μετατραπεί σε «memorial page» (σελίδα στη μνήμη της) όπου η πρόσβαση στα δεδομένα δεν επιτρέπεται.
Από τότε ξεκίνησαν μια δικαστική διαμάχη με το Facebook, η οποία έληξε μόλις χθες με μια απόφαση-σταθμό. Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Καρλσρούης έκρινε ότι οι γονείς της 15χρονης μπορούν να έχουν απόλυτη πρόσβαση στον λογαριασμό της, στα ψηφιακά της δεδομένα, προσθέτοντας ότι ένας λογαριασμός σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης κληροδοτείται όπως ακριβώς συμβαίνει με τα βιβλία ή τις επιστολές.
Η δικαστική διαμάχη ήταν μακρά και δύσκολη, δηλωτική ενός θέματος που είναι εξαιρετικά σύνθετο και πολύπλευρο. Αρχικά, περιφερειακό δικαστήριο του Βερολίνου είχε κρίνει πως οι γονείς έχουν «κληρονομήσει» τον λογαριασμό της κόρης τους. Δύο χρόνια μετά, στο Εφετείο, η απόφαση άλλαξε υπέρ του Facebook, το οποίο στην επιχειρηματολογία του στάθηκε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι μόνο αν όλες οι επαφές της έφηβης έδιναν τη συγκατάθεσή τους, θα μπορούσε να «ανοίξει» το περιεχόμενο του λογαριασμού της. Οι δικαστές που εκλήθησαν να αποφασίσουν προβληματίστηκαν ιδιαίτερα για το αν η ψηφιακή κληρονομιά πρέπει να εξομοιωθεί με την αναλογική. Αν δηλαδή, μπορούν οι κληρονόμοι να διαβάζουν το chat του θανόντος όπως θα διάβαζαν ένα ημερολόγιο ή μια επιστολή που άφησε πίσω.
Το δικαστήριο ενδεχομένως να στάθηκε με ευαισθησία στη συγκεκριμένη υπόθεση. Δικαίωσε τους γονείς, συνυπολογίζοντας το μέγεθος του δράματός τους, την απώλεια του παιδιού τους, τα αναπάντητα ερωτήματα, την έστω μικρή ανακούφιση που μπορεί να νιώσουν αυτοί οι γονείς αν καταφέρουν να ξετυλίξουν το κουβάρι του θανάτου της 15χρονης κόρης τους. Είναι μια απόφαση-σταθμός, που δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει, δείχνει όμως πόσο αρρύθμιστη είναι η ψηφιακή μας ζωή και πόσα είναι τα θέματα που πρέπει να εξεταστούν και να αποσαφηνιστούν. Εχουμε δρόμο ακόμη.