Το δίστηλο δημοσίευμα της εφημερίδας New York Times με ημερομηνία 27 Φεβρουαρίου 1948 περιέγραφε μια παράλογη ιστορία. Ο επτάχρονος Γιώργος Κάστανος και η τετράχρονη αδερφή του, Ελένη, μετανάστες και οι δύο στις ΗΠΑ, εκλιπαρούσαν το Κογκρέσο για το αυτονόητο: να μην τους χωρίσει από τους γονείς τους. Τα δύο παιδιά κινδύνευαν με απέλαση στην Ελλάδα καθώς είχε λήξει η βίζα τους.
Οι γονείς τους είχαν παντρευτεί στη Σπάρτη το 1937. Εννέα χρόνια αργότερα η μητέρα εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ μαζί με τα δύο παιδιά και σύντομα τους ακολούθησε και ο πατέρας. Η τετραμελής οικογένεια έμεινε στο Μπρούκλιν όπου ο Χρήστος Κάστανος, βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε δουλειά ως σερβιτόρος. Ολα κυλούσαν αρμονικά, ώσπου η Υπηρεσία Μετανάστευσης αρνήθηκε να ανανεώσει τη βίζα των παιδιών. Βάσει της νομοθεσίας της εποχής, ο μικρός Γιώργος και η αδερφή του θα έπρεπε να επιστρέψουν στη Σπάρτη και να παραμείνουν εκεί για τέσσερα χρόνια μέχρι να τους επιτραπεί ξανά η είσοδος στις ΗΠΑ. Υπήρχε τότε συγκεκριμένος αριθμός μεταναστών από κάθε χώρα που γίνονταν δεκτοί σε αμερικανικό έδαφος. Τα δύο Ελληνόπουλα περίσσευαν.
Στο αρχείο των New York Times δεν υπάρχει άλλο δημοσίευμα για την τύχη των δύο παιδιών. Ωστόσο εντόπισα σε ιστοσελίδα αμερικανικού γραφείου τελετών τον σύντομο επικήδειο για τον Γιώργο Κάστανο. Πέθανε το 2012 έχοντας περάσει τα παιδικά, τα εφηβικά και τα ενήλικά του χρόνια στις ΗΠΑ. Κατάφερε να μη χωριστεί από τους γονείς του. Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες και έναν εγγονό. Τάφηκε στην Πενσακόλα, στην πολιτεία της Φλόριντα.
Το τελευταίο διάστημα, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με οικογένειες μεταναστών από τη Βραζιλία, τη Γουατεμάλα ή το Εκουαδόρ, που περνούν παράτυπα τα χερσαία σύνορα των ΗΠΑ. Τα παιδιά απομακρύνονται σε πολλές περιπτώσεις από τους γονείς τους και τοποθετούνται σε περισσότερα από 100 ιδιωτικά κέντρα κράτησης ανά τη χώρα. Σκοπός της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόζει η κυβέρνηση Τραμπ είναι με αυτό το μέτρο να αποτραπούν οι παράτυπες διασχίσεις των συνόρων. Στα κέντρα κράτησης δίνονται στα παιδιά αυστηρές οδηγίες. Δεν πρέπει να κάθονται στο πάτωμα, ούτε να μοιράζονται το φαγητό τους. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούν παρατσούκλια όταν μιλούν μεταξύ τους και καλό θα είναι να μην κλάψουν – όσο κι αν τους πνίγει η απόγνωση. Τα φώτα, όπως γράφει πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times, σβήνουν στις 9 το βράδυ και το εγερτήριο ορίζεται για τις 6.30 το πρωί. Οι ανήλικοι πρέπει να στρώσουν το κρεβάτι τους και να καθαρίσουν την τουαλέτα. Σε κάποια κέντρα απαγορεύονται οι αγκαλιές ή το κυνηγητό.
Μεσολάβησαν επτά δεκαετίες από την περιπέτεια του Σπαρτιάτη Γιώργου Κάστανου μέχρι και σήμερα. Οι παράλογες ιστορίες όμως δεν έχουν εκλείψει.