Προ ημερών το ελληνικό υπουργείο Παιδείας έστειλε στα σχολεία την ετήσια εγκύκλιό του, με την οποία απαγορεύει τη χρήση κινητών τηλεφώνων και ηλεκτρονικών συσκευών από μαθητές και εκπαιδευτικούς στον χώρο του σχολείου. Επίσης, προ ημερών στη Γερμανία ανακοινώθηκε ότι το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Καρλσρούης έκρινε ότι οι γονείς 15χρονης που σκοτώθηκε μπορούν να έχουν πρόσβαση στο λογαριασμό της στο Facebook, στην προσπάθειά τους να μάθουν εάν το παιδί αυτοκτόνησε ή ήταν ατύχημα. Το δικαστήριο έκρινε ότι ένας λογαριασμός σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης κληροδοτείται, όπως τα βιβλία ή οι επιστολές.
Η σύνδεση των δύο γεγονότων προφανής. Ο ψηφιακός κόσμος έχει αλλάξει δραματικά τη ζωή μας, με τα data να αποτελούν σημαντικά τεκμήρια για ένα πρόσωπο, αποκαλύπτοντας μύχιες στιγμές του. Ας πούμε, ακόμη και η απουσία ενός προσώπου από το Facebook μπορεί να ερμηνευθεί ως δηλωτική του χαρακτήρα του.
Για να εστιάσω στα του ελληνικού σχολείου, είναι λάθος να του αποθέτουμε όλες τις ανάγκες της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, κουνώντας το χέρι στους υπουργούς Παιδείας ότι δεν πράττουν τα δέοντα. Από την οικογένεια ξεκινούν όλα. Ωστόσο, το ζήτημα των ψηφιακών δεδομένων και της χρήσης τους από τα παιδιά έχει πολλές και ιδιαίτερες άγνωστες πτυχές και το υπουργείο –με το εξειδικευμένο προσωπικό– οφείλει να ενημερώσει μαθητές και γονείς. Δυστυχώς, δεν θα το κάνει. Ενας λόγος είναι ότι κάτι τέτοιο κοστίζει αφού απαιτείται επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και ίσως πρόσληψη ψυχολόγων. Και ποιου μαθήματος τις ώρες διδασκαλίας να περιορίσει (π.χ. Αρχαία, Μαθηματικά, Φυσική;), τη στιγμή που το αναλυτικό πρόγραμμα υπαγορεύεται από τον αριθμό των εκπαιδευτικών κάθε ειδικότητας;
Η εγκύκλιος για τη απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων στο σχολείο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αλλά ουδείς γνωρίζει πόσο η απαγόρευση τηρείται. Η εγκύκλιος βέβαια εκπέμπει ένα μείζον μήνυμα: με την τελετουργική, κενή περιεχομένου επανάληψή της, το υπουργείο Παιδείας (και φυσικά όχι μόνο η νυν ηγεσία του) κρύβει την έλλειψη πολιτικής στο θέμα της χρήσης των νέων τεχνολογιών από τους μαθητές στο σχολείο, παραμένοντας εγκλωβισμένο σε συντεχνιακές λογικές. Γραφειοκρατικό, αμήχανο, βαριεστημένο.