Αχ, Αγγλία…

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν η Αγγλία χάνει στο ποδόσφαιρο (ή στο ράγκμπι), οι Ιρλανδοί και οι Σκωτσέζοι πανηγυρίζουν. Δηλαδή, οι Κέλτες γιορτάζουν όποτε χάνουν οι Σάξονες. Ο Ιρλανδός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Τζον Κόνολι (οι λάτρεις του είδους αναζητήστε τα βιβλία του από τις εκδόσεις Bell), ο οποίος βρέθηκε στη χώρα μας για τις εκδηλώσεις της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πρωτεύουσας του Βιβλίου, μου έλεγε ότι σε ό,τι αφορά τα σπορ δεν ήθελε οι Αγγλοι να κερδίζουν. «Πήραν το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1966 και ακόμα μας ζαλίζουν με δαύτο, μισό αιώνα μετά. Φαντάσου να το ξαναπάρουν τι θα γίνει»!

Λοιπόν, δεν θα το ξαναπάρουν – όχι φέτος τουλάχιστον. Η ήττα με 2-1 από την Κροατία ήρθε δίκαια και καθαρά, και κάπου στο Δουβλίνο, στο Εδιμβούργο και στη Γλασκώβη κάποιοι θα το γλεντάνε πίνοντας ακόμα περισσότερες μπίρες. Θυμάμαι το 1996, η Αγγλία διοργάνωνε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Ηττήθηκε από τη Γερμανία και αποκλείστηκε (στον τελικό η Γερμανία θριάμβευσε εις βάρος της Τσεχίας). Σπούδαζα στη Γλασκώβη και την επομένη έτυχε να πετάω για Δουβλίνο. Στο ταξί, από το αεροδρόμιο για το κέντρο της ιρλανδικής πρωτεύουσας, ο οδηγός με ρώτησε ξελιγωμένος αν είδα το ματς την προηγούμενη. «Εκπληκτικό, έτσι;», σχολίασε. «Ναι, αλλά νίκησαν οι Γερμανοί», του είπα. «Το ξέρω! Εκπληκτικό δεν είναι;». «Μα κέρδισαν οι Γερμανοί», επανέλαβα γεμάτος αφέλεια, «οι Γερμανοί». «Ναι, εντάξει», απάντησε ο Ιρλανδός ταξιτζής, «αλλά έχασαν οι Αγγλοι».

Εκείνη τη σεζόν, το 1995-96, στο μετρό της Γλασκώβης, κάθε Σάββατο απόγευμα, έπεφτα πάνω σε ομάδες οπαδών της Σέλτικ ή της Ρέιντζερς οι οποίοι βρίσκονταν καθ’ οδόν προς τα γήπεδα για τους αγώνες του σκωτσέζικου πρωταθλήματος. Ως γνωστόν, η Σέλτικ μισεί τη Ρέιντζερς και τούμπαλιν. Το μίσος έρχεται από πολύ παλιά και έχει θρησκευτικές καταβολές: οι της Σέλτικ είναι καθολικοί, οι της Ρέιντζερς διαμαρτυρόμενοι. Κάποτε δεν υπήρχε περίπτωση καθολικός να παίξει στην ενδεκάδες της Ρέιντζερς και το αντίστροφο. Πια αυτό δεν ισχύει. Ομως η αντιπαλότητα ανάμεσα στους οπαδούς των δύο κορυφαίων ομάδων της Σκωτίας είναι ακόμα εδώ.

Υπήρχε όμως κάτι που τους ένωνε, τουλάχιστον το 1995-96 που βρισκόμουν εκεί. Μια φορά, όταν διασταυρώθηκαν στις δύο αντικριστές πλατφόρμες του μετρό, αντί να αρχίσουν να βρίζονται ή να πετούν πράγματα, άρχισαν όλοι μαζί να τραγουδούν εναλλάξ «If you hate the f…ing English, clap your hands» (Αν μισείς τους μα…κες τους Αγγλους, χτύπα παλαμάκια).

«Μα τι γίνεται εδώ;», ρώτησα έναν φίλο Σκωτσέζο, ο οποίος συμπλήρωσε την εικόνα λέγοντάς μου μισοαστεία-μισοσοβαρά: «Κοίτα, οι Αγγλοι δεν γουστάρουν κανέναν, ενώ οι Σκωτσέζοι γουστάρουμε τους πάντες – εκτός φυσικά από τους Αγγλους».

Είμαι από αυτούς που στεναχωρήθηκαν από την ήττα των Αγγλων από τους Κροάτες, προσμένοντας έναν τελικό Αγγλίας – Γαλλίας. «Μα δεν θα είναι πολύ μπανάλ ένας τέτοιος τελικός;», σχολίασε αφοπλιστικά η καλή φίλη και συνάδελφος Μαρία Κατσουνάκη όση ώρα νικούσε με 1-0 η Αγγλία την Κροατία. Χμ, ναι, μπορεί, απάντησα στη θεατρόφιλη συνάδελφο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα το γιορτάζουν οι απανταχού Κέλτες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή